Δύο μέτωπα.

Το Ελλαδικό και το Ευρωπαϊκό-Διεθνές.

Στο πρώτο, δεν ξεχνάμε τους πρωτεργάτες της πελατειακής ασυδοσίας που άνοιξαν την κερκόπορτα στη βουλιμία των νεοφιλελεύθερων καταδρομέων.

Μετά από τόσες θυσίες κανείς δεν ανέχεται την συγκάλυψη.

Κάθαρση και κοινωνική αναγέννηση βαδίζουν χέρι χέρι. Κάθαρση σε κεντρικό και περιφερειακό επίπεδο.

Δεν ξεχνάμε τα νέα προτάγματα που επιβάλλει η ίδια η Κοινωνία, αυτή που γενναιοφρόνως αχθοφόρησε το άγος της εισαχθείσας κρίσης :-

ένα καινούργιο (μη κρατικοδίαιτο) οικονομικό μοντέλο με παράλληλη διασπορά του αναπτυξιακού έργου στην ίδια την Κοινωνία.

Αλλά η αποφασιστική ρήξη που βαθύτατα επηρεάζει και το Ελλαδικό μέτωπο είναι η ρήξη με τη νεοφιλελεύθερη στρέβλωση στο Ευρωπαϊκό-Διεθνές πεδίο και η σταδιακή συναινετική εμπέδωση μιας σύγχρονης ανθρωποκεντρικής κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης.

Αυτό το «τετράφυλλο δάκρυ», το αξιακό όραμα, η ψυχή της Αριστεράς, θα απαιτήσει ισχυρές και βιώσιμες εσωτερικές και δια-κοινωνικές συμμαχίες.

Γιατί βέβαια η αντιμετώπιση τόσο σοβαρών για τη επιβίωση της πλανητικής οικογένειας προβλημάτων σε μονοκομματική ή μονο-παραταξιακή βάση μόνον ως ανέκδοτο ακούγεται.

Να παραμείνουν, λοιπόν, ανοιχτές οι γέφυρες .

Να παραμείνει ζωντανός και ζωηρός ο διάλογος βάσης.

Με τους ενεργούς πολίτες όλου του δημοκρατικού πολιτικού φάσματος.

Δεν θα είχε κανένα νόημα ένας διάλογος κορυφής με

τις ηγεσίες της κατάρρευσης.

Διάγουμε μια προκλητική συγκυρία όπου δοκιμάζονται και αμφισβητούνται τα κυρίαρχα πολιτισμικά και οικονομικά συστήματα. Και θα αλλάξουν. Ενδεχομένως με την επικράτηση ενός ξεχασμένου οράματος που προτάσσει τον Άνθρωπο στην θέση της κερδώας ασυδοσίας.

Ο Ευρωπαϊκός Νότος, η Ιρλανδία, οι πρωτοβουλίες της Αμερικανικής ακαδημαϊκής κοινότητας και δεκάδων ριζοσπαστικών πολιτικών τάσεων, τα anti-austerity κινήματα σε όλη την Ευρώπη, στρατιές νέων και λιγότερο νέων νεόπτωχων του χρηματοπιστωτικού Ελντοράδο που συνειδητοποίησαν την κτηνώδη δύναμη της νεοφιλελεύθερης απάτης, όλοι αυτοί σταδιακά συγκλίνουν και μπορούν να επιχειρήσουν μαχητικές διεκδικήσεις και ανατροπές στα πολιτισμικά και οικονομικά πράγματα.

Ελλαδικές πολιτικές τάσεις ήδη κινούνται ενεργά σε τούτο το πεδίο. Να διευκολυνθεί λοιπόν η προσέγγιση και να συντονισθεί η δράση των κοινωνικών κινημάτων με τις πολιτικές ομάδες του Ευρωκοινοβουλίου.

Βιώνουμε τις οδύνες της γέννησης ενός πολυκεντρικού κόσμου. Και είναι αφόρητο για κάθε μονοκράτορα να αποδεχτεί την συλλογική ηγεσία, είτε σε πλανητικό είτε σε Ευρωπαϊκό πεδίο.

Κι αυτές οι οδύνες γίνονται οιμωγές απόγνωσης με τις ανθρωπιστικές κρίσεις σε Λατινική Αμερική και Ευρώπη μετά την διάχυση των περιφερειακών οικονομικών «κρίσεων», των οποίων η εμφάνιση, τόνωση και αναθέρμανση κινηματογραφικά διασκευασμένη θα μπορούσε να σαρώσει τα πρώτα βραβεία σκηνοθεσίας στα απανταχού φεστιβάλ κινηματογράφου.

Και, συγχρόνως, οι ίδιες οδύνες γίνονται αίμα αθώων αμάχων και πόνος αβάσταχτος με την αδυσώπητη και περίεργη χωροταξία της αιματηρής ένοπλης βίας, από την Τεχεράνη έως το Παρίσι και την Μπαρτσελόνα.

Αν και, κατά την επόμενη δεκαετία, η νοτιο-ευρωπαϊκή ζώνη θα μπορούσε να καταστεί πεδίο ανατρεπτικών πολιτικών δράσεων, βέβαιον είναι ότι και στις ΗΠΑ υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις ανοιχτές στην προοπτική μιας πολυκεντρικής πλανητικής Οικονομίας και πολιτικής Κοινότητας και άρα μιας εξίσου πολυκεντρικής πλανητικής ισορροπίας.

Οι αποφασιστικές ρήξεις του άμεσου μέλλοντος μας δεν θα λάβουν χώρα μεταξύ ταξικών αντιπάλων.

Ο μεγάλος πόλεμος του 21ου αιώνα που ήδη ξεκίνησε θα εντείνεται ανάμεσα στις Αγορο-κεντρικές και τις Κοινωνιο-κεντρικές δυνάμεις, χωρίς αυτές να ταυτίζονται κατανάγκην με την ανατολική ή την δυτική ακτή του Ατλαντικού. Ανάμεσα στην βαρβαρότητα του τοξικού τζόγου σε βάρος της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και σε ένα σύγχρονο ανθρωποκεντρικό οικονομικό και πολιτικό αφήγημα που εκφράζει το συντριπτικά πλειονοτικό πανανθρώπινο ρεύμα.

Αυτό το δίπολο βρίσκεται παντού στην πλανητική κλίμακα σε τέτοιο βαθμό που η σύγκρουση να προϋποθέτει επίμονες, αγωνιστικές, πολυ-κοινωνικές συμμαχίες.

Να κρατήσουμε λοιπόν ανοιχτές τις γέφυρες. Ζωντανό και ζωηρό τον διάλογο, μέσα κι έξω από το Κοινοβούλιο. Θα έλεγα κυρίως έξω, όπου, μαζί με αρκετούς αξιόλογους κοινοβουλευτικούς, πορεύονται οι σημαντικότεροι των Ελλήνων.

Μετά το «κλείσιμο» της Δεύτερης Αξιολόγησης, την έξοδο της Ελλάδας από το καθεστώς υπερβολικού ελλείμματος και την επιτυχία του πενταετούς ομολόγου της 25ηςΙουλίου, η Αριστερά αντιμετωπίζει δύο ιστορικές προκλήσεις :- να ικανοποιήσει την παλλαϊκή απαίτηση για ταχύτατη στροφή στην ανάπτυξη και να αναζητήσει τις δικές της ετερότητες. Να απλωθεί στην Κοινωνία και να θεμελιώσει μιαν ισχυρή κοινωνική και πολιτική συμμαχία για την αναπόφευκτη σύγκρουση και στα δυο μέτωπα. Στο εσωτερικό μέτωπο , εξοβελίζοντας τους αποκλειστικούς αντιπροσώπους της Ελίτ στην Ελλάδα και (εφόσον ενισχυθεί η απαιτούμενη πολυ-κοινωνική συμμαχία) στο διεθνές μέτωπο, ολοκληρώνοντας τη ρήξη με την ίδια την αγοραία αμετροέπεια.

Για την ανατροπή της δικτατορίας των Σκιών που παρασιτικώς αναπτύσσονται με τους χυμούς της κοινωνικής συνοχής και της ανθρώπινης ευτυχίας.