Του Χρήστου Γιούτσου

Το διάβασα προχθές σε αθηναϊκή εφημερίδα και δεν σας κρύβω ότι προβληματίστηκα όσο και σεις.
  Στον πλανήτη Γη, το 1/3 του παγκόσμιου πληθυσμού αντιμετωπίζει τρομερό πρόβλημα νερού, όπου πάνω από 1 δισεκατομμύριο άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε καθαρό νερό. Καθόλου λοιπόν τυχαίο το γεγονός, η επίσκεψη του Ολάντ, που επικεντρώθηκε με τον έλληνα πρωθυπουργό, στις επενδύσεις για την εκμετάλλευση των υδάτων της χώρας μας από τους γάλλους.


Καθόλου τυχαίο, ότι στη συμφωνία με όλους τους “νόμιμους και ηθικούς” κεφαλαιοκρατικούς νόμους, μετατρέπεται το νερό από κοινωνικό αγαθό που μας το δίνει η φύση, σε εμπόρευμα, που τρέχουν οι πολυεθνικές σαν λυσασμένες να κερδίσουν τεράστεια ποσά σε δις ευρώ.
  Βέβαια το πράγμα δεν είναι μόνο σημερινό, ξεκινάει από παλαιότερα. Η ιδιωτικοποίηση του νερού στην Χιλή του Πινοσέτ επί της Χούντας του, είχε σαν αποτέλεσμα μέχρι να ιδιωτικοποιηθούν οι λίμνες και τα ποτάμια.
Στην Βολιβία πριν από την πτώση του δικτάτορα Μπάζνερ το 2002 με την καθοδήγηση του Δ.Ν.Τ. η κρατική εταιρεία ύδρευσης δόθηκε στην εκμετάλλευση ξένων πολυε- θνικών ετερειών με αποτέλεσμα  νε ελέγχουν ακόμη και τα αρδευτικά κανάλια. Τότε ήταν που δολοφονήθηκαν δεκάδες διαδηλωτές και τραυματίστηκαν εκατοντάδες από τις σφαίρες του βολιβιανού στρατού διότι  διαμαρτηρήθηκαν για τις υπέρογκες αυξήσεις των εταιρειών. Έτσι αποδείχθηκε ότι η ιδιωτικοποίηση δεν κάνει  κακό στην υγεία αλλά και στην τσέπη, αλλά ταυτόχρονα αν χρειαστεί και σκοτώνει.
Εδώ όμως στην χώρα μας  προωθείται μια πολιτκή από την Ε.Ε. και από το Δ.Ν.Τ. στο όνομα των “επωφελών ιδιωτικοποιήσεων” που τάχα θα βελτιώσει τις υπηρεσίες και τάχα θα συμβάλουν στην αντιμετώπιση του χρέους, πράμα που είναι ασύστολο ψέμμα.

Η αλήθεια είναι ότι σε αυτές τις περιπτώσεις οι υπηρεσίες χειροτερεύουν,  θέσεις εργασίες μειώνονται, τα ιδιωτικά μονοπώλεια αυξάνουν τις τιμές στους καταναλωτές, απολαμβάνουν φουσκομένα κέρδη. Ενώ το ποσό που θα καταβάλουν για την εκμετάλευση των υδάτων είναι μηδαμινό μπροστά στα τεράστια κέρδη τους.
Παράδειγμα ζωντανό: Στην Ελλάδα από το 1999 έως το 2001 με την εφαρμογή της ιδιωτικοποίησης στο νερό και την έναρξη των λεγόμενων “μετοχοποιήσεων” σε ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ το κόστος αυξήθηκε κατά 250-300%, αλλά οι υπηρεσίες δεν βελτιώθηκαν αφού η δουλειά γίνεται από εργολάβους με μεγαλύτερο κόστος από πριν.

Στην Πορτογαλία, οι ιδιωτικές εταιρείες εμποδίζουν την πρόσβαση σε δωρεάν δημόσιες παροχές νερού.
Στην Βουλγαρία η ιδιωτικοποιημένη εταιρεία στην Σόφια έχει σαν αποτέλεσμα χιλιάδες νοικοκυριά να είναι αποκομμένα από τις υπηρεσίες  ύδρευσης και αποχέτευσης την στιγμή που για τους βιομηχανικούς χρήστες οι τιμές έχουν μειωθεί κατά δέκα φορές.
Στην Ιταλία παρά το συντριπτικό ποσοστό (96%) στο δημοψήφισμα του 2011 ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού, κορυφαία στελέχη της Ε.Ε. ασκούν πίεση για την ιδιωτικοποίηση γιατί τα κέρδη είναι τεράστια.

Διαβάζοντας  όλα αυτά, δεν θέλω να πιστεύω ότι εδώ στο δικό μας τόπο, θα βρεθούν άνθρωποι να σκεφτούν αυτό το ξεπούλημα των πλούσιων υδάτινων πόρων που διαθέτουμε.
Αν συμβεί θα είναι ένα έγκλημα χωρίς προηγούμενο. Τότε θα έχουμε τους νεροκουβαλητές εδώ και την δημιουργία ενός συστήματος που όχι μόνον δεν εξαγνίζεται αλλά μας καταστρέφει.
Θα μου πείτε βέβαια ότι τουλάχιστον εδώ, δεν θα υπάρξουν τέτοιοι άνθρωποι, δηλαδή νεροκουβαλητές του κεφαλαίου.

Μακάρι η τοπική αυτοδιοίκηση να μην εξελιχθεί σε μηχανισμό εξυπηρέτησης επιχειρηματικών συμφερόντων και ευρωενωσιακών προγραμμάτων που αποβαίνουν σε βάρος των κατοίκων. Μακάρι η ύπαρξη έντιμων ανθρώπων στην τοπική αυτοδιοίκηση να παίξει θετικό ρόλο. Μακάρι...