Άρθρο του Δημήτρη Ιατρίδη

Δεν υπάρχει εκλογική αναμέτρηση στην σύγχρονη πολιτική ιστορία της χώρας, που να μην θεωρείται ως η πιο “κρίσιμη” από τις προηγούμενες!
  Άλλωστε αυτό είναι και το βασικό επιχείρημα που επικαλείται ο εκάστοτε πρωθυπουργός, για να οδηγήσει τον λαό του στις κάλπες, όταν βρεθεί μπροστά σε πολιτικό αδιέξοδο!
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή:

Οι σημερινές  εκλογές θεωρούνται πιο κρίσιμες από τις προηγούμενες, γιατί τότε είχαμε να επιλέξουμε ανάμεσα σε μνημόνιο και αντιμνημόνιο. Ενώ τώρα έχουμε να επιλέξουμε ανάμεσα σε μνημόνιο και... μνημόνιο! Και  όπως είναι φυσικό, η επιλογή ανάμεσα σε ομοειδή πράγματα, είναι εξαιρετικά δύσκολη!
Γι΄ αυτό οι επικοινωνιολόγοι των κομμάτων, επιχείρησαν με διάφορα ευρηματικά τεχνάσματα, να κάνουν τον διαχωρισμό ανάμεσα στους διαχειριστές των μνημονίων, σε “παλιούς” και “νέους”! Όπως θα έκανε ένας ασθενής, αν είχε την πολυτέλεια σε νοσοκομείο του ΕΣΥ, να επιλέξει τον γιατρό του...
Κάτω από αυτό το πρίσμα, είναι εύκολο να κατανοήσουμε και σε τοπικό επίπεδο, την προτίμηση των δύο μεγάλων κομμάτων προς τον ιατρικό κλάδο... και ειδικά της “γαλάζιας” παράταξης, όπου η αναλογία στο ψηφοδέλτιο είναι τρία προς ένα!
  Αν υποθέσουμε ότι ο μεγάλος ασθενής είναι η οικονομία μας, τότε δικαιολογείται η μεγάλη ζήτηση των υποψηφίων από τον συγκεκριμένο κλάδο, διότι οι γιατροί έχουν την ικανότητα, να μετατρέπουν μέσα σε λίγη ώρα, το “φακελλάκι” σε... φάκελλο που θα πέσει στην κάλπη!
Το κακό είναι ότι η “κρισιμότητα” κι αυτών των εκλογών, εξαντλείται το βράδι της Κυριακής και κανείς δεν μιλάει για την επόμενη μέρα...
Τότε που όλοι μαζί, σε αγαστή συνεργασία, θα κληθούν να υλοποιήσουν τα “συμφωνηθέντα”, ερήμην του λαού, ο οποίος μόλις πριν λίγες ώρες, τους είχε παραχωρήσει τα κυριαρχικά δικαιώματα, να αποφασίζουν αυτοί για λογαριασμό του!
Και τότε ποιος θα τολμήσει να ζητήσει λογαριασμό από τον νεοεκλεγέντα βουλευτή, γιατί μπήκαν κι άλλα διόδια στην Εγνατία χωρίς να  ρωτήσουν τον κόσμο αν αντέχει να τα πληρώνει; Κανείς!
Διότι μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου...
Μόνο κάτι καχεκτικά ανθρωπάκια, που μοιάζουν με τα Γκρεμλινς από ταινία του Σπήλμπεργκ, θα χαμογελούν σαρκαστικά από το υπερπέραν, για το κακό που μας βρήκε.
Κάποιοι τα λένε τύψεις και κάποιοι άλλοι νέμεσις...