Μνημείο προκλητικότητας και ανεπίπτρεπτου επαρχιωτισμού, θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί μια επιστολή - καταγγελία, που κοινοποίησε η διοίκηση της εταιρείας οπωρικών του νομού Καστοριάς ΓΕΟΚ Α.Ε., προς τους συναρμόδιους φορείς, με αίτημα
“να μεριμνήσουν προκειμένου να βρεθεί λύση στις ζημιές που προκαλούν στις καλλιέργειες λόγω του μεγάλου πληθυσμού, τα “επιβλαβή” πουλιά, όπως καρακάξες, κίσσες μαυροπούλια κλπ”!

  Η επιστολή της ΓΕΟΚ, για αδιευκρινιστους λόγους, δεν έχει αποδέκτες... και απλά κοινοποιείται προς τον Δήμο Καστοριάς, Διεύθυνση Αγροτικής Ανάπτυξης, Δασαρχείο και δύο τοπικές εφημερίδες της επιλογής τους.
 Όπως πιθανόν  ορίζει το σχετικό πρωτόκολλο της επιχείρησης....

Στην αρχή γίνεται μια περιγραφή της όλης κατάστασης και μια δραματοποίηση του φαινομένου, προκειμένου να “ευαισθητοποιηθούν” οι αρμόδιοι και να λάβουν τα αναγκαία “μέτρα” όπως  επισημαίνεται από την  αναγκαιότητα της “προστασίας” των πολιτών από τα... πουλιά, ως πρώτη προτεραιότητα της τοπικής αυτοδιοίκησης!
Και στη συνέχεια κατατίθεται το αίτημα των παραγωγών “προκειμένου να βρεθεί  ουσιαστική λύση”. Θέτοντας παράλληλα προ των ευθυνών τους αρμόδιους τοπικούς φορείς, με τρόπο ώστε “να τους βοηθήσουν να συγκομίσουν την παραγωγή τους, για την οποία αγωνίζονται και μοχθούν σ΄ όλη την καλλιεργητική περίοδο”.

Από το προτεινόμενο σχέδιο, απουσιάζουν μάλλον σκοπίμως οι “ενδεδειγμένοι” τρόποι αντιμετώπισης των... φτερωτών εχθρών, τους οποίους οι επιστολογράφοι αφήνουν στην διακριτική ευχέρεια των υπηρεσιών, για να αναλάβουν και το βάρος της ευθύνης...

  Από τα συμφραζόμενα όμως εικάζεται ότι τα “μέτρα” που έχουν κατά νου οι ιθύνοντες της ΓΕΟΚ, δεν είναι βέβαια μέτρα.. οικοδόμησης αμοιβαίας εμπιστοσύνης. Αλλά στοχεύουν στην ολοκληρωτική εξόντωση των “επιβλαβών” πουλιών, με μεθόδους που χρησιμοποιούσαν οι ομότεχνοί τους στις δεκαετίες του ΄60 και του ΄70, όταν τα περισσότερα από αυτά είχαν “επικηρυχθεί” με αμοιβή από το οικείο Δασαρχείο!

  Φαίνεται όμως ότι δεν άλλαξαν και πολλά πράγματα από τότε, παρόλες τις διεθνείς συνθήκες που υπέγραψε η χώρα μας (Ραμψάρ, Νατούρα κλπ) για την προστασία της ορνιθοπανίδας, η οποία αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα του οικοσυστήματος και συμβάλλει με την παρουσία της στην ισορροπία της φύσης.

Παράγοντες των υπηρεσιών που κλήθηκαν να σχολιάσουν την επιστολή, εκφράστηκαν καθόλου κολακευτικά για το περιεχόμενό της που προσβάλλει εν πολλοίς τον σύγχρονο πολιτισμό μας.
Αλλά αρνήθηκαν να παραδώσουν την επιστολή προς την Εφημερίδα μας, με το αιτιολογικό ότι είναι ιδιωτική και δεν αποτελλεί δημόσιο έγγραφο!
Άσχετα αν από την στιγμή που παίρνει αριθμό πρωτοκόλλου, αυτόματα χαρακτηρίζεται δημόσια και τίθεται σε κοινή θέα, για την ενημέρωση των ενδιαφερομένων.