Του Δημήτρη Ιατρίδη

  Μάλιστα με πρόταση του αντιπεριφερειάρχη, το θέμα των προσφύγων εισάγεται ως έκτακτο στο προσεχές Περιφερειακό Συμβούλιο.

Όχι επειδή προκάλεσε κύμα αντιδράσεων στους πολίτες του νομού, αλλά επειδή η Π.Ε. Καστοριάς ενημερώθηκε από τα ΜΜΕ για την έλευση των
προσφύγων σε ξενοδοχείο της περιοχής.

Σαν μια ύστατη προσπάθεια να επαναφέρει από το μακρινό παρελθόν, το βασανιστικό ερώτημα “Ποιος κυβερνάει επιτέλους αυτόν τον τόπο”, που ταλαιπωρεί διαχρονικά όλες τις ηγεσίες, όλων των βαθμίδων και  παραμένει αναπάντητο, ακομα και σήμερα!

  Αμέσως βρέθηκαν στο στόχαστρο μιας αδυσώπητης προβολής, οι ταλαιπωρημένοι αυτοί άνθρωποι, που κατάφεραν να ξεφύγουν από τις φλόγες του πολέμου όχι όμως και από τις αδηφάγες κάμερες των τοπικών παπαράτσι, που τους αντιμετώπισαν σαν... αξιοθέατο με μεγάλο ενδιαφέρον!

Οι λίγοι ευαισθητοποιημένοι, που έσπευσαν στο ξενοδοχείο να συμπαρασταθούν τους πρόσφυγες, δεν κατάφεραν να απενοχοποιήσουν το σύνολο της κοινωνίας, η οποία έδειχνε από παγερά αδιάφορη, μέχρι προκλητικά ξενοφοβική!

Όπως κάποιες ακραίες περιπτώσεις γνωστών κυριών οι οποίες έδιναν καθημερινές σχεδόν “παραστάσεις” εναντίον των προσφύγων, στους προθαλάμους των περιφερειακών και δημαρχιακών γραφείων!

Αναβιώνοντας σκηνές από το έργο του Ν. Καζαντζάκη “Ο Χριστός ξανασταυρώνεται” όπου οι “κεφαλές” της Λυκόβρυσης παρότρυναν τον κόσμο να διώξει τους “ξενομπάτες” από τα χώματά του, γιατί κινδύνευαν οι περιουσίες τους και η κοινωνική ειρήνη.... Δηλ. τα ίδια επιχειρήματα που ισχύουν και σήμερα, για τους σύγχρονους πρόσφυγες....

Για όλα αυτά βέβαια που συμβαίνουν οι μόνοι αμέτοχοι είναι οι ίδιοι οι πρόσφυγες. Και προπαντός τα μικρά παιδιά, που σε κοιτάζουν μ΄ εκείνο το διαπεραστικό βλέμμα του τρόμου και της αμφιβολίας! Σαν τον Οδυσσέα μιας αγγελοπουλικής τραγωδίας...



Τόσο ξαφνικά, που συνέλαβαν εξ απήνης την ηγεσία του τόπου, η οποία πανικόβλητη έσπευσε να διαχειριστεί επικοινωνιακά το θέμα, με ακροβατικές κινήσεις, ανάμεσα στο ανθρωπιστικό καθήκον και στον συντηρισμό ορισμένων πολιτικών κύκλων.
Κι εκεί που είχαμε αποδεχθεί ότι τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις, ήρθαν οι σύριοι πρόσφυγες ξαφνικά, για να διαψεύσουν τον Ουμπέρτο Έκο και να δοκιμάσουν στην πράξη τα ανθρωπιστικά ανακλαστικά της τοπικής κοινωνίας.