Χρονογράφημα του Χρήστου Γιούτσου

  Η πόλη φόρεσε  και φέτος τα φθινοπωρινά της...
Η νύχτα προχώρησε - είναι η ώρα που ψάχνουμε να βρούμε τον εαυτόν μας, και αναρωτιώμαστε, τί έγιναν τα όνειρά μας, τα ιδανικά μας. Ποιος τα ΄κλεψε;
Άραγε ο χρόνος που φεύγει ; Ή η ίδια η σκληρή ζωή;

  Είναι η ώρα που η μοναξιά σε σφίγγει. Βγαίνεις στο μπαλκόνι, βλέπεις όλα αυτά τα λαμπιόνια να αναβοσβήνουν, ξαναμπαίνεις μέσα και παίρνεις ένα βιβλίο, έτσι αμήχανα στην τύχη απ΄το ράφι της βιβλιοθήκης και τ΄ ανοίγεις. Το βλέμα σου πέφτει πάνω στον Νίκο Καζαντζάκη και διαβάζεις:
“ερχόμαστε από μια σκοντεινή άβυσσο. καταλήγουμε σε μια σκοτεινή  άβυσσο. το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή. Ευτυχώς ως γεννηθούμε αρχίζει κι  η επιστροφή. Ταυτόχρονα το ξεκίνημα κι ο γυρισμός”
  Αφού λοιπόν αυτό είναι η ζωή, τότε γιατί τόσο μίσιος, τόση απληστία, τόση παλιανθρωπιά; Μήπως θα έπρεπε όλοι σφιχτά να ενωθούμε, να σμίξουμε τις καρδιές μας και να δημιουργήσουμε και εμείς ένα νόημα στην ζωή;  Να δείξουμε βρε αδερφέ γιατί υπάρχουμε και που πηγαίνουμε;
Αυτά σκέφτομαι και σιγά - σιγά ο ύπνος με παίρνει στην αγκαλιά του.
΄ Την άλλη μέρα στη Λαϊκή Αγορά, βγήκα και εγώ μέρες που είναι να ψωνίσω κάτι. Οι νοικοκυρές και άλλα μέλη της οικογένειας με τα καροτσάκια πάνε κι έρχονται διαλέγοντας και αγοράζοντας. Η Λαϊκή είναι κι ένας τόπος επικοινωνίας  όπου μπορεί να συναντήσει κανείς ανύποπτα, εκτός από τους τακτικούς αγοραστές τροφίμων κι άλλους που δυσκολεύεσαι να τους αναγνωρίσεις, επειδή έχουν αλλάξει οι δρόμοι σου από καιρό.
Εκεί αναπάντεχα είδα τον Γιάννη που είχα να τον συναντήσω πολύ καιρό. Μ΄ έπιασε απ΄το μπράτσο του χεριού μου και με ρώτησε: Πού είσαι φίλε; Έχω καιρό να σε δώ. Του είπα τα δικά μου και μετά άρχισε να μου  λέει τα δικά του.
Τα φέρνω πολύ δύσκολα μου είπε. Έκανα μια εγχείρηση στην καρδιά και δεν μπορώ να δουλέψω πλέον. Άσε βέβαια που και να μπορούσα, το εργαστήριο τρύπα που νοίκιαζα στην οικοδομή είναι καιρός που τό ΄κλεισα, γιατί τα καμπάδικα γουναρικά που είχα, δε τα θέλει κανείς και τώρα τάχω μέσα στο σπίτι που μένω. Αναπολώ τα παδικά μου χρόνια. Τότε στις γιορτές στο χωριό μου, που ζούσα με τους γονείς μου και τέτοιες ημέρες σφάζαμε το γουρουνόπουλο και η μάνα μου έκανε όλα τα καλούδια μέσα στην φτώχεια μας. Τώρα μόνος με την τηλεόραση βαρέθηκα να βλέπω τα ίδια και τα ίδια. Με χαιρέτησε και μου είπε ότι θάθελε να τα ξαναπούμε σύντομα.
Πιο πέρα συνάντησα το Μανώλη να πουλάει λαχεία, περίλυπος και κακόκεφος. Ζητούσε ένα τσιγάρο από έναν περαστικό.
Έπαψε πλέον να γράφει με τον μαρκαδόρο τα ανορθόγραφα χάρτινα πλακάτ, καταγγέλοντας το τοπικό κατεστη- μένο και τοποθετώντας τα σ΄ επίμαχα σημεία της πόλης για να διαβάζουν όλοι, φαίνεται εξαντλήθηκε η αντιστασιακή του δύναμη ή βαρέθηκε με το πέρασμα του χρόνου. Έπαψε πλέον να φοβάται και τα περιβόητα μικρόβια που έλεγε ότι του βάζουν στην τροφή του, σήμερα άλλη μια μέρα καταγράφτηκε στην απέραντη μοναξιά του, αύριο άλλη μια μέρα ξημερώνει πάλι με βάσανα και ταλαιπωρία.
Εγώ συνέχισα να περπατάω ανηφορίζοντας για το σπιτικό μου και σκεφτόμουν, πόσοι άραγε ηληκιωμένοι άνθρωποι, ανήμποροι φορτωμένοι με πολλά χρόνια στην πλάτη τους θα περάσουν μόνοι, περιμένοντας καρτερικά, ένα χάδι, έναν καλό λόγο, ένα φιλί; Πόσοι άνθρωποι άρρωστοι στο κρεβάτι του πόνου, με χρόνια προβλήματα, με ειδικές ανάγκες κρατούν τον σταυρό του μαρτυρίου στους ώμους τους, αγκομαχώντας στην ανηφόρα που λέγεται ζωή.
Πόσοι θάναι οι άνθρωποι που η φετινή χρονιά, τους πήρε απο κοντά για πάντα αγαπημένα πρόσωπα που φέτος τις γιορτές δεν θα έχουν μαζί τους αλλά θα έχουν αβάσταχτο και ατέλειωτο πόνο στην καρδιά τους;
Αυτά σκεφτόμουν και δεν κατάλαβα πότε είχα φτάσει σχεδόν στην εξώπορτα του σπιτιού, όταν άκουσα απ΄ το ραδιόφωνο ενός αυτοκινήτου με μισάνοιχτη την πόρτα, ένα τραγούδι απ΄ αυτά που δεν ακούγονται συχνά, με την φωνή της Βίκης Μοσχολιού που έφυγε και αυτή πριν λίγα χρόνια, στο τραγούδι των Γιάννη Σπανού και Γιάννη Καλαμίτση “Άνθρωποι μονάχοι, σαν ξερόφυλλα τ΄ ανέμου, σαν εσένα, σαν εμένα”
Έκλεισα την πόρτα κι είπα μέσα μου, η καινούργια χρονιά ας φέρει στον άνθρωπο λιγότερη δυστυχία και παγκόσμια ειρήνη. Αυτές οι ευχές είπα φτάνουν δεν χρειάζονται περισσότερες.