Το μουσείο του Βράχου στο έλεος του Θεού...
Και τα μάλλινα εκθέματα του μουσείου στο έλεος του σκόρου...
 Και το προαύλιο να δείχνει βομβαρδισμένο πεδίο...
Και από πάνω έχετε το θάρρος, ή μάλλον το θράσος,  να αλλάξετε τις κλειδαριές να μη μπορώ να μπω στο μουσείο που δημιούργησα ο ίδιος, με μεράκι και φροντίδα.
Ενώ μου αναγνωρίζεται ότι εγώ  βραβεύτηκα για αυτό
με αποκλείεται από κάθε πρόσβασή μου στο δικό μου δημιούργημα.
Τί άλλο να θέλω; 
Με τη διαφορά ότι άλλοι με βραβεύσανε και ΟΧΙ ΕΣΕΙΣ.

Έτυχε να περνώ από το μουσείο την ώρα  που κατασκευάζονταν η σκεπή. Και ενώ προσπαθούσατε  να ανοίξετε την αυλόπορτα,  δεν καταδεχτήκατε  να με καλέσετε να σας βοηθήσω.
Τόση αγάπη και εκτίμηση προς το πρόσωπό μου αναρωτιέμαι αν μπορώ να την αντέξω.

Τον εξωτερικό χώρο του μουσείου τον είχα  εμπλουτίσει με κάποια γεωργικά είδη, αλέτρια μια κούκλα ντυμένη αγρότης, και μια άλλη  ξυλοκόπο με το μεγάλο πριόνι, δεμένα με αλυσσίδες να μην μπορούν να τα σηκώσουν.

Το απόγευμα που πέρασα από εκεί ήταν η μεγαλύτερη απογοήτευση της ζωής μου.
Η κούκλα που παριστάνει τον ξυλοκόπο έλειπε, και η άλλη που παρίστανε τον  αγρότη  πεσμένη κάτω.

Μετά από 7 μήνες βρίσκεται  στην ίδια θέση πεσμένη στο χώμα.

 Την Δευτέρα που άρχισαν οι εργασίες της σκεπής,  όλα τα αντικείμενα από τους τοίχους ήταν βγαλμένα και τα είχατε στοιβαγμένα σε ένα σωρό στη γωνεία του μουσείου.

Ωφείλατε να με φωνάξετε, γιατί δίπλα είναι το σπίτι μου, να τα ξεκρεμάσω και να τα τοποθετήσω όπως ξέρω εγώ.

Και το άλλο το χειρότερο, δεν προσπαθήσατε να προστατέψετε τις στολές από τις σκόνες βάζοντας κάποιες σακούλες νάϊλον που είναι πάμφθηνες.
Αλλά το μεγάλο πρόβλημα  είναι πως θα καθαρισθούν οι στολές. Πέρασαν σχεδόν 7 μήνες και τα πράγματα έμειναν όπως ήταν και η δικαιολογία σας είναι ότι δεν αποπερατώθηκε το έργο. ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΗΣ ΧΑΛΙΜΑΣ.
Ελπίζω να αποπερατωθεί προτού καταστραφούν ολοκληρωτικά όλα τα εκθέματα του μουσείου.

Λέτε ότι το μουσείο έχει γεμίσει ποντίκια. Εγώ στα 27 μου χρόνια που φροντίζω την αίθουσα δεν έχω δει ποντίκια. Αλλά μπερδέψατε το κουτσολοπόντικα  με τις νυχτερίδες που είναι προστατευόμενο είδος.
Είχα μπερδευτεί και εγώ κάποτε.

Εγώ το μουσείο το θεώρησα  από την αρχή σαν εκκλησία μου. 
Για μένα αντιπροσωπεύει ό,τι η  Μέκκα  για τους μουσουλμάνους.
Το ξέρουν όλοι στο χωριό.
 Πρώτα επισκεφθόμουν το μουσείο και μετά πήγαινα σπίτι μου.

Με κατηγόρησαν άδικα  ότι μένω στην Καστοριά και κατά συνέπεια βρίσκομαι σε απόσταση από το Μουσείο.
Εγώ τους απαντώ ότι η  Καστοριά δεν είναι πιο μακριά από την Θεσσαλονίκη όπου διαμένουν κάποιοι από τους επικριτές μου.

Και το τελευταίο και πιο βασικό είναι που κάνατε μια συνεδρίαση στην πλατεία του χωριού όπου συμμετείχαν  “τρεις κι ο κούκος” κυριολεκτικά!
Ενώ εγώ κοιτούσα από το καφενείο χωρίς  να κατέβω, όπως κυκλοφόρησε στο χωριό. 
Μα εγώ περίμενα τα νέα παιδιά που εκλέχθηκαν  και  είναι το φυτώριο και το μέλλον του χωριού μας, να προεδρεύουν και να αναλάβουν τα ινία του συλλόγου.  Μαζί με δύο μικρές όμορφες δικηγορίνες που αποτελούν το κόσμημα του συλλόγου. 

Η συμβουλή μου είναι, αφήστε τα παιδιά να παίρνουν πρωτοβολίες και ασχοληθείτε με το φράγμα που είναι δικό σας δημιούργημα και κινδυνεύει να πέσει στην αφάνεια.
Και μια τελευταία πρόταση:  Να κάνετε μια επιτροπή για τους κολυμβητικούς αγώνες που προβάλουν το χωριό μας για να συνεχίσουν να υπάρχουν και στο μέλλον.

Και μια παράληψη που οφείλω να επισημάνω. Νομίζω ότι αξίζει να διοργανώσετε μια τιμητική βραδιά για τον κ. Σωτήρη Αδαμόπουλο τον συγχωριανό μας Αντιπεριφερειάρχη που τιμά τον τόπο μας με το έργο του.

Όσο για τις κατηγορίες που μου αποδίδονται ότι παραβίασα τον χώρο του μουσείου, δηλώνω απερίφραστα:  ΝΑΙ μπήκα με το κλειδί που είχα.
Ακόμη δηλώνω ότι για να σώσω το μουσείο θα έμπαινα και από την καπνοδόχο. Και μια τελευταία παράκληση, δώστε κλειδιά στον Αδαμόπουλο. Θα είναι καλό για την πορεία του μουσείου.

Υ.Γ. Δεν πείραξα κανένα. Γιατί τόση εμπάθεια; Δεν μισώ κανέναν, μόνο θλίβομαι και πικραίνομαι γιατί όποιος ΜΙΣΕΙ ΥΠΟΦΕΡΕΙ.