Η ιστορία της προίκας είναι πολύ παλιά και χάνεται στα βάθη των αιώνων...
Επίσημα ο ορισμός της προίκας σήμαινε την “εφ΄ άπαξ συνεισφορά της γυναίκας στο νέο της σπιτικό”!
Γιατί σ΄ εκείνα τα χρόνια, η γυναίκα περιορίζονταν μόνο στις δουλειές του σπιτιού και τα έσοδα της οικογένειας προέρχονταν από την εργασία του άντρα.

  Έτσι οι οικογένειες που είχαν κορίτσια, φρόντιζαν να ετοιμάσουν την προίκα από νωρίς, για να εξασφαλίσουν στο παιδί τους ένα καλό γάμο. Τα υπάρχοντα που θα έπαιρνε μαζί της η νύφη, για να “ανοίξει” το νέο σπιτικό της, καταγράφονταν παρουσία μαρτύρων, στο “προικοσύμφωνο”, μόλις “έκλεινε” το προξενιό.

Ένα τέτοιο “προικοσύμφωνο”, υπάρχει σήμερα αναρτημένο στον τοίχο του “καλού οντά” (καλό δωμάτιο, όπου γίνονταν τα προξενιά) του Λαογραφικού Μουσείου Καστοριάς.
Εκεί ο αναγνώστης βλέπει, εκτός των άλλων, να καταγράφονται και πόσα “τσουράπια” (μάλινες κάλτσες) θα έπαιρνε μαζί της η νύφη για προίκα!

Αλλά το μεγάλο πλεονέκτημα σ΄ ένα “προικοσύμφωνο” ήταν τα... λευκάδια! Δηλαδή όσα περισσότερα λευκάδια έδινε ο πεθερός στον γαμπρό, τόσο μεγαλύτερο ειδικό βάρος είχε η προίκα!
Διότι το λευκάδι, ως γνωστόν, είναι ελαφρύ ξύλο αλλά πολύ ανθεκτικό όταν δεν εκτίθεται στις καιρικές συνθήκες και κατάλληλο γαι τις σκεπές των σπιτιών.

Γι΄ αυτό μόλις έρχονταν στην οικογένεια ένα κορίτσι, οι γονείς φρόντιζαν να φυτέψουν συγχρόνως όσα περισσότερα λευκάδια μπορούσαν στον κήπο ή το αμπέλι.
Έτσι παράλληλα με το κορίτσι, μεγάλωναν και τα λευκάδια. Και όταν αυτό έρχονταν σε ηλικία γάμου, γύρω στα είκοσι χρόνια, είχε μια καλή συστάδα από λευκάδια για προίκα!

Με την ξυλεία τους, το νέο ζευγάρι έφτιαχνε το δικό του σπίτι, αφού με τα παιδιά, δεν τους χωρούσε πλέον το σπίτι του πεθερού.

Υπήρχε μια περίοδος που στην Καστοριά, εκτός από την παραλία και το Φουντουκλή, φύτευαν λευκάδια στην Πέτρα, στην Άμμο και όπου αλλού υπήρχε τρεχούμενο νερό.

  Ιδιαίτερα όμως στην περιοχή του  Φουντουκλή υπήρχαν τόσα πολλά λευκάδια, που οι τούρκοι την ονόμαζαν “Καβακλή” από το “καβάκι” που σημαίνει λευκάδι.

  Αργότερα τα πράγματα άλλαξαν και τα λευκάδια αντικαταστάθηκαν στην προίκα από έτοιμα διαμερίσματα... που έδιναν οι γονείς στα παιδιά, για να ξεκινήσουν την ζωή τους με το δικό τους “κεραμύδι”!

Έτσι τα λευκάδια πέρασαν σε δεύτερη μοίρα και την θέση τους πήραν τα πλατάνια που κοσμούν τις παραλίες της πόλης και προσφέρουν την πλούσια σκιά τους στους περαστικούς κατά τους ζεστούς καλοκαιρινούς μήνες.

Τα πλατάνια στις παραλίες φυτεύτηκαν το 1947 από τον Φίλιππο Κοσμά (Μπαμπατσούλη) ο οποίος τα φρόντιζε μέχρι τέλους.
Ήταν ο πρώτος που έδειξε έμπρακτα την αγάπη του για την πόλη και το περιβάλλον και άνοιξε τον δρόμο στον δραστήριο Σύλλογο των “Φίλων του Περιβάλλοντος”.