Η ζωή του κυλούσε ήρεμα από τότε που βγήκε στην σύνταξη και αποφάσισε να εγκατασταθεί στο ορεινό χωριό του, κάπου εκεί στις παρυφές των Οντρίων.

 Είχε αφήσει πίσω του την πολυκοσμία της μεγαλούπολης και ήρθε να συναντήσει τους ήρωες των παιδικών του χρόνων στο σπίτι που γεννήθηκε.

Τα πουλιά και τα ζώα του δάσους που κάποτε ερέθιζαν την φαντασία του και έδιναν νόημα στα παιδικά του όνειρα.

Τώρα είχε έρθει η στιγμή της ανταπόδοσης, σαν ελάχιστο δείγμα ευγνωμοσύνης προς τους φτερωτούς ευεργέτες του.

Γι΄ αυτό κάθε πρωί, αφού σκούπιζε το χιόνι από το περβάζι  του παραθυριού του, άφηνε τα ψίχουλα της προηγούμενης μέρας  για τα μικρά πουλάκια που ζάρωναν από το κρύο στους απέναντι  θάμνους.

Προτού όμως προλάβει να κλείσει το παραθυρόφυλλο, έκανε μεγαλόπρεπα την εμφάνισή του ένα μεγάλο μαύρο κοράκι που καταβρόχθιζε λαίμαργα τα πάντα και δεν άφηνε ούτε... ψίχουλο για τα μικρά σπουργίτια!

Η σκηνή αυτή επαναλήφθηκε πολλές φορές, μέχρι που εξοργίστηκε ο φίλος μας κι αποφάσισε να εκδικηθεί με τον δικό του τρόπο.

Την επόμενη φορά που το κοράκι έκανε το γνωστό “ρεσάλτο”, μετά από λίγο, άρχισε να παραπατάει και να στροβιλίζεται γύρω από τον εαυτό του, μέχρι που απογειώθηκε τρεκλίζοντας σαν μεθυσμένο....

- Αυτό ήταν, σκέφτηκε, γλυτώσαμε από αυτό....
Πέρασε μια ολόκληρη εβδομάδα χωρίς το κοράκι να φανεί....

Αλλά την Κυριακή το πρωί, μόλις άνοιξε το παράθυρο, είδε ένα ολόκληρο μαύρο σμήνος στα καλώδια της ΔΕΗ, έτοιμο να εφορμήσει...

Στο παράθυρο η μυρωδιά του τσίπουρου δεν είχε φύγει ακόμα...



Δ.Ι.