και άσκηση αριστερής φιλολαϊκής οικονομικής πολιτικής υπέρ των οικονομικά αδύναμων στρωμάτων. Αντί της όποιας υλοποίησης των δεσμεύσεων αυτών, βρισκόμαστε σήμερα με υπαρκτό το 3^ο Μνημόνιο –αδιαμφισβήτητα προϊόν ωμού εκβιασμού/πραξικοπήματος από την πλευρά των εταίρων–, ψηφισμένο από την πλειοψηφία της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣυΡιζΑ με τρόπο, όμως, που αντίκειται στη δημοκρατική μας κουλτούρα· Ένα Μνημόνιο κατάληξη της πορείας των διαπραγματεύσεων για αμοιβαία επωφελής Συμφωνία με τους εταίρους· κατάληξη με χαρακτηριστικά συντριπτικής ήττας η οποία καταλογίζεται τόσο στην αδιαλλαξία των αντιπάλων και στην πρόθεση τους να στερήσουν την ελάχιστη απτή πολιτική απήχηση ενός αριστερού κυβερνητικού εγχειρήματος στους υπόλοιπους ευρωπαϊκούς λαούς –απέναντι μάλιστα στο περίτρανο «Όχι»(62%) ενός εθνικού δημοψηφίσματος– όσο και στην κυβερνητική πλευρά σε επίπεδο χειρισμών αλλά και στη μη διαθεσιμότητα εναλλακτικού σχεδίου αντιμετώπισης μιας ενδεχόμενης μη συμφωνίας. Η μη επεξεργασία ενός σχεδίου πριν ή και κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων, όχι απαραιτήτως προσδεμένου στο νομισματικό δίπολο, και το έλλειμμα στο νομοθετικό έργο της κυβέρνησης, στην κατεύθυνση των φιλολαϊκών της προεκλογικών διακηρύξεων, αποτυπώνει τη βαθμιαία πολιτική μετατόπιση της κυβέρνησης από τις συλλογικές αποφάσεις του ΣυΡιζΑ(συνέδριο 2013).