Γνωστός για τα φιλοζωϊκά του αισθήματα αλλά άγνωστος στα... φιλοζωϊκά σωματεία, ο συμπολίτης μας κάπου εκεί από τα ορεινά του Φουντουκλή, φρόντιζε κάθε βράδυ ν΄ αφηνει τα αποφάγια του σπιτιού του δίπλα στον κάδο των απορριμμάτων. Με την πεποίθηση  ότι οι πρωτεϊνες τους θα
έδιναν παράταση ζωής σε κάποιο από τα αδέσποτα της περιοχής που λιμοκτονεί από στο κρύο.

Ύστερα ήσυχος για το φιλοζωϊκό του καθήκον κατηφόριζε με μια κρυφή ικανοποίηση για το σπίτι...
Τις τελευταίες  όμως μέρες,  που το χιόνι είχε σκεπάσει τα πάντα, η διαίσθησή του, του έλεγε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με το καθημερινό συσσίτιο... των σκύλων....

Ώσπου το βλέμμα του έπεσε πάνω σε μια μεγάλη πατημασιά, που του φάνηκε δυσανάλογη ακόμα και για το λυκόσκυλο του γείτονα.
Ύστερα είδε κι άλλη λίγο πιο πέρα... κι άλλη... κι άλλη, μέχρι που τα ίχνη χάθηκαν στο βάθος του δάσους...

Γυρνώντας πίσω έπεσε πάνω στον γείτονά του, που μ΄ ένα αινιγματικό χαμόγελο στο πρόσωπο ήταν σαν να του είπε:
- Κι οι λύκοι πλάσματα του ίδιου Θεού είναι...

Το ίδιο βράδυ άκουσε το γνωστό μακρόσυρτο ουρλιαχτό που έβγαινε από την καρδιά του δάσους και του φάνηκε σαν μία απόκοσμη έκφραση ευγνωμοσύνης από τους ευεργετηθέντες...