Χρονογράφημα του Χρήστου Γιούτσου

 Κάθε εβδομάδα, δύο τρεις μέρες πριν εκδοθεί η εφημερίδα μας,
καλούμαι να παραδόσω το χρονογράφημά μου. Φυσικό είναι να θέλω το θέμα να είναι επίκαιρο, αλλά και να μην είναι ξαναειπωμένο.
Γιατί εδώ που τα λέμε, οι περισσότεροι χρονογράφοι - αρθρογράφοι, επαναλαμβάνουν τα ίδια περίπου πράγματα κατά καιρούς.

Για το σημερινό χρονογράφημα, αφορμή  μου έδωσε πριν λίγες μέρες, η αφίσα που είχε αναρτηθεί στην είσοδο της παλιάς νομαρχίας, από τον σύλλογο φιλολόγων της Καστοριάς.
Το θέμα ήταν όντως προτότυπο, ενδιαφέρον και άκρως συγκινητικό.
Αφορούσε μια έκθεση φωτογραφίας από τα εγκατελειμμένα σχολεία του νομού μας. Χωρίς λοιπόν να το σκεφτώ πολύ το απόγευμα της περασμένης Κυριακής βρέθηκα στην αίθουσα παρουσίασης της εκδήλωσης και πραγματικά την χάρηκα. Λένε ότι το συναίσθημα είναι ακριβό θεμέλιο ζωής. Μιας ζωής βέβαια, που μας δένει πολύ σφιχτά με το πολύ μακρυνό παρελθόν.  Εκεί διαπίστωσα, ότι υπήρχε ένας  άλλος κόσμος,που δεν υπάρχει πλέον σήμερα. Ναι, άξιζε να υπάρχουμε για να συναντηθούμε, με τα άγουρα παιδικά μας χρόνια.
Οι ορθοπεταλιές της μνήμης μας, μας ταξίδεψαν στα καλλίτερά μας χρόνια.
Στο άδειο σχολείο του χωριού μου, πηγαίνω συνήθως για να ψηφίσω όταν γίνονται οι βουλευτικές και δημοτικές εκλογές. Στην αίθουσα διδασκαλίας, είναι πάντα στημένες οι κάλπες και περιμένουν τους ψηφοφόρους. Κάθε φορά όμως που πηγαίνω και βλέπω τον χώρο, την υδρόγειο σφαίρα και τους χάρτες της γεωγραφίας στους τοίχους, δεν σας κρύβω ότι νοιώθω  ένα σωρό συγκεχυμένα συναισθήματα χαράς και λύπης. Κάθε φορά που βλέπω τους ήρωες του 1821, ακόμα να υπάρχουν κρεμασμένοι στα χαρτονένια κάδρα, θυμάμαι τους δάσκαλους και τους συμμαθητές με περισσή συγκίνηση. Αλήθεια πώς να ξεχάσω, την πρώτη φορά που με πήγε η μητέρα μου απ΄ το χεράκι στο σχολείο; Πώς να ξεχάσω την μαύρη πλάκα, το κοντύλι και το σφουγγαράκι; Τα τετράδια που είχαν την προπαίδια γραμμένη στην πίσω σελίδα; Εκείνο το μεγάλο βιβλίο που το λέγαμε “άπασα- ύλη”(εμείς το λέγαμε όλο μαζί  απασύλη) που ήταν κατακίτρινο από τον χρόνο και το έδινε η μία γενιά στην άλλη;
Ξεχνιέται άραγε η πάνινη τσάντα, το φάμπερ μολύβι, η σβήστρα και η ξύστρα; Πώς να ξεχάσει κανείς, το ξύλο κάτω απ  την μασχάλη, για να το φέρουμε στο σχολείο για να ζεσταθούμε;
Το αλλουμινένιο κύπελο δεμένο στην τσάντα μας, για να πιούμε το γάλα από την σκόνη, που βράζανε κάθε πρωί με την σειρά οι μητέρες μας; Μας φαινόταν τότε το καζάνι, έξω από το σχολείο πολύ μεγάλο, να βράζει και με μια κουτάλα η μαγείρισσα να γεμίζει το κυπελό μας για να το πιούμε μονορούφι.
Θυμάμαι επίσης, την αυλή με το σκάμα όπου πηδούσαμε μήκος και τριπλούν, ώστε να είμαστε προπονημένοι για τις γυμναστικές επιδείξεις που γινόταν στο τέλος της χρονιάς με κάθε επισημότητα και με την παρουσία των αρχών του τόπου.
 Είναι όμως τόσες πολλές οι αναμνήσεις, που δεν μπορούν να καταγραφούν σ΄ ένα χρονογράφημα μιας σελίδας, για αυτό σταματώ εδώ.
Συγχαρητήτρια σ΄όλους αυτούς που ασχολήθηκαν με το συγκεκριμένο θέμα. Η έκθεση αυτή μπορεί να μην άλλαξε την ζωή μας, όμως μας παρηγόρησε, μας προβλημάτισε και μας συγκίνησε.
 Η ομιλία της φίλης Σόνιας Παπασταύρου - Ευθυμιάδου ήταν εξαιρε- τική. Ήταν τόσο παραστατική, που οι εικόνες ερχόντουσαν μέσα στην αίθουσα με μια αύρα μοναδική.
Εκπαιδευτικός με τα όλα της. Με γνώσεις,με ευαισθησίες, μα πάνω απ΄ όλα με πολύ αγάπη γι΄ αυτό που κάνει, χρόνια τώρα. Αλήθεια πόσο καλύτερη θα ήταν η πατρίδα μας, αν όλοι οι άνθρωποι, αγαπούσαν την δουλειά τους, όσο η κυρία Σόνια;