Άρθρο του Δημήτρη Ιατρίδη

 Είναι εντυπωσιακό το πως καταφέρνει η Δυτική Μακεδονία, να συγκεντρώνει με τέτοια ευκολία, όλα τα αρνητικά ρεκόρ της Ευρώπης, την ίδια στιγμή που οι τοπικοί παράγοντες, όπως ο περιφερειάρχης κ. Θεόδωρος Καρυπίδης, δεν παραλείπει σε κάθε αποστροφή του λόγου του, να εξυμνεί τα συγκριτικά πλεονεκτήματα αυτού του ευλογημένου τόπου.
  Από που ν΄ αρχίσει και πού να τελειώσει κανείς;

Από την ανεργία των νέων που άγγιξε το 72,5%; Από την περιβαλλοντική επιβάρυνση των εργοστασίων της ΔΕΗ που η αναλογία των μικρογραμμαρίων ανά κάτοικο, έχει ξεπεράσει προ πολλού τα όρια του συναγερμού; Ή από το μεταναστευτικό ρεύμα των νέων ανθρώπων με ανώτερες σπουδές, που αναζητούν την τύχη τους στην Ευρώπη, με ποσοστά που φτάνουν το αντίστοιχο της δεκαετίας του ΄60;
  Έχει υπολογιστεί επίσημα ότι το ελληνικό κράτος, δαπάνησε την τελευταία 10ετία πάνω από 40 δις για την εκπαίδευση των νέων επιστημόνων, οι οποίοι κάτω από το φάσμα της ανεργίας, θα αναγκαστούν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε άλλες χώρες.
  Αντίθετα η Γερμανία π.χ. επενδύει περισσότερο στην εξειδίκευση του εργατοτεχνικού δυναμικού, διότι τους επιστήμονες τους “εισάγει” δωρεάν από την Ελλάδα και τις άλλες χώρες του φτωχού νότου!
  Πρόσφατα αποκαλύφθηκε  σε μια πολιτική  εκδήλωση ότι η Δυτική Μακεδονία διαθέτει τα 2/3 του υδάτινου πλούτου της Ελλάδας.
Και τότε πώς γίνεται η Καστοριά να πληρώνει το ακριβότερο νερό της χώρας ανά κάτοικο; Ή να είναι η μεγαλύτερη καταναλώτρια εμφιαλωμένου νερού σε αναλογία πληθυσμού;
Αυτές οι αντιφατικές εικόνες, μόνο σε ένα συμπέρασμα μπορούν να οδηγήσουν: Ότι δεν υπάρχει ορθολογική αξιοποίηση των τοπικών πόρων, με αποτέλεσμα είτε αυτοί να μένουν ανεκμετάλλευτοι είτε να χρησιμοποιούνται προς μία κατεύθυνση, που εξυπηρετεί στενά οικονομικά συμφέροντα, με μονοπωλιακό χαρακτήρα!
  Η αλήθεια είναι ότι τα προηγούμενα χρόνια, είχε εγκαταληφθεί η τοπική παραγωγή από το υψηλό κόστος του πρωτογενή τομέα αλλά και από τις... επιδοτήσεις των ευρωπαϊκών κοινοτήτων, που ωθούσαν τον τόπο σ΄ ένα καταναλωτικό μοντέλο ανάπτυξης!
Μόλις τα τελευταία χρόνια ανακαλύφθηκαν κι άλλες πλουτοπαραγωγικές πηγές αλλά όπως γίνεται συνήθως ατάκτως και χωρίς προγραμματισμό, με αποτέλεσμα να υπάρξει “υπερτροφισμός”, όπως στον τομέα του αγροτουρισμού, που γέμισε την περιφέρεια με άχρηστους ξενώνες!
Το οξύμωρο είναι ότι κανείς δεν φαίνεται διατεθειμένος να διδαχθεί από τα λάθη του και ο τόπος εξακολουθεί να κινείται με το ίδιο μοντέλο ανάπτυξης, που  τον έφερε  σ΄ αυτό το απελπιστικό αδιέξοδο...