Χρονογράφημα του Χρήστου Γιούτσου

  Ξεκινώντας να γράψω, το τελευταίο χρονογράφημα του 2015, μου έρχονται στην θύμηση, χίλια δύο πράγματα που συνέβησαν φέτος.
Απο πού όμως ν΄ αρχίσεις και πού να  τελειώσεις.
Αφήνω τα περισσότερα στην άκρη (άλωστε γι΄ αυτά, όλο τον καιρό που πέρασε γράφαμε) και σκέφτομαι το ψέμα, την υποκρησία και τα πισωγυρίσματα που είδαμε, τον χρόνο που πέρασε.

Αυτές τις μέρες, θα προσφέρουμε φιλανθρωπία με το κιλό και προκατασκευασμένα δάκρυα στα μάτια.
Το εορταστικό κλίμα θα είναι ωραίο: “οι άξιοι” θα “δωρίζουν” στους “ανάξιους” λίγη ζεστασιά για τις γιορτές.
Θα “ξεχάσουμε” για λίγες μέρες τα προβλήματα και θα τσουγκρίσουμε τα ποτήρια μας. Μετά έρχονται και τα τοπικά καρναβάλια.
Θα βγουν στους δρόμους και τα άνεργα παιδιά να ξεσπάσουν, να σπάσουν, να φωνάξουν να μεθύσουν, σε ένα “κιτς” πανηγύρι (που το λένε καρναβάλι και καμιά σχέση δεν έχει με την παράδοση μιας και είναι ένα συνοθύλευμα απροδιόριστης κουτουράδας) για να εκτονωθούν βέβαια.
Και μετά μόλις μαζέψουν οι υπάλληλοι του Δήμου τα σπασμένα μπουκάλια από την Μητροπόλεως, αυτά τα παιδιά πάλι θα μπουν στο “Δύσκολο παιχνίδι της ζωής” όπως τραγούδαγε ο αξέχαστος Γρηγόρης Μπιθικώτσης.
  Θα σας πω όμως τη σκέψη μου.
Μπορεί να είναι λάθος, αλλά θα την πω. Παρακολουθώ τα ζώα και τα πτηνά.
Όλη μέρα, κυνηγητό, για να βρουν τροφή.
Είναι όρος για να ζουν.
Όταν ο άνθρωπος δεν βρίσκει την τροφή του τί πρέπει να κάνει;
Να παράγει, θα μου πείτε εργασία.
Νάτο όμως το ερώτημα.
Αυτός που δεν έχει εργασία, αυτός που δούλεψε όλο το χρόνο και δεν έχει προκοπή μια και τα γουναρικά παλτά του μένουν στα ράφια απούλητα, αυτός που έχει απούλητα τα φασόλια στο σπίτι του, αυτός που παράγει το στάρι και το γάλα και το κόστος παραγωγής τους (του προϊόντος) είναι μεγαλύτερο από την πώληση; Αυτός τί πρέπει να κάνει;
Δεν είναι άραγε λογικά όλα αυτά που λέω;
Εργασία ίσον ζωή και αμοιβή.
Εργασία ίσον αξιοπρέπεια και δικαίωμα στην ζωή.
Και όποιος αρνείται την αξιοπρέπεια και το δικαίωμα στη δουλειά και κατ΄ επέκταση στην ζωή του ανθρώπου, δεν έχει δικαίωμα (κανένας τους) να βγαίνει στην τηλεόραση και να μας λέει “τα ψεύτικα το λόγια τα μεγάλα γιατί όλα αυτά τα λόγια φέρανε τα “χρόνια τα χαμένα” για την νεολαία, που βλέπουμε και ζούμε σήμερα. 

Τα λόγια και τα χρόνια τα χαμένα
και τους καημούς που σκέπασε καπνός
η ξενιτιά τα βρήκε αδελφωμένα
Κι οι ξαφνικές χαρές που ήρθαν για μένα
ήταν σε δάσος μαύρο κεραυνός
κι οι λογισμοί που μπόρεσα για σένα

Και σου μιλώ σ' αυλές και σε μπαλκόνια
και σε χαμένους κήπους του Θεού
κι όλο θαρρώ πως έρχονται τ' αηδόνια
με τα χαμένα λόγια και τα χρόνια
εκεί που πρώτα ήσουνα παντού
και τώρα μες στο κρύο και στα χιόνια

Η μοίρα κι ο καιρός το 'χαν ορίσει
στον κόσμο αυτό να ρίξω πετονιά
κι η νύχτα χίλια χρόνια να γυρίσει
Στο τέλος της γιορτής να τραγουδήσει
αυτός που δεν εγνώρισε γενιά
και του καημού την πόρτα να χτυπήσει
και του καημού την πόρτα να χτυπήσει
και του καημού την πόρτα να χτυπήσει

Δεν ήτανε ρολόι σταματημένο
σε ρημαγμένο κι άδειο σπιτικό
οι δρόμοι που με πήραν και προσμένω
Τα λόγια που δεν ξέρω σου τα δένω
με τους ανθρώπους που 'δαν το κακό
και το 'χουν στ' όνομά τους κεντημένο

Αυτός που σπέρνει δάκρυα και πόνο
θερίζει την αυγή ωκεανό
μαύρα πουλιά τού δείχνουνε το δρόμο
Κι έχει τη ζωγραφιά κοντά στον ώμο,
σημάδι μυστικό και ριζικό
πως ξέφυγε απ' τον ʼδη κι απ' τον κόσμο

Η μοίρα κι ο καιρός...