Εδώ και λίγες ημέρες κυκλοφόρησε η νέα ποιητική συλλογή του συμπατριώτη μας Νίκου Δόϊκου με τον τίτλο “Τρίστιχα”.

Ένα βιβλίο που πρέπει ο αναγνώστης να δει και απολαύσει, με κριτικό μάτι, και να διαπιστώσει την αναμφισβήτητη δύναμη της γραφής του.

Τα ποιήματά του μπορούν να γίνουν μια μαρτυρία για μια εποχή, με στιγμές που ζήσαμε και ζούμε. Διαβάζοντας ένα - ένα τα ποιηματά του με την δέουσα προσοχή, διαπιστώνει ο αναγνώστης ότι έχει να κάνει με έναν από τους πιο καλλιεργημένους ποιητές της εποχής μας.

Σε μια εποχή πολιτιστικής παρακμής, ο ποιητής, παλεύει γράφοντας και θέτοντας, ιστορικούς και πολιτικούς προβληματισμούς.

Τί συμβαίνει και πώς εκδηλώνεται η διαπάλη των ιδεών, στην Ελληνική κοινωνία!

Υπερασπίζεται την ειρήνη σε μια εποχή που η υδρόγειος, πλήττεται από πολέμους βαρβαρότητα και βία. Στο ποίημά του “εκδίκηση των Θεών” γράφει: “κόκκινοι κύκνοι κρύβονται στα καταφύγια των καλαμώνων. Καθώς με ανθρώπινο αίμα κεντούσαν οι θεοί της γη και ράντιζαν τις λίμνες, να εξαγνίσουν την κτήση από τα κτήνη που σκότωσαν την Ειρήνη”.

Νοιώθει μια πικρία για μια Ελλάδα που ζει τα τελευταία 200 χρόνια μεταξύ χρεοκοπιών και ενδιάμεσων πολιτικών και οικονομικών εξαρτήσεων, από ξένες δυνάμεις που την κρατούν καθηλωμένη στο χτες. Μια χώρα που δρα πελατειακά και διχαστικά, μια χώρα που εξυπηρετεί του λίγους προνομιούχους σε βάρος των πολλών, με αποτέλεσμα οι πολλοί να βρίσκονται “εκτός των τειχών”.
Γι΄ αυτά στο ποιημά του τα “κεκτημένα” γράφει “κάποτε σφίγγαν τις γροθιές και τις καρδιές τους, για ν΄ αλλάξουνε τον κόσμο. Πόσο ανέτοιμους τους βρήκε ο χρόνος. Σήμερα μέσα στις καρδιές κρύβουν τη δούλεψη και σφίγγουν τις γροθιές τα “κεκτημένα”.

Ένα μέρος από τους στίχους, έχουν την αφραγίδα του γενέθλιου του τόπου του της Καστοριάς, αυτό το μαρτυράει κατ΄ εξοχήν με το ποίημα “φθινόπωρο”
“Τέλος Οκτώβρη τα βουνά ντύνονται στα χρώματα της ωριμότητας. Το γήινο της οξείδωσης, το κίτρινο του κατεργασμένου χρυσού και το κόκκινο της μοναξιάς. Σοφία διατρέχει τον ασβεστόλιο”.

Το ποιήμά του “Η ανισσοροπία των αντιθέσεων” με συνπέρνει σε τέτοιο βθαμό, που το επιλέγω για να κλείσω το σημερινό μας χρονογράφημα, με την προτροπή στους αναγνώστες της στήλης μας, να διαβάσουν την καινούργια αυτή ποιητική συλλογή “τρίστιχα” του Νίκου Δόϊκου.
“Σαν καράβι που πετά στον ουρανό για να αποφύγει την φουσκοθαλασσιά. Μονόπλανο που σκίζει την θάλασσα για να ξεφύγει απ΄ τα κενά του αγέρα. Οδεύω ανήμπορος να νικήσω την θεία ανισορροπία των αντιθέσεων”.