Άρθρο του Λεωνίδα Εκιντζόγλου

Ένα απόγευμα γύριζα από το Πανεπιστήμιο στ’ αλήθεια απογοητευμένος. Είχα ανώφελα τελέψει μια άθλια ημέρα από εκείνες που τις πολεμάς σε πεντακόσια μέτωπα και δεν κερδίζεις σε κανένα. Διανύαμε ακόμη τότε την εποχή των θυρωρών και στην είσοδο της δικής μας πολυκατοικίας με καλησπέρισε κεφάτα ο δικός μας. Ήταν ένας Κύπριος στενόμακρος
πενηντάρης πούτρεφε ένα μούσι μεγαλύτερο από του πατριάρχη κι είχε ένα αυστηρό σφηνοειδές πρόσωπο. ‘Δεν έχεις κέφια σήμερα’ με κατάλαβε αμέσως. ‘Τι νάχω κυρ Βελισσάριε’, με πήρε το παράπονο εμένα σαν είδα πως ενδιαφέρθηκε για χάρη μου άνθρωπος. ‘Όλα στραβά μου πάνε και δεν ξέρω πώς να φτιάξω τα πράγματα… έτσι μούρχεται να παρατήσω κάθε προσπάθεια…’

‘Και πάνω που θα ετοίμαζα καφεδάκι’ με καλόπιασε εκείνος. ‘Άιντε κόπιασε να το πιούμε παρέα’. Καλόβολος άνθρωπος ήταν ο κυρ Βελισσάριος μου άρεσε η κοψιά του, χαιρετιόμασταν σχεδόν κάθε μέρα, λέγαμε τα συνηθισμένα πράγματα και ποτέ τίποτε παραπάνω. Την χρειαζόμουν όμως κείνη την φορά την παρέα, κι έστερξα να τον ακολουθήσω στο μικρό του διαμερισματάκι να πιούμε ένα καφέ παρέα. Με κάθισε σ’ ένα τραπέζι στην κουζίνα κι έβαλε νερό να βράζει. Σε τρία μπρίκια όμως! Στο πρώτο έβαλε καρότα, στο δεύτερο έριξε δυο αυγά, και στο τελευταίο έβαλε τους κόκκους του καφέ. Τον κοίταξα μου χαμογέλασε δεν μου αντιγύρισε κουβέντα. Έκανα και εγώ από ευγένεια κράτει να ανοίξει εκείνος πρώτος καμιά συζήτηση, κράταγε όμως το στόμα του σφαλισμένο. Πέρασε κανά δεκάλεπτο έτσι και το μόνο που ακούγονταν ήταν το ρολόι του τοίχου και τα νερά που έβραζαν. Τέλος ο κυρ Βελισσάριος έκλεισε τα μάτια της κουζίνας και κατέβασε τα μπρίκια από την φωτιά. Έβγαλε τα καρότα απ΄ το νερό και τα έβαλε σ' ένα μπωλ. Έβγαλε τα αυγά και τα έβαλε σ' ένα άλλο. Κι έφερε και γέμισε με τον καφέ τα φλιτζάνια. Έκανα έτσι εγώ να πιάσω το δικό μου, μ’ άρπαξε στον αέρα τον καρπό να μη το κάνω. ‘Για πες μου πρώτα, τι βλέπεις" Με διέταξε αντίς να με ρωτήσει. "Τι να βλέπω? Καρότα, αυγά και καφέ", του απάντησα μπερδεμένος. Έσπρωξε τα καρότα κατά την μεριά μου και μου κανε νεύμα να τα αγγίξω. Με κοίταξε ερωτηματικά. ‘μαλακώσανε’ του είπα. Μου έσπρωξε και τα αυγά. ‘Σπάσε ένα!’ μου είπε. ‘Κοίτα κυρ Βελισσάριε…’ ‘ΣΠΑΣΕ ένα είπα!’ Έσπασα και γω ένα κι άρχισα να το ξεφλουδίζω. Το αυγό είχε παραγίνει σφιχτό για τα γούστα μου και του το είπα.
‘Άιντε πιες και μια γουλιά από τον καφέ σου τώρα’ με παρότρυνε. Αποφάσισα να του κάνω κι αυτή την χάρη και μετά να βρω μια οποιαδήποτε δικαιολογία και να του δίνω. Ο καφές ήταν καλός μυρωδάτος και γλυκός ακριβώς όπως τον ήθελα. ‘Τι σημαίνουν όλα αυτά κυρ Βελισσάριε?’ τον ρώτησα.
‘Το κάθε ένα από αυτά τα αντικείμενα αντιμετώπισε τις ίδιες συνθήκες’ μου είπε. ‘Βραστό νερό. Το καθένα όμως αντέδρασε με τον δικό του τρόπο. Το καρότο όταν το έβαλα στο νερό ήταν σκληρό και δυνατό. Βράζοντας όμως μαλάκωσε κι έγινε αδύναμο. Το αυγό στην αρχή ήταν εύθραυστο. Χρειαζόταν το λεπτό εξωτερικό του για να προστατεύει το υγρό εσωτερικό του, αλλά μετά αυτό αποδείχθηκε άχρηστο καθώς με το βράσιμο το εσωτερικό του σκλήρυνε. Οι κόκκοι του καφέ πάλι αποδείχτηκαν μοναδικοί. Με το βράσιμο τους κατάφεραν όχι μόνον να βελτιώσουν τον εαυτό τους αλλά να αλλάξουν κι ΟΛΟ το νερό μέσα στο οποίο έβρασαν’.
Είδε την απορία ζωγραφισμένη στα μάτια μου
"Ποιο απ΄ όλα αυτά είσαι εσύ;" χαμογέλασε. ‘Για σκέψου το λίγο: Τι είσαι εσύ;
Είσαι μήπως το καρότο και φαίνεσαι δυνατός, αλλά με τον πόνο και τις δυσκολίες λυγίζεις, μαλακώνεις και χάνεις τη δύναμή σου? Είσαι μήπως το αυγό που ξεκινάει με μαλακή καρδιά και σιγά-σιγά αλλάζει με τη θερμότητα? Είχες μήπως ένα "υγρό" πνεύμα και μετά από μια σειρά δοκιμασίες και αποτυχίες σκλήρυνες?’
‘Ή μήπως είσαι σαν τους κόκκους του καφέ?’ χτύπησε με το νύχι του το φλιτζάνι. ‘Έχεις την δύναμη να μεταλλάσσεσαι και να αλλάζεις το καυτό νερό, δηλαδή τις ίδιες εκείνες συνθήκες που σου προκάλεσαν τον πόνο. Κι όσο το νερό ζεσταίνεται, τόσο εσύ απελευθερώνεις το άρωμα και τη γεύση που κρύβεις μέσα σου’.
Σηκώθηκε τότε ο κυρ Βελισσάριος και με χτύπησε παρηγορητικά στην πλάτη.
‘Αν γίνεις γιέ μου σαν τους κόκκους του καφέ, τότενες, όταν τα πράγματα δεν είναι στα καλύτερά τους, θα γίνεσαι ΕΣΥ καλύτερος και θα αλλάζεις την κατάσταση τριγύρω. Κι αν οι στιγμές σου χειροτερεύουν και οι δοκιμασίες υψώνονται από παντού, εσύ θα μπορείς να ψηλώνεις παραπάνω τους και θα σκαρφαλώνεις τον εαυτό σου σε ένα άλλο επίπεδο’
‘Λοιπόν: Πώς θα αντιμετωπίζεις του λοιπού τις αντιξοότητες; Θα είσαι καρότο, αυγό ή κόκκος του καφέ?’