ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΑΣ

  Η Καστοριά ήταν πάντα φιλόξενη σε κάθε ξένο που θα χτυπούσε την “πόρτα” της και θα ζητούσε εργασία. Αρκεί να ήταν δουλευτάρης και να έκανε κάποια δουλειά που δεν γνώριζαν οι καστοριανοί. ¨Ηταν όλοι καλοδεχούμενοι.
  Εκείνα τα χρόνια η “πιάτσα” της πόλης ήταν το Τσαρσί, όπου υπήρχαν τα περισσότερα
μαγαζιά και ο κόσμος ανεβαοκατέβαινε από το “Παλλάδιο” μέχρι το “Βυζάντιο”, κάνοντας την βόλτα του.
Εντελώς διαφορετική είναι η σημερινή εικόνα της Μητροπόλεως, με τα κλειστά μαγαζιά, που σου δίνουν την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε άλλη πόλη...
Τώρα όλοι περνούν βιατικοί μέσα από τα αυτοκίνητα και οι λιγοστοί καταστηματάρχες που υπάρχουν εκεί, δεν γνωρίζονται μεταξύ τους...
Ενώ τότε, όταν ένας ξένος έκανε την εμφάνισή του στο Τσαρσί, άρχιζε να δουλεύει αμέσως ο... τηλέγραφος και σε χρόνο μηδέν όλοι ήξεραν το βιογραφικο του, από που ήρθε, τι δουλειά κάνει κι αν είναι παντρεμένος!
  Τα σχόλια αυτά γίνονταν για το κουτσομπολιό και το “μαμπέτι” για να περνάει η ώρα...
Μια μέρα ήρθαν στην Καστοριά δυο αδέρφια με την αδερφή τους, που εγκαταστάθηκαν στην γειτονιά του κ. Νίκου Πιστικού, στην νότια παραλία.
Ήταν δύο γιγαντόσωμα παλλικάρια που από την επόμενη κιόλας μέρα, έβαλαν τις φόρμες τους και πήγαν στο “Κεντρικό” καφενείο, φορώντας στην πλάτη το “σαμάρι”, που  είχαν οι χαμάληδες για τις βαρειές εργασίες!
Με τον καιρό γνωρίστηκαν με τους θαμώνες του καφενείου που έπαιζαν χαρτιά και άρχισαν σιγά - σιγά να μπαίνουν στα καρέ με λεφτά, παριστάνοντας τους “πρωτάρηδες”!
Ο μεγαλύτερος από τα αδέρφια, συστήθηκε ως Θεολόγος Βροντός που ήρθε από τον Βόλο, για να δουλέψει στην Καστοριά, επειδή είχε ακούσει πολλά καλά λόγια για την πόλη μας, όταν ήταν στην πατρίδα του.
Ο Θεολόγος ήταν ομιλητικός, πρόσχαρος και πολύ ευχάριστος στην παρέα και δεν άργησε να αποκτήσει την εμπιστοσύνη του κόσμου.
Ξαφνικά εμφανίστηκε μια μέρα στο καφενείο εντελώς  μεταμορφωμένος: Ήρθε κουστουμαρισμένος, καλοχτενισμένος με καλογυαλισμένα παπούτσια, σωστός “Κόντης”! Είπε ότι τον κάλεσαν σε κάποιο σπίτι, για να παίξουν “χαρτάκι” και να περάσουν καλά. Αν και όπως δήλωσε, ο ίδιος δεν γνωρίζει καλά από αυτά και τον πήραν στο καρέ σαν αρχάριο...
Η παρουσία των τριών αδερφών στην Καστοριά, δεν κράτησε πολύ, γιατί εν τω μεταξύ κηρύχθηκε ο πόλεμος με τους Ιταλούς και αυτοί εξαφανίστηκαν ξαφνικά όπως εμφανίστηκαν πριν λίγους μήνες!
Πριν όμως βροντήξουν τα κανόνια των Ιταλών στα σύνορα, βρόντηξαν τα...κανόνια του Θεολόγου Βροντού στην Καστοριά... ο οποίος, όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, ήταν ένας σεσημασμένος χαρτοκλέφτης, που παρίστανε τον χαμάλη, μέχρι να αποκτήσει την εμπιστοσύνη των καστοριανών και να τους “μαδήσει” όλους, μπαίνοντας στα σαλόνια των σπιτιών τους που τα είχαν μετατρέψει σε παράνομες χαρτοπαιχτικές λέσχες!
Ένας άλλος χαρακτηριστικός τύπος της εποχής, ήταν κάποιος Κώστας ο οποίος εμφανίστηκε ξαφνικά στην Καστοριά και ζητούσε να νοικιάσει σπίτι δίπλα σε φούρνο...
Η απορία του κόσμου λύθηκε, όταν ο Κώστας νοίκιασε το σπίτι που έψαχνε και μετά από λίγο εμφανίστηκε στο “Τσαρσί” με μια λαμαρίνα στο κεφάλι, γεμάτη μικρά κέϊκ, τα οποία πουλούσε στους περαστικούς και στους μαθητές, στα διαλείμματα του Γυμνασίου.
Μάλιστα για να διαφημίσει το εμπόρευμά του, έφτιαξε αυτοσχέδιους στίχους που διαλαλούσε με την δυνατή φωνή του:
“Κεκ του Κώστα να τρως
να μη σε πιάνει γρίπη
ούτε πυρετός...”
Αυτό το θέαμα ήταν πρωτόγνωρο για την Καστοριά και ο κόσμος αγόραζε τα νόστιμα κέϊκ αλλά και διασκέδαζε με τα καλαμπούρια του Κώστα, που άφησε εποχή στην πόλη μας...
Πριν από τον πόλεμο ήρθε από την Γαλλία κάποιος Μπελασιός, ο οποίος  κατασκεύασε τα πρώτα παγκάκια της πόλης, που τα τοποθετούσαν στις ανηφόρες, για να ξεκουράζονται τα γεροντάκια.
Αυτός ο Μπελασιός ήταν ένας πολύ παράξενος άνθρωπος. Δεν είχε οικογένεια, δεν είχε φίλους, δεν πήγαινε ποτέ στο καφενείο και πάντα κυκλοφορούσε μόνος! Απέφευγε γενικά τον κόσμο, ήταν λιγομίλητος και έκανε συνήθως μακρινούς περιπάτους.
Αυτή η συμπεριφορά του έκανε μεγάλη εντύπωση στον κόσμο και όλοι αναρωτιώνταν ποιο είναι το “μυστικό” που κρύβει μέσα του;
Έζησε στην Καστοριά μέχρι τα βαθειά γεράματά του και πέθανε χωρίς να μάθει κανείς το μεγάλο αυτό μυστικό, που πήρε μαζί του στον θάνατο!
  Τα χρόνια περνούσαν αλλά είναι μερικά πράγματα που παραμένουν ανεξίτηλα και ομορφαίνουν την ζωή μας.
Όπως αυτά τα πλατάνια που στολίζουν τις δύο παραλίες και φυτεύθηκαν το 1947 από τον ίδιο άνθρωπο. Αυτός ήταν ο Φίλιππος Κοσμάς ή Μπαρμπατσούλης ο οποίος ήρθε από την Γαλλία και έμενε δίπλα στο καφενείο “Αίγλη” στην Ομόνοια.
Χαρακτηριστική ήταν η φυγούρα του πατέρα του που κάθονταν σε μια καρέκλα έξω από τη πόρτα του σπιτιού του, φορώντας το παραδοσιακό “αντερί” μέχρι το τέλος, χωρίς να επηρασθεί καθόλου από την ευρωπαϊκή μόδα με τα παντελόνια, που είχε εισβάλλει εν τω μεταξύ στην ζωή των καστοριανών!
Ο Φίλιππος που είχε εκλεγεί και δημοτικός σύμβουλος, αποφάσισε όχι μόνο να φυτέψει τα πλατάνια για να “πρασινισει” η πόλη, αλλά προμηθεύτηκε και ένα ειδικό κλαδευτήρι, που ήταν στερωμένο πάνω σ΄ ένα κοντάρι και έκοβε τα ψηλά κλαδιά, με το τράβηγμα ενός σχοινιού, για να δώσει στα πλατάνια το σχήμα που επιθυμούσε...
Επειδή τον πρώτο καιρό τα δέντρα είχαν ανάγκη από νερό, ο Φίλιππος έκανε το πότισμα... παιχνίδι για τα παιδιά της γειτονιάς!
Τους έδωσε από ένα τενεκεδάκι που ήταν δεμένο με σχοινί, το οποίο τα παιδιά έρριχναν στην λίμνη και όταν αυτό γέμιζε, το ανέσυραν με χαρές και ξεφωτητά και πότιζαν τα πλατάνια της παραλίας...
Όταν  πρωτοέγινε ο παραλιακός δρόμος το 1932, στηρίζονταν σ΄ένα πέτρινο “ντουβαράκι” κατά μήκος της λίμνης.
Αρκετά χρόνια αργότερα, στην δεκαετία του 1980 ο Δήμαρχός  Απόστολος Πετκανάς ευθυγράμμισε τον δρόμο μ΄ ένα τσιμεντένιο τοιχίο και έστρωσε πλακάκια, τοποθετώντας φωτισμό σε τακτικά διαστήματα, για να απολαμβάνουμε όλοι μας σήμερα τις δύο υπέροχες παραλίες της λίμνης.
Ένας άλλος χαρακτηριστικός τύπος της εποχής του μεσοπολέμου ήταν ο “αρχιτεμπέλαρος” Ζιούρκος, ο οποίος περνούσε την ζωή του με την φιλανθρωπία των άλλων!
Τυπικά έκανε τον χαμάλη, αλλά είχε βρει ένα έξυπνο κόλπο, για να ζει εις βάρος του... δημοσίου!
Όταν πλησίαζε ο χειμώνας και καταλάβαινε ότι έρχονται δύσκολες μέρες για τον ίδιο, δημιουργούσε μικροεπεισόδια με τους συμπολίτες του, που θεωρούνταν αξιόποινες πράξεις, ικανές όμως να τον οδηγήσουν δικαστήρια.
Εκεί από την εμπειρία του, είχε μάθει απ΄έξω τον ποινικό κώδικα και όταν ο δικαστής του επέβαλε μικρή ποινή, εκείνος ζητούσε μεγαλύτερη, για να... ξεχειμωνιάσει στην φυλακή, όπως έλεγε χαρακτηριστικά, χωρίς να νοιαστεί πως θα βγάλει το μεροκάματο, για να επιβιώσει...