Ήταν 7 Σεπτεμβρίου του 1999, λίγο πριν τις 3 το μεσημέρι... Το Λεκανοπέδιο της Αττικής αναστατώνεται από σεισμική δόνηση 5,9 Ρίχτερ. Μετά την αρχική αναστάτωση, έρχεται η θλιβερή είδηση: 143 νεκροί, πάνω από 700 τραυματίες και χιλιάδες οικογένειες στο δρόμο, με το βιος τους ισοπεδωμένο.

Το επίκεντρο του σεισμού εντοπίζεται στις νοτιοδυτικές παρυφές της Πάρνηθας. Άνω Λιόσια, Μενίδι, Θρακομακεδόνες θυμίζουν έρημες πόλεις, ενώ ζημιές προκαλούνται σε Κηφισιά, Νέα Ερυθραία, Πετρούπολη, Νέα Φιλαδέλφεια, Ζεφύρι, Μεταμόρφωση και Καματερό.

Τρία λεπτά ήταν αρκετά. Το ρεύμα κόβεται, τα δίκτυα κινητής τηλεφωνίας καταρρέουν, κτίρια πέφτουν σαν τραπουλόχαρτα. Πανικός...

Φωνές και κλάμματα, θρήνος πάνω από τα ερείπια, με τους ανθρώπους σαστισμένους να κοιτούν το κατεστραμμένο βιος τους και να αναζητούν δικούς τους. Μέσα από τα χαλάσματα οι επιζώντες φωνάζουν για βοήθεια. «Βγάλτε μου έξω έστω το ένα μου πόδι», έλεγε στους άνδρες της ΕΜΑΚ ένας εγκλωβισμένος 12χρονος που τελικά σώθηκε.

Tα υπολείμματα των νοικοκυριών και σκηνές για κάμπινγκ στήνονται σε πάρκα, πλατείες, σχολεία και αλάνες. Ποιός είπε ότι την από την πρώτη κιόλας ημέρα όλοι αυτοί οι άνθρωποι είχαν κάπου να μείνουν; Κι αν κάποιοι είπαν πως θα μείνουν στα αυτοκίνητά τους, πόσοι έκλεισαν μάτι; Άγρυπνοι, συζητούσαν χαμηλόφωνα στο σκοτάδι, τα μάτια κόκκινα και υγρά, οι καρδιές να χτυπούν δυνατά...

Όσοι είχαν αντοχές περπατούσαν στον τόπο της καταστροφής, θυμούνταν τι υπήρχε εκεί πριν τα Ρίχτερ. Αγωνία... άραγε ο γνωστός τους που έμενε εκεί σώθηκε ή όχι; Οι προσωπικές ιστορίες συγκινούν: πατέρας θυσιάστηκε για να σώσει τα τρία του παιδιά, ένας πιτσιρικάς έβγαλε έξω την γιαγιά και τον παππού...

Οι τραγικές εικόνες διαδέχονται η μία την άλλη, με το ισοπεδωμένο εργοστάσιο της «Ρικομέξ» να προκαλεί την μεγαλύτερη ανατριχίλα: από τόπος εργασίας έγινε τάφος για 39 ανθρώπους. Μέχρι σήμερα, οι συγγενείς ψάχνουν να βρουν δικαίωση...

Για μέρες τα σωστικά συνεργεία ψάχνουν στα ερείπια για να εντοπίσουν ζωές κάτω από τα χαλάσματα, την ώρα που οι περίπου 40.000 οικογένειες που έμειναν άστεγες ζούσαν τον δικό τους Γολογθά.

Πάνω από μία δεκαετία πέρασε, όμως, ποιός είπε ότι οι πληγές επουλώθηκαν;

Χιλιάδες οικογένειες πληρώνουν ακόμα ακριβά την ανοικοδόμηση του σπιτιού τους, σε κάποιες περιοχές τα χαλάσματα και τα εγκαταλελειμμένα κτίρια θυμίζουν σε κάθε διαβάτη τις τραγικές στιγμές, ενώ κάποια λυόμενα που στέγασαν για χρόνια τους σεισμόπληκτους έχουν μετατραπεί σε εστίες μικροβίων αλλά και καταφύγια παράνομων μεταναστών και τοξικομανών.

Κι αν η απώλεια μιας ανθρώπινης ζωής δεν μπορεί με τίποτα να ξεπεραστεί, τι γίνεται με αυτά που μπορούν και πρέπει να διορθωθούν;

 madata.gr