ΕΔΩ ΦΙΛΟΞΕΝΟΥΝΤΑΙ ΚΑΙ ΟΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΕΣ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΠΙΣΤΙΚΟΥ

  Πολλοί θα αναρωτηθούν από άγνοια: υπάρχει τέτοιο πράγμα εδώ;
Και άλλοι πάλι από κακεντρέχεια, θα αποφύγουν να ενημερώσουν τον επισκέπτη για την ύπαρξη του μουσείου!
  Και όμως το πάθος και το μεράκι του Δημήτρη και της Φανής Παναγιωτήδη,
κατάφεραν να στήσουν εδώ στο Μαυροχώρι της Καστοριάς, την δική τους πολιτιστική “κιβωτό” από κερί, με εικόνες και σκηνές από την καθημερινή ζωή μιας άλλης εποχής, όπου οι κακουχίες και η σκληραγωγία των ανθρώπων, αποτυπώνεται με θαυμαστή ακρίβεια στα ρυτιδιασμένα πρόσωπα των κέρινων ομοιωμάτων. 
  Τους πήρε δέκα χρόνια για να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα αλλά στο τέλος δικαιώθηκαν, γιατί οι θυσίες και  οι κόποι τους έπιασαν τόπο και το μουσείο κέ
ρινων ομοιωμάτων μετράει κιόλας πέντε χρόνια ζωής. 
Η ιδέα για την δημιουργια του μουσείου γεννήθηκε το 1983, όταν ο Δημήτρης Παναγιωτίδης, νεαρός δάσκαλος τότε, διορίστηκε στην γενέτειρά του το Μαυροχώρι, για να διδάξει στο σχολείο που φοίτησε ως μαθητής ο ίδιος. 
Αρχικά είχε σκεφθεί να δημιουργήσει ένα πολυμουσείο, όπου εκτός  από λαογραφικό, θα ήταν ωδείο, ατελιέ ζωγραφικής, θέατρο και δανειστική βιβλιοθήκη. Δηλαδή πέντε σε ένα!
Και σαν κατάλληλο χώρο για να στεγάσει όλα αυτά, επέλεξε το παλιό σπίτι της Τζήμαινας ή του Σάκη τουι Παπαδόπουλου, όπως ήταν ευρύτερα γνωστό και βρίσκονταν στην γειτονιά του. 
Αυτό το σπίτι που ήταν δίπλα στον παλιό κινηματογράφο του χωριού “Τα αστέρια”, το έβλεπε από μικρός κάθε πρωί “φάτσα - κάρτα” μπροστά  του και το όνειρό του ήταν να φτιάξει ανάγλυφα την Αργοναυτική Εκστρατεία στον τοίχο του  παλιού σινεμά όπου και θα προβάλλονταν νοσταλγικές ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. 
Όμως τα χρόνια περνούσαν και το όνειρο παλινδρομούσε ανάμεσα στην φαντασία και την πραγματικότητα. 
Αυτός όμως μάζευε μικρός αντίκες και παλιά αντικείμενα  του χωριού. 
Από μολύβια και κόμικς μέχρι αλέτρια και δρεπάνια. Πολλές φορές ξόδευε το χαρτζηλίκι του για να αγοράσει πράγματα. Ήταν δηλ. συλλέκτης από κούνια...
  Το σπίτι του ήταν ένα παλιό αρχοντικό μακεδονικού ρυθμού, με πολλές αποθήκες και χαγιάτια που χωρούσαν τα πάντα. Μέχρι που έφθασε το 2000 αλλά οι αντίκες ήταν τόσες πολλές που δεν χωρούσαν πουθενά και έτσι αποφάσισε να χτίσει ένα μουσείο. 
Όπως εξομολογείται σήμερα ο ίδιος: “Όλοι οι δάσκαλοι έπαιρναν τότε ένα δάνειο για να χτίσουν  σπίτι και να βγάλουν από αυτό νύφες και γαμπρούς τα παιδιά τους. Εγώ πήρα δάνειο για να χτίσω μουσείο”!
 Τότε αποφάσισε να αγοράσει το οικόπεδο που ανήκε στον καπετάν - Μαυρομμάτη δηλ. ιστορικός χώρος και όταν είδε σε τοπική εφημερίδα ότι πωλείται έσπευσε να το “κλείσει” πρώτος. 
  Όμως η υπόθεση της αγοραπωλησίας κράτησε περίπου οκτώ μήνες, επειδή εμπλέκονταν πολλοί κληρονόμοι και όταν όλα ήταν έτοιμα, πήρε υπό μάλης το “πακέτο” με τα ευρώ  και πήγε στον συμβολαιογράφο. 
  “Μόλις έγινε γνωστό στο χωριό ότι αγοράστηκε το οικόπεδο, άρχισα να μετράω εχθρούς’ θυμάται σήμερα ο Δημήτρης Παναγιωτίδης, που ακόμα δεν μπορεί να κατανοήσει την ζηλοφθονία ορισμένων ανθρώπων!
Όμως ο σκοπός του ήταν ιερός και αυτό τον έκανε να πεισμώσει περισσότερο. 
Μόνο ένας συγχωριανός του βρέθηκε με ταλέντο στην ενορατικότητα και τον ρώτησε: 
-Ξέρεις τι είναι αυτό που πας να κάνεις;

  Τότε για πρώτη φορά αισθάνθηκε, όπως εξομολογείται τώρα, ότι βρέθηκε στον 108ο όροφο ενός ουρανοξύστη και μόλις άνοιγε την μπαλκονόπορτα θα βρίσκονταν στην αρχή της αβύσσου...
Αλλά όταν κάτι το θέλεις πολύ, συνωμοτεί ολόκληρο το σύμπαν για να το πετύχεις, σύμφωνα με το Κοέλιο...
Έτσι ακριβώς ένιωσε ο Δημήτρης και η Φανή όταν υπόγραψαν τα συμβόλαια με την ΑΝ.ΚΑΣ που τους έβαλαν στα αναπτυξιακά προγράμματα. 
Ήταν γύρω στο 2000-2002 όταν “έτρεχαν” τα προγράμματα για τον πολιτισμό και ο διευθυντής της ΑΝ.ΚΑΣ Βασίλης  Τσαπάρας με τους συνεργάτες του μόλις είδαν τα σχέδια του φακέλλου, τους ενθάρρυναν να συνεχίσουν....
Η ανοικοδόμηση του μουσείου ξεκίνησε το 2005 στο οικόπεδο που με την.. συνδρομή των γειτόνων, κατάντησε σκουπιδότοπος!
Όταν έγινε το πρώτο κτήριο προς την πλευρά του δρόμου άρχισαν οι περιέργειες και τα κουτσομπολιά των περαστικών.  Έτσι “πολλαπλασιάστηκαν οι εχθροί μας” παρατηρεί σήμερα ο Δημήτρης με χιούμορ. Αλλά παρά τις δυσκολίες πέτυχαν το ακατόρθωτο. 
  Σε τέσσερα χρόνια έγιναν τα κτήρια αλλά πήρε αρκετό καιρό ακόμα μέχρι να γίνει η εσωτερική διαρρύθμιση και να τοποθετηθούν τα κέρινα ομοιώματα ανά θεματική ενότητα, το καθένα στην θέση του. 
Στην τέχνη της κατασκευής των ομοιωμάτων υπήρξαν αυτοδίδακτοι και βοήθησαν πολύ οι γνώσεις ανατομίας της Φανής που σπούδασε και νοσηλευτική. 

  Το μυστικό στην κατασκευή των ομοιωμάτων είναι να “πιάσεις” την έκφραση, διότι αναπαριστούν απλούς ανθρώπους του χωριού, όπως γεωργούς, ψαράδες κλπ. 
Μάλιστα πολλές φορές ο Δημήτρης “έκλεβε” φιγούρες με το κινητό του στις λαϊκές αγορές και τα καφενεία, φωτογραφίζοντας κρυφά ορισμένες “φάτσες” για να πάρει τα χαρακτηριστικά τους!
Αυτό λίγο έλειψε να του στοιχίσει έναν άγριο καυγά, όταν κάποιος σκληροτράχηλος χωρικός αντιλήφθηκε τις προθέσεις του και κινήθηκε απειλητικά εναντίον του!
Αλλά η μεγάλη πρόκληση ήρθε από τα Γιάννενα, που είναι η έδρα του φημισμένου μουσείου Βρέλη, όταν οι υπεύθυνοι  του μουσείου που στεγάζεται στο σπίτι του Αλή Πασά, ζήτησαν από το ζεύγος Παναγιωτίδη να φιλοτεχνήσουν σε κερί τα ομοιώματα του Τεπενενλή και της κυράς Φροσύνης με το χαρέμι του!
Κατόπιν ωρίμου σκέψεως, η πρόταση απορρίφθηκε για “πατριωτικούς λόγους” όπως είπε η κ. Φανή, η οποία ξενύχτησε μαζί με τον άνδρα της εκείνο το βράδυ...
Τελικά τα εγκαίνια του  μουσείου έγιναν στο Μαυροχώρι στις 26 Δεκεμβρίου 2009 από τον ομοχώριό τους βουλευτή Φίλιππο Πετσάλνικο, ο οποίος έκοψε και την κορδέλα των εγκαινίων, παρουσία των αρχών του νομού. 
Από την επόμενη κιόλας μέρα άρχισαν να καταφτάνουν οι πρώτοι επισκέπτες. 
Σήμερα η επισκεψιμότητά του  δεν είναι στα επίπεδα που θα έπρεπε. 
Και ο λόγος είναι ότι το μουσείο βρίσκεται εκτός Καστοριάς, η οποία διαθέτει τουλάχιστον πέντε πολιτιστικά μνημεία που πρέπει να δει ο επισκέπτης στον περιορισμένο χρόνο που διαθέτει. 
  Περιττόν να πούμε ότι υπάρχουν συγχωριανοί που δεν έχουν επισκεφθεί ούτε μια φορά το μουσείο και καστοριανοί που αγνοούν ακόμα και την ύπαρξή του!
Από το 2010, με μια μικρή μόνο παρένθεση, φιλοξενούνται σε ξεχωριστή πτέρυγα του μουσείου, οι περίφημες μακέτες των αρχοντικών της Καστοριάς, που φιλοτέχνησε ο.... κουρέας κ. Νίκος Πιστικός στα 92 χρόνια της ζωής του.
  Όμως τα φιλόδοξα σχέδια του Δημήτρη Παναγιωτίδη δεν σταματούν εδώ. 
“Έχω σχέδια και για άλλα πέντε μουσεία, αρκεί οι υπεύθυνοι του πολιτισμού να μου παραχωρήσουν ορισμένα από τα ετοιμόρροπα κτήρια της Καστοριάς και να μου εξασφαλίσουν τις κατάλληλες χρηματοδοτήσεις”. 
Γιατί όπως πιστεύει ο ίδιος: “Άλλοι χειρίζονται το χρήμα και άλλοι τις ιδέες. Αυτά τα δύο δεν πάνε ποτέ μαζί”! Ελπίζουμε να συμφωνήσουν κι εκείνοι μαζί του...

Υ.Γ. Σύντομα θα κυκλοφορήσει το “Βιβλίο του Μουσείου” που εκτός των άλλων θα συμπεριλαμβάνει και τα ονόματα των “δωρητών” οι οποίοι συνεισέφεραν ό,τι παλιό κληρονόμησε ο καθένας από τους προγόνους του.