Συχνές ήταν οι “αποδράσεις” του βασιλιά Παύλου μετά τον πόλεμο στην Καστοριά, την οποία επισκέπτονταν τακτικά για να αναπαυθεί και να ξεφύγει λίγο από τα πολλά και δύσκολα προβλήματα που συνόδευαν το υψηλό αξίωμά του.

  Γιατί όσο πιο ψηλά στην ιεραρχία βρίσκεται κάποιος, τόσο μεγαλύτερα προβλήματα αντιμετωπίζει. Και η Καστοριά ήταν ανέκαθεν ένας ελκυστικός προορισμός, για ανθρώπους που η καθημερινότητα τους “φόρτωνε” με άγχος!

Η ηρεμία της φύσης, το ιδανικό κλίμα και η απαράμιλλη φιλοξενία των κατοίκων, ήταν τα κίνητρα που έκαναν τον βασιλιά φανατικό λάτρη της Καστοριάς και έγινε ο τελικός προορισμός του σε κάθε επίσκεψη στην βόρεια Ελλάδα.
 
  Όταν ο βασιλιάς επισκέπτονταν την Καστοριά, έμενε με την συνοδεία του, στο νεοκλασσικό κτήριο του Μελλίδη, που βρίσκεται στην περιοχή του Αη Θανάση, δίπλα στην βίλλα Γουλιωτίδη και σήμερα στεγάζει το ίδρυμα “Ηρακλής Καλλισθένης”, στην ιδιοκτησία του οποίου πέρασε πριν από μερικά χρόνια.

  Ο Μελλίδης,  ήταν ένας εύπορος καστοριανός της διασποράς, που ξενητεύθηκε πολύ μικρός και όταν κέρδισε αρκετά χρήματα από την δουλειά του, επέστρεψε στην πατρίδα  και αποφάσισε να χτίσει ένα εντυπωσιακό σπίτι, όπως το οραματίστηκε από χρόνια, στο οικόπεδο που κληρονόμησε από τον πατέρα του μαζί με το πατρικό που κατεδαφίστηκε.

  Στην αυλή έκανε ένα υπέροχο κήπο με αρκετό πράσινο και πολλά λουλούδια. Αλλά επειδή δεν είχε δική του οικογένεια και ήταν αναγκασμένος να ταξιδεύει τον περισσότερο χρόνο στο εξωτερικό, προσέλαβε μια γυναίκα να συντηρεί το σπίτι και να περιποιείται τον κήπο.
Έτσι το σπίτι ήταν πάντα καθαρό και περιποιημένο, για να υποδεχθεί τους φιλοξενούμενους.

  Κάθε φορά που ήταν  να αναχωρήσει στο εξωτερικό, ο Μελλίδης επισκέπονταν το Δημαρχείο, για να αποχαιρετήσει τον Δήμαρχο και να του παραδώσει τα κλειδιά του πολυτελούς σπιτιού του, για τους υψηλούς επισκέπτες της πόλης.
Ο πρώτος που φιλοξενήθηκε στο σπίτι του Μελλίδη ήταν ο βασιλιάς Παύλος και από τότε ο Δήμαρχος αποφάσισε να μην επιτρέψει σε άλλον να φιλοξενηθεί σ΄ αυτό, μέχρι που η “εντολή” του Δημάρχου, έγινε καθεστώς και από τότε το σπίτι αυτό μετονομάστηκε από την μικρή κοινωνία της Καστοριάς σε “Σπίτι του βασιλιά”!

  Σε μια από τις επισκέψεις του βασιλιά στην Καστοριά, κάποιος τον πληροφόρησε ότι η πόλη διαθέτει ένα αξιόλογο μουσείο που στεγάζεται στο αρχοντικό Νατζή, με τα πολλά παράθυρα και τα πολύχρωμα βιτρώ και εκείνος εξέφρασε αμέσως την επιθυμία να το επισκεφθεί.
Εκεί υποδέχθηκε τον βασιλιά και την συνοδεία του η γυναίκα του Νατζή και τους έβαλε να καθήσουν στο κιόσκι της αυλής, αφού πρώτα τους ξενάγησε στους χώρους του  μουσείου.
Μετά πήγε στο διπλανό δωμάτιο και πήρε τον μολυβένιο δίσκο σερβιρίσματος που τον έλεγαν “νταμπλά” (σ.σ. εξ ου και η παροιμιώδη έκφραση για κάθε βαρύ που μας έρχεται κατακέφαλα).  Πάνω στον δίσκο αράδιασε τα ποτηράκια για το τσίπουρο, το “σιόλι” (πιατάκι) με το γλυκό, κουταλάκια και το ποτήρι με το νερό.
Η οικοδέσποινα άρχισε το σερβίρισμα από τον βασιλιά, αλλά όταν εκείνος έβαλε το “σφινάκι” με το τσίπουρο στο στόμα του και ανυποψίαστος το κατέβασε μονορούφι, ξαφνικά γούρλωσε να μάτια του και πετάχθηκε έντρομος όρθιος, γιατί νόμισε προς στιγμή, ότι πήγαν να τον... δηλητηριάσουν!

  Η αναστάστωση του βασιλιά δεν κράτησε για πολύ, γιατί η παρέμβαση της Τσουτσούλας ήταν άμεση και έβαλε τα πράγματα στην θέση τους λέγοντας:
-Μη φοβάσαι βασιλιά μου, η ρακή είναι μεταβρασμένη, γι΄ αυτό είναι δυνατή σαν “πόντσι”. Εμείς αυτό το έχουμε για γιατρικό το χειμώνα και κανείς δεν έπαθε τίποτα...

  Το νέο όμως γρήγορα μεταδόθηκε σ΄ όλη την Καστοριά και γελούσαν όλοι από το πάθημα του βασιλιά!

Μόνο το μουσείο βγήκε “κερδισμένο”, γιατί από τότε, με βασιλική εντολή, έβαλαν ένα μικρό εισιτήριο για τους επισκέπτες, για να μπορεί να συντηρείται με τα έσοδα αυτά.