Η αποστολή ξεκίνησε στις 6 το πρωί. Με προορισμό το ύψωμα “Φούσια” που δεσπόζει ΒΑ της Γράμμουστας και επεκτείνεται μέχρι τις “πυραμίδες” των αλβανικών συνόρων.
Επικεφαλής της αποστολής ο Κώστας Αβέλλας. Ένας έμπειρος οδηγός βουνού και βαθύς γνώστης της χλωρίδας  του Γράμμου.


  Εκεί σύμφωνα με “έγκυρες” πληροφορίες που είχαμε συλλέξει αποβραδίς, συζητώντας με “εμπειρογνώμονες” του είδους, υπήρχε το καλύτερο τσάϊ του Γράμμου!
Αυτό που λέμε στην καθομιλουμένη το top 1, αφού όπως είναι παγκοίνως γνωστό, το τσάϊ του Γράμμου είναι το πιο αρωματικό αφέψιμο της χώρας.

Αφήνοντας πίσω το Νεστόριο, τυλιγμένο στην νωχελική ομίχλη του καλοκαιριάτικου πρωϊνού, έχεις την αίσθηση ότι μόλις πέρασες την πύλη εισόδου του Γράμμου και ότι στην επόμενη στροφή θα συναντήσεις την  ξύλινη ταμπέλα που θα σε καλωσορίσει στην “Άγρια Δύση”!

  Γρήγορα όμως η πρώτη αίσθηση γίνεται... ψευδαίσθηση, όταν διαπιστώνεις ότι η άσφαλτος που μαστιγώνει  το βουνό από τους πρόποδες μέχρι την κορυφή, είναι η αρχή του τέλους στην εποχή της αθωότητας και των παραμυθιών που τύλιγαν κάποτε τον Γράμμο.
Και ότι αυτοί που μας προσπερνούν στον δρόμο, με τα μεγάλου κυβισμού αυτοκίνητα (και των πολλών αλόγων) είναι οι μακρινοί απόγονοι των έφιππων κυνηγών της άγριας δύσης  που το δεύτερο συνθετικό του ονόματος προσδιορίζεται με την λέξη “θήρας”. Όπως λαθροθήρας, χρυσοθήρας κλπ!

  Ευτυχώς ακόμα δεν έχει ανακαλυφθεί ο όρος “τσάι - θήρας”, γιατί πολύ δύσκολα θα μπορούσαμε να τον αποφύγουμε κι εμείς!
Με την διαφορά ότι η δική μας προσπάθεια, θα παραμείνει πάντα μια ρομαντική περιπέτεια, γιατί προέχει το ταξίδι και όχι ο προορισμός...

Μ΄ αυτές τις σκέψεις φτάσαμε χωρίς να το καταλάβουμε στο Λιανοτόπι. Εκεί όπου ο δρόμος διακλαδώνεται προς τον Γράμμο και προς τον Τρίλοφο, διασχίζοντας το δάσος “Μπαρούγκα” που ήταν κατάφυτο με ρόμπολα και μαύρη πεύκη.
Και λέμε “ήταν”, γιατί τα δεδομένα άλλαξαν δραματικά. Μετά την εισβολή των αλβανών λαθροϋλοτόμων!
Ο πειρασμός ωστόσο μεγάλος: Τόσα είχαμε ακούσει για τους αλβανούς λαθροϋλοτόμους που ξεκλήρισαν αυτό το μνημείο της φύσης. Να μην έχουμε εικόνα, μ΄ αυτό που λένε “ιδίοις όμμασι”;

  Τελικά επικράτησε η αρχική απόφαση, να πάμε προς “Φούσια” για τσάϊ και στην επιστροφή βλέπουμε...
Απίστευτη διαδρομή!
Ο επισκέπτης θα μαγευθεί από την ανόθευτη ομορφιά του τοπίου.
Και θα αποζημιωθεί από τις συνεχείς εναλλαγές των εικόνων.
Το φαράγγι του Αλιάκμονα σχηματίζει μια τεράστια πύλη, ενός κάστρου που δε εκπορθήθηκε ποτέ και από κανένα στην διαδρομή της ιστορίας.
Τουλάχιστον μέχρι σήμερα....

  Λίγο πριν την Γράμμουστα μας καλωσόρισε μια αγέλη αλόγων με τα μικρά της. Και ο αλβανός τσοπάνης που κατέβαλε φιλότιμες προσπάθειες, με τα σπασμένα ελληνικά του, να μας αποθαρρύνει λέγοντας ότι δεν έμεινε ούτε δείγμα τσαγιού στο βουνό, γιατί είχε μαζευτεί όλο....

Το ένστικτό μας, όμως, μας έλεγε ότι ο αλβανός, για κάποιο λόγο, ήθελε να μας παραπλανήσει... Ίσως επειδή  η φυσιογνωμία του μας εμπνέει καχυποψία! Ή επειδή στο κατά βάθος δεν μπορούσαμε να αποδεχθούμε την αδυναμία μας να βρούμε τσάι και  ότι θα γυρνούσαμε πίσω με άδεια χέρια...
Και πήραμε το δύσβατο μονοπάτι προς την “Φούσια”...

  Από ψηλά έβλεπες τα πετρόκτιστα της Γράμμουστας, με τις κόκκινες σκεπές, σαν πιόνια σε μια καταπράσινη σκακιέρα.
Και το αλπικό τοπίο της κορυφογραμμής να δέχεται τις “χαρακιές” των χειμάρων που έφταναν μέχρι κάτω στην κοίτη του ποταμού. Μ΄ ένα τρόπο που μόνο ο χρωστήρας του Βαγκ - Γκογκ θα μπορούσε να αποδώσει στις πραγματικές διαστάσεις του!

Κοινή διαπίστωση: Ο Γράμμος είναι το πιο προσιτό και το πιο φιλόξενο βουνό της Ελλάδος! Γι΄ αυτό και κάθε χρόνο κατακλύζεται από τα κοπάδια δεκάδων κτηνοτρόφων που έρχονται από την Ελασσόνα και την Ηγουμενίτσα, για να βοσκήσουν τα πλούσια λιβάδια, με τα άφθονα νερά και τα χιλιάδες βότανα που φυτρώνουν σ΄ αυτά.

Ένα απέραντο χαλί με χιλιάδες εναλλαγές χρωμάτων και αρωμάτων, περιμένει τον επισκέπτη να τον υποδεχθεί μέσα σ΄ αυτή την αέναη μυσταγωγία της φύσης.
Κι εμείς ταπεινοί προσκηνυτές, βαδίζουμε βήμα -βήμα, με ερευνητική ματιά, μήπως και ανακαλύψουμε ίχνη τσαγιού, που έτυχε να ξεφύγουν από το σαρωτικό πέρασμα των προηγούμενων...

Μάταιος κόπος! Οι Κασσάνδρες που μας είχαν προίδεάσει για το αναπόφευκτο δυστυχώς επαληθεύτηκαν. Ολόκληρες πλαγιές, χωρίς δείγμα τσαγιού!
Με εμφανή τα ίχνη ξερριζώματος από τα χέρια κάποιων ασυνείδητων, που δεν έχουν την πρόνοια ν΄ αφήσουν ούτε βλαστάρι για του χρόνου...

Μετά από περιπλάνηση αρκετών ωρών, τα βήματά μας, μας έφεραν στη καλύβα ενός τσοπάνη, που από την προφορά του καταλάβαμε ότι ήταν, όπως και ο προηγούμενος επίσης αλβανός.
Το εντυπωσιακό ήταν ότι πριν κάνουμε οποιαδήποτε ερώτηση, πήραμε την ίδια στερεότυπη απάντηση:
-Ντε υπάρχει τσάγι εντώ. Το μάζεψε όλο....
Προσπαθήσαμε να τον αφοπλίσουμε με μια δεύτερη ερώτηση, για το αν είχε κάποιο απόθεμα στην καλύβα, να μας δώσει κι εμάς, για να μην επιστρέψουμε με άδεια χέρια....
Αλλά η απάντηση που πήραμε, ήταν εξίσου αφοπλιστική που μας έκανε να βάλουμε τα γέλια.
- Ήρταν το βράντι αλμπανοί και το κλέψει εμένα όλο!
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς Σέρλοκ Χόλμς, για να αντιληφθεί ότι ο συμπαθής κατά τα άλλα συνομιλητής μας είχε παράλληλα με την κτηνοτροφία και ένα δεύτερο πάρεργο που προμήθευε το εμπόριο της πατρίδας του με αυθεντικό τσάϊ του Γράμμου, χωρίς δασμούς και φόρους και άλλα τέτοια κατάλοιπα  της Ενωμένης Ευρώπης.

Διότι εκτός από την ξυλεία του Γράμμου, τελευταία μπήκε και το τσάϊ στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών με τους αλβανούς!
Αυτό για μας ήταν μια ακόμα θλιβερή διαπίστωση.

Πήραμε το δρόμο της επιστροφής αρκετά προβληματισμένοι. Όχι τόσο που δεν ικανοποιήθηκε η επιθυμία μας, αλλά γιατί ένα ακόμα φυσικό προϊόν του τόπου μας οδεύει προς εξαφάνιση...

Η επιβεβαίωση ήρθε αμέσως μετά, όταν στην επιστροφή συναντήσαμε τα καραβάνια των επιδρομέων με τα τσουβάλια στην πλάτη που κατέβαιναν από τις πλαγιές φορτωμένα με τσάί.
Από τα διακριτικά των αυτοκινήτων καταλάβαμε ότι δεν είναι της περοχής. Και ότι ήρθαν από αλλού για να αφανίσουν το τσάϊ του Γράμμου,, προσβλέποντας στο εφήμερο κέρδος!

Αφήνοντας πίσω την Γράμμουστα, σταματήσαμε στην βρύση του Βέρτνικ, για ένα σύντομο απολιγισμό, που συνοψίζεται σε δύο στίχους του Καβάφη από την “Ιθάκη”!
- Σημασία δεν έχει ο προορισμός αλλά το ταξίδι.

Κι ο Γράμμος μας έδωσε ό,τι καλύτερο είχε  σ΄ αυτό το ταξίδι. Εκτός ίσως από το τσάϊ...