Χρονογράφημα του Χρήστου Γιούτσου

    Κάθε Αύγουστο όπως γνωρίζετε στην Άνω Κρανιώνα, ο Δήμος Κορεστείων πραγματοποιεί την ετήσια μουσική του συναυλία, ανάμεσα στα μισογκρεμισμένα πλινθόκτιστα σπίτια.
Είναι ένας θεσμός που ξεκίνησε το 1999 και από τότε πραγματοποιείται κάθε χρόνο.
Οι χορηγοί σ΄ αυτήν την εκδήλωση δεν έχουν καμμιά θέση - και πιστεύω να μην έχουν ποτέ.
Οι αντζέντηδες και οι οικονομικές πολυεθνικές εταιρείες εκλείπουν. Η είσοδος είναι δωρεάν
για όλον τον κόσμο.
Την πρώτη χρονιά είχαμε πει ότι η συναυλία αυτή γίνεται “για να θυμηθούμε τις μέρες που χάθηκαν για πάντα και τους ανθρώπους που φύγαν για το μεγάλο ταξίδι χωρίς γυρισμό”.
Μετά είπαμε, επιπροσθέτως ότι γίνεται για να συναντιώμαστε όλοι οι συμπατριώτες, αλλά και να δεχόμαστε φιλοξενούμενους - πολλούς φιλοξενούμενους - και από άλλα μέρη και όλοι μαζί να σιγοτραγουδάμε συντροφιά με τους καλλιτέχνες αλλά να πιούμε και ένα ποτήρι ρετσίνας κουβεντιάζοντας κάτω απ΄ τους ήχους της μουσικής.
Η συναυλία αυτή βέβαια δεν τιτλοφορείται με ξενόφερτες λέξεις. Λέγεται συναυλία της Άνω Κρανιώνας και την πραγματοποιεί ο Δήμος Κορεστείων.
Σ΄ αυτή την συναυλία δεν υπάρχουν ακραίες συμπεριφορές, ούτε ακραία φαινόμενα ενός κόσμου θολούρας και έκστασης.
Την επισκέπτονται οι λάτρεις, του ωραίου και του αληθινού απ΄ όλη την ευρύτερη περιοχή.
 Μια χρονιά αν δεν κάνω λάθος, το 2000, την είχαν επισκεφθεί 5 καθηγητές του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, οι οποίοι είχαν δηλώσει ότι: αυτή η μουσική βραδυά υπό το φως, των φαναριών ήταν μοναδική!
Απ΄ αυτόν τον χώρο ο μεγάλος σκηνοθέτης και φίλος Παντελής Βούλγαρης εμπνεύστηκε και γύρισε ένα μέρος απ΄ την βραβευμένη του κινηματογραφική ταινία “Οι Νύφες”. Το αποτέλεσμα ήταν τα Κορέστεια διαμέσου του γραπτού και ηλεκτρονικού τύπου να γίνουν γνωστά και σ΄ άλλα μέρη της Ελλάδας.
Εδώ έγιναν αφιερώματα σε κορυφαίους Έλληνες δημιουργούς, όπως στους Μάνο Λοϊζο, Λευτέρη Παπαδόπουλο, Άκη Πάνου στο Νέο Κύμα, στο ρεμπέτικο και παραδοσιακό τραγούδι και άλλα.
Από δω πέρασαν, η ορχήστρα της ΕΡΤ  με μαέστρο τον Άκη Γεροντάκη,  και καλλιτέχνες όπως ο Γιώργος Ζωγράφος η Ρένα Κουμιώτη, ο Μιχάλης Βιολάρης, ο Τάκης Κωνσταντακόπουλος, ο Μίλτος Πασχαλίδης, η πρώτη του είδους σήμερα ρεμπέτισσα Μαριώ, ο Κώστας Μάντζιος, η Αργυρώ Καπαρού, ο Γεράσιμος Ανδρεάτος, ο κορυφαίος έλληνας βιολιστής Κυριάκος Γκουβέντας και τόσοι άλλοι;
  Επίσης εδώ πρωτοεμφανίστηκε αποτελούμενο από νεαρά τότε παιδιά του δήμου Κορεστείων, το μουσικό σχήμα “΄Εχιδνα” που υπάρχει και σήμερα στο νομό μας.
Πριν από λίγες μέρες περπατώντας στα στενά σοκάκια του έρημου χωριού, θυμήθηκα όλα αυτά που σας περιέγραψα και δεν σας κρύβω ότι συγκινήθηκα πολύ, αλλά ταυτόχρονα και νοστάλγησα όλα αυτά που συνέβησαν στον χώρο αυτόν τα προηγούμενα χρόνια.
Λυπήθηκα, που σιγά - σιγά καταρρέουν τα περισσότερα πλινθόκτιστα, χάρηκα όμως πολύ από αυτά που έκαναν οι αδελφοί Τάσος και Ναούμης Λοβάτσης.
Πώς θα μπορούσα, απ΄την στήλη αυτή να μην επαινέσω την ιδιωτική αυτή πρωτοβουλία, των δύο αδελφών που με τόση αγάπη, ανακατασκεύασαν το πλινθόκτιστο σπίτι τους με άριστα αποτελέσματα;
Πώς να μην τους επαινέσει κανείς για το μεράκι τους; Για το παλιό πηγάδι που βρήκαν στο αλώνι τους και με πολύ κόπο το ξανάφτιαξαν έτσι όπως ήταν πολύ παλιά;
Πώς να μην τους πεις ένα μεγάλο Εύγε για το πλινθόκτιστο κτίσμα (αχερώνα) στην Άνω Κρανιώνα, που συντήρησαν και ανακατασκεύασαν, με αποτέλεσμα να δεσπόζει σήμερα καταπληκτικά, με τα κατακόκκινα όμορφα πλινθιά του.
-Τάσο μου είπες, ότι όταν ο σύγχρονος τρόπος ζωής, σε στρεσάρει και σε κουράζει πολύ, εδώ ανεβαίνεις, όπως και ο αδελφός ο Ναούμης και αγναντεύοντας από εδώ ψηλά όλον τον κάμπο των Κορεστείων, γίνεσαι άλλος άνθρωπος, χαλαρώνεις και επιστρέφεις στα ανέμελα παιδικά σου χρόνια.
Δεν σου κρύβω, ότι πολύ μου άρεσε αυτή σου η σκέψη, γιατί και μένα μου συμβαίνει το ίδιο πολλές φορές, όταν ανατρέχω στα δικά μου παιδικά χρόνια.
Πιστεύω ότι σύντομα “στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε” όπως τραγούδησε το ομώνυμο τραγούδι του, εκεί στο ίδιω χώρο πριν λίγα χρόνια ο Γεράσιμος Ανδρεάτος.

Στα ίδια μέρη
θα ξαναβρεθούμε
τα χέρια θα περάσουμε
στους ώμους
παλιά τραγούδια
 για να θυμηθούμε
ονόματα και βλέμματα
 και δρόμους

Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
που θυμάσαι
και θυμάμαι
τίποτα δε χάθηκε ακόμα
όσο ζούμε και πονάμε
χρώμα δεν αλλάζουνε
 τα μάτια
μόνο τρόπο να κοιτάνε

Κι αν άλλάξαν
οι φίλοι μας λιγάκι
αλλάξαμε κι εμείς
με τη σειρά μας
χαθήκαμε μια νύχτα
στο Παγκράτι
αλλά βλεπόμαστε
στα όνειρά μας

Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
που θυμάσαι
και θυμάμαι
τίποτα δε χάθηκε ακόμα
όσο ζούμε και πονάμε
χρώμα δεν αλλάζουνε
τα μάτια
μόνο τρόπο να κοιτάνε