Του Χρήστου Γιούτσου

  Κάποτε, ο πρόσφατα αποθανών Ουμπέρτο Έκο, είχε πει “Σήμερα μόνο οι ηλίθιοι κάνουν δικτατορίες με τανκς, από την στιγμή που υπάρχει η τηλεόραση”.
  Μια άποψη, μια ρήση, που αν την σκεφτείς σε βάθος, δεν φαίνεται να είναι μακρυά από την πραγματικότητα.

Γιατί όταν κρατάς την τηλεοπτική εικόνα  στα χέρια σου, είναι σαν να έχεις τα νήματα που τα πηγαίνεις όπως θέλεις εσύ. Μπορείς
πέρα από το χρέος σου που είναι να σχολιάσεις, να ενημερώσεις και να κριτικάρεις, να κατευθύνεις ακόμη και να διαστρεβλώσεις το “ολοφάνερο” και το “οφθαλμοφανές”.

  Αυτή η αυθαίρετη δυνατότητα μπορεί να προδώσει μια άλλη διάσταση που να είναι  τελείως λανθασμένη.
Η τηλεόραση και  το μέσο στο οποίο εργάζεσαι, σου δίνουν τέτοια δύναμη που μπορείς να απογυμνώσεις, από τον τοπικό άρχοντα, μέχρι τον υψηλότερο, σε επίπεδο κράτους.
Μπορείς να ενοχοποιήσεις έναν αθώο και να βγάλεις “λάδι” μέσα σε μια μέρα έναν ένοχο.

  Είναι πλεόν φανερό πως η τηλεόραση σε λάθος χέρια μοιάζει χειρότερη και από ένα μαχαίρι ή ένα σπαθί. Μπορεί να γίνει τέτοιο “όπλο” που να σκοτώνει ανεξέλεγκτα και προς όλες τις κατευθύνσεις. Όταν όμως δημοσιογραφείς αθόρυβα, ταπεινά με σκοπό την αλήθεια και την σφαιρική πληροφόρηση, τότε είσαι άξιος λειτουργός της ενημέρωσης.

  Όταν τηρείς τον κώδικα της δημοσιογραφικής δεοντολογίας, στηλιτεύοντας τις αυθαιρεσίες της εκάστοτε εξουσίας και στηρίζοντας με κάθε τρόπο την δημοικρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα, μόνο τότε έχει θέση στην οικογένεια αυτή που λέγεται δημοσιογραφία. Και μόνο τότε η δημοσιογραφία είναι λειτούργημα, όταν δηλαδή την ασκείς με, υπευθυνότητα και ανθρώπινη ευαισθησία.

  Στις περιπτώσεις όμως, που τα πράγματα γίνονται από την τελείως ανάποδη, τότε φυσικά και θα συμφωνήσουμε, με τα λόγια του μεγάλου Ουμπέρτο Έκο. Τότε είναι που θα βλέπουμε τα ΜΜΕ και δη την τηλεόραση, να μην διαθέτουν ίχνος πλουραρισμού και να μη δίνουν θέση στην πολυφωνία, που προάγει την δημοκρατία.

  Και το χειρότερο σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι ο απλός πολίτης τότε να μην μπορεί να διανοηθεί τα όσα συμβαίνουν και να βγάζει λανθασμένα συμπεράσματα.

  Γι΄ αυτούς του λόγους και για πολλούς άλλους, δικαίως η δημοσιογραφία χαρακτηρίζεται τέταρτη εξουσία.
Και γι΄ αυτο θα πρέπει να έχεις φτάσει πολύ υψηλά πνευματικά, για να μην τρως αμάστημα, τα όσα κάποιοι δημοσιογράφοι, σου προσφέρουν σαν μια αθώα πληροφόρηση.