Το μόνο σίγουρο είναι ότι τους επόμενους 5-6 μήνες του 2014 δεν πρόκειται να πλήξουμε. Οι εξελίξεις σε όλα τα επίπεδα αναμένονται καταιγιστικές. Εξελίξεις οικονομικές και πολιτικές, τις οποίες θα προσπαθήσει να επιταχύνει και η ίδια η σημερινή δικομματική κυβέρνηση Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ.

Η συγκυβέρνηση δεν έχει πλέον πολιτικό χρόνο. Οφείλει να δράσει άμεσα για να εξασφαλίσει διέξοδο προς το μέλλον. Εάν βέβαια κάτι τέτοιο είναι ακόμη δυνατό.

Αυτή η πολιτική ασφυξία, που απειλεί να πνίξει ανά πάσα στιγμή την κυβέρνηση συνεργασίας, έχει πολλές αιτίες. Και γι' αυτό είναι πολύ δύσκολο να αποτραπεί. Οσο κι αν οι εκπρόσωποι των δύο παλαιών κομμάτων εξουσίας, που συνεχίζουν να κυβερνούν τη χώρα, ψάχνουν οδούς διαφυγής, με απλά μαθηματικά τα πράγματα δυστυχώς γι' αυτούς δεν βγαίνουν.

Ορισμένοι διαμηνύουν ότι όσο μικρότερη είναι η δεδηλωμένη τόσο δυσκολότερα πέφτει μια κυβέρνηση. Ωστόσο, ο ισχνός πλέον αριθμός (153) της κυβερνητικής πλειοψηφίας απειλεί ευθέως με κατάρρευση το σαθρό κυβερνητικό οικοδόμημα των Σαμαρά-Βενιζέλου.

Οι κίνδυνοι δεν είναι μόνο οι νέες πιθανές αποχωρήσεις βουλευτών, μπροστά σε νέα επώδυνα μέτρα του Μνημονίου. Είναι κυρίως η ανεξέλεγκτη πορεία αποσύνθεσης και διάλυσης που επικρατεί στον πόλο του ΠΑΣΟΚ. Πρόκειται για αποσάθρωση ιδεολογικού και πολιτικού χαρακτήρα, που εκ των πραγμάτων αναδιαμορφώνει τα δεδομένα και τις ισορροπίες της καθεστωτικής πολιτικής τάξης.

Αναγκασμένο να μοιραστεί την άσκηση της εξουσίας με τον πάλαι ποτέ βασικό του πολιτικό αντίπαλο, τη Ν.Δ., το άλλοτε κραταιό ΠΑΣΟΚ βρίσκεται σε δεινή θέση. Εχοντας απολέσει την έξωθεν καλή μαρτυρία για τη διακυβέρνηση της χώρας, φορτωμένο με μεγάλες ευθύνες, όχι αναγκαστικά δυσανάλογες με τη δράση του, τα λίγα εναπομείναντα στελέχη αναζητούν πλέον την πυξίδα της αυτόνομης πλεύσης. Γι' αυτό και αμφισβητούν ανοιχτά τη δυνατότητα του Ε. Βενιζέλου να ασκεί κυβερνητική πολιτική, μαζί με τη Ν.Δ. του σκληροπυρηνικού Α. Σαμαρά, εξ ονόματός τους.

Αυτή η βραδυφλεγής βόμβα του ΠΑΣΟΚ είναι σήμερα ο υπ' αριθμόν ένα αστάθμητος παράγοντας για την κυβερνητική σταθερότητα. Και το γνωρίζουν πολύ καλά αυτό στο Μαξίμου.

Η εφεύρεση μια κατευθυνόμενης ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς, όπως την επιχειρούν οι «58», με ανακυκλωμένα ιδεολογικοπολιτικά υλικά και φθαρμένα πρόσωπα, εντάσσεται περισσότερο στην προσπάθεια ενίσχυσης του κυβερνητικού μορφώματος, παρά στην αναγέννηση του σοσιαλιστικού δημοκρατικού πυλώνα της κοινωνίας.

Ας μην έχουμε αυταπάτες. Οι «58» ενδιαφέρονται και αποσκοπούν κυρίως στη διάσωση και αναπαλαίωση του ΠΑΣΟΚικού κομματικού χώρου, ως στηρίγματος της ασκούμενης κυβερνητικής, μνημονιακής πολιτικής. Είναι ουσιαστικά το δεκανίκι της κυβέρνησης, όχι η απόπειρα υπέρβασης των αδικιών και των ανομιών που παράγει.

Ολη αυτή η πολιτική παραφωνία που διέπει το πολιτικό μας σύστημα εντείνεται από την παντελή αστοχία των οικονομικών πολιτικών. Η συνέχιση της λιτότητας, η ένταση της ύφεσης και της ανεργίας παραλύουν κάθε παραγωγική δραστηριότητα, καθιστούν μη βιώσιμη την ελληνική κοινωνία.

Εάν αυτό δεν αλλάξει αμέσως, δηλαδή τώρα, αυτός που υπηρετεί αυτές τις πολιτικές, δηλαδή η κυβέρνηση και τα κόμματα που τη συγκροτούν, είναι από χέρι χαμένος. Και αυτό το γνωρίζουν επίσης πολύ καλά στο Μαξίμου. Εσχάτως, φαίνεται ότι το αντιλαμβάνονται και στις Βρυξέλλες.

Η φαινομενική χαλάρωση της πίεσης από την τρόικα προς την κυβέρνηση εκεί έχει τη λογική της. Η ελληνική κυβέρνηση αντιλαμβάνεται πως εάν δεν υπάρξει άμεση ελάφρυνση των αδύναμων τάξεων, εάν δεν ρυθμιστεί ώς τον Απρίλιο-Μάιο η βιωσιμότητα του δημόσιου χρέους, εάν δεν αντικατασταθεί η λιτότητα με ανάπτυξη, τότε το παιχνίδι της εξουσίας γι' αυτή είναι οριστικά χαμένο.

Η ελληνική προεδρία αποτελεί εργαλείο προς αυτή την κατεύθυνση. Και είναι σίγουρο ότι θα αξιοποιηθεί κατάλληλα. Στόχος και των δύο κυβερνητικών κομμάτων είναι να περιγραφεί με σαφήνεια η έξοδος της χώρας από τα Μνημόνια. Επιδίωξη του συστήματος εξουσίας είναι αυτό να συμβεί ώς τον Μάιο. Είναι απαράβατος όρος επιβίωσής του.

Από αυτό θα κριθούν πολλά. Εάν όντως οδηγηθούμε σε μετατόπιση του κέντρου βάρους της πολιτικής γραμμής πανευρωπαϊκά, εάν επιτευχθεί ένας συμβιβασμός στη διευθέτηση του ελληνικού χρέους, αυτό θα πλασαριστεί ως η απόλυτη κυβερνητική επιτυχία.

Μ' αυτό ανά χείρας, και παρά τη γενικευμένη κοινωνική εξαθλίωση, οι εθνικές εκλογές θα είναι τότε επί θύραις. Πιθανότατα θα έχουμε τριπλές εκλογές, μαζί με δημοτικές και ευρωεκλογές. Είναι το έσχατο όριο αντοχής της παραπαίουσας πολιτικής τάξης. Και της δεινοπαθούσας κοινωνίας.

enet.gr