Χρονογράφημα του Χρήστου Γιούτσου

  Είναι κάποιες φορές που βγαίνεις έξω με έναν φίλο να πιείς ένα καφεδάκι, να ξεσκάσεις λίγο, να σταυρώσεις και καμιά κουβέντα και μπλέκεσαι σε κάτι συζητήσεις που δεν έχουν τελειωμό. 
  Βλέπεις η πόλη μας είναι μικρή και λίγο - πολύ γνωριζόμαστε οι περισσότεροι, με αποτέλεσμα οι συζητήσεις να απλώνονται σ΄ όλα τα τραπέζια.

Έλεγε λοιπόν ο Πανάγος προχθές σε γνωστό στέκι. 
“Ανοίγεις την τοπική τηλεόραση και όλα τα πολιτικά πρόσωπα του νομού έχουν σαν κυρίαρχο θέμα τα δρομολόγια του αεροπλάνου προς την Αθήνα. Νισάφι πια, αυτό είναι το θέμα που ενδιαφέρει το λαό; Έχουμε πολλά άλλα ζητήματα πολύ σοβαρότερα. Ποιός από εμάς πηγαίνει με αεροπλάνο στην Αθήνα;”
Ο Γιάννης που καθόταν μόνος παραπέρα αμέσως του απάντησε. “Καλά ρε συ Πανάγο δεν κατάλαβες, ότι οι ίδιοι πηγαινοέρχονται συνέχεια στην Αθήνα και ότι για τον εαυτό τους ενδιαφέρονται;”
- Έ και ρε Γιάννη είναι λόγος αυτός κάθε βράδυ να ασχολούνται μ΄ αυτό το θέμα;
Εδώ η πολιτική των τελευταίων χρόνων μας έχει οδηγήσει σε μια συνεχή λιτότητα στην διόγκωση της ανεργίας και στην απελπισία όλων των παραγωγικών δυνάμεων και επαγγελματιών.
  Αφορμή βέβαια απ΄ την συζήτηση πήρε ο κουλτουριάρης Χρήστος ο οποίος είπε: “Εγώ συμπατριώτες θα μπω στην συζήτηση με τις κουβέντες του μεγάλου Μπέρλτον Μπρέχτ που έλεγε “Αυτοί που αρπάζουν το φαϊ απ΄ το τραπέζι, κηρύσσουν την λιτότητα”. Όπως επίσης έλεγε και το άλλο ο ίδιος ο Μπρέχτ “Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσίματα ζητάνε θυσίες. Οι χορτάτοι μιλούν στους πεινασμένους για τις μεγάλες εποχές που θά ΄ρθουν”“.
Με τις μεγάλες κουβέντες του Μπρεχτ, μας είχε βάλει στην συζήτηση όλους ο συνονόματός μου Χρήστος τελικά. 
Ο Γιάννης ξαναπήρε το λόγο και είπε: “Αυτοί που αρπάζουν το φαϊ απ΄ το τραπέζι δεν κηρύσσουν μόνο την λιτότητα. Θέλουν να πείσουν ότι κι αυτό είναι πρόοδος. Άραγε πρόοδος είναι να μη ξέρει ο εργαζόμενος τί του ξημερώνει; Να μην έχει όνειρα για τα παιδιά του; Να μην ξέρει πότε θάρθει η ώρα να ξεκουραστεί και τι σύνταξη θα πάρει; Και επειδή δεν είναι ώρα για πολλά λόγια, απαντώ ότι αυτό δεν είναι πρόοδος, αλλά πισωγύρισμα.
  Ακούγοντας εγώ αυτή την συζήτηση εκείνο το απόγευμα (στην συντηρητική Καστοριά) άρχισα να πιστεύω ότι κάτι συμβαίνει εδώ και “τίποτα δεν πάει χαμένο στην χαμένη μας ζωή”. Δεν ήταν λίγο πράγμα να ακούς τόσο σταράτες κουβέντες με νόημα, που κάνουν το μυαλό, του ανθρώπου να παίρνει στροφές. Μέχρι και ρήσεις του Μπρεχτ είχα ακούσει απ΄ τον συνονόματό μου τον Χρήστο!!!
Εγώ περιττό να σας πως ότι δεν πείρα μέρος στη συζήτηση, έτσι γιατί ήθελα εκείνο το βραδινό, μόνο να πάρω απόψεις και γνώσεις απ΄ τους άλλους. Και δεν σας κρύβω ότι αυτό μου άρεσε πολύ. 
Φτάνοντας όμως στο σπίτι μου, ήθελα να τα καταγράψω και να σας τα μεταφέρω, όλα αυτά που άκουσα. 
Εμ... δεν θάπρεπε κιόλας να βρω, και ένα ποιήμα αυτού του μεγάλου συγγραφέα - διανοούμενου, για να το διαβάσουν οι αναγνώστες της εφημερίδας;
Αυτό έκανα. Ποιό διάλεξα; Το “Άννα μην κλαις” που μετάφρασε στα ελληνικά ο Μάριος Πλωρίτης κα μελοποίησε ο Θάνος Μικρούτσικος.