Στο facebook

Αρχειοθήκη

Από το Blogger.

ΑΝΑΖΗΤΕΙΣΤΕ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΑΣ

Πνευματική ιδιοκτησία & Αντιγραφή υλικού
Το περιεχόμενο του blog μας αποτελεί πνευματική ιδιοκτησία του kastorianiestia.gr
H αναδημοσίευση υλικού σε άλλη ιστοσελίδα επιτρέπεται μόνο με την προϋπόθεση αναφοράς της πηγής με ενεργό link προς το πρωτότυπο άρθρο.

Πρόσφατα

10 Μαρτίου 2015

Το κραχ του 1929 και ο Λιμναίος Οικισμός! Από μια αφήγηση του κ. Νίκου Πιστικού

3/10/2015 12:34:00 μ.μ. | |
ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΑΣ

   Με μια πρώτη ανάγνωση δεν φαίνεται να υπάρχει αλληλουχία στα δύο ιστορικά γεγονότα. 
Τι σχέση μπορεί να έχει η οικονομική κατάρρευση της Αμερικής το 1929 με την ανακάλυψη του Λιμναίου Οικισμού στο Δισπηλιό της Καστοριάς; 
Κι όμως έχει!
  Όταν έγινε το μεγάλο κραχ στην Αμερική, θυμάται ο κ. Νίκος Πιστικός, άρχισε να “τρέμει” το έδαφος στην
Καστοριά, γιατί η γούνα είχε αμερικάνικο προσανατολισμό και πολλοί γουναράδες έχασαν την δουλειά τους.
Η ανεργία σκαρφάλωσε στα ύψη και όσοι δεν ήταν ψαράδες έβλεπαν το φάσμα της πείνας, να κινείται απειλητικά κατά πάνω τους!
Μπροστά σ΄ αυτή την κοινωνική κρίση - όπως καλή ώρα- ο Δήμος Καστοριάς αποφασίζει να ενεργοποιήσει ένα πρόγραμμα απασχόλησης για ανέργους γουνοποιούς, με την κατασκευή των παραλίμνιων δρόμων της πόλης. 
Την ιδέα για την κατασκευή του μώλου, έριξε κάποιος δημοτικός σύμβουλος εκείνης της περιόδου και αμέσως έγινε αποδεκτή από όλο το Δημοτικό Συμβούλιο. 
Τότε σ΄όλα τα σπίτια της παραλίας, που είχαν μπροστά αυλές, οι τοίχοι έφταναν μέχρι την λίμνη και το κύμα έσκαγε στην πόρτα τους. 
Για να πάει κάποιος στην αγορά από την σημερινή νότια παραλία, έπρεπε να επιβιβασθεί σε βάρκα και να κατεβεί στο Χασάν Κατή, δηλ. στο σημερινό πάρκιγκ της Νομαρχίας, όπου υπήρχε η γέφυρα που επικοινωνούσε με την κάτω αγορά. Άλλος δρόμος ήταν από επάνω με τα πόδια από την οδό Παπαρέσκα. 
Μόλις εγκρίθηκε από το Δημοτικό Συμβούλιο η κατασκευή των μώλων, έβγαλαν τον “μπιγιαμί” δηλ. τον εβραίο τελάλη, να διαλαλήσει την ευχάριστη είδηση στον κόσμο και την άλλη μέρα εκατοντάδες άνθρωποι με φτιάρια και γκασμάδες έπιασαν δουλειά, μ΄ένα ικανοποιητικό  μεροκάματο. 
Αμέσως άρχισε η κατεδάφιση των τοίχων που έκλειναν τις αυλές και έφταναν μέχρι την λίμνη. Υπήρχαν όμως και μερικά εμπόδια που ορθώνονταν μπροστά τους με κλαδιά και βαθιές ρίζες. Ήταν τα λευκάδια που φύτευαν οι γονείς μόλις στην οικογένεια γεννιόταν ένα κορίτσι. Και όταν αυτό μεγάλωνε και έφτανε σε ηλικίά γάμου, έπαιρνε ως προίκα τα... λευκάδια, για να κάνει με την ξυλεία τους την σκεπή του νέου σπιτικού της. 
   Υπήρξε όμως και κάποιος ιδιοκτήτης με λευκάδια που αντιδρούσε στην κατασκευή των δρόμων. 
Οι αντιστάσεις του κάμφθηκαν όταν έλαβε από τον Δήμο ως αντάλλαγμα, μια τεράστια έκταση στην σημερινή είσοδο της πόλης επί της λεωφόρου των Κύκνων!
Σε κάθε σώριασμα των λευκαδιών ακούγονταν η φωνή  του πόντιου ξυλοκόπου:
-Φίου - φίου το λευκάδ΄ επέσεν...
Και οι πιστιρικάδες συναγωνίζονταν ποιος θα περάσει πρώτος μέσα από τα κλαδιά του πεσμένου δέντρου. 

 Ο ΛΙΜΝΑΙΟΣ ΟΙΚΙΣΜΟΣ

 Ήταν άνοιξη του 1933, ανήμερα της Αναλήψεως και γιόρταζε το Δισπηλιό. 
Ο κόσμος επιβιβάζονταν στις βάρκες και πήγαινε εκεί να προσκυνήσει. 
Άλλος δρόμος δεν υπήρχε τότε και το μοναδικό λεωφορείο, ήταν του Μπαγιαντέρα, που εκτελούσε το δρομολόγιο Καστοριά - Φλώρινα μέσω Αποσκέπου. Ήταν ένα παλιό όχημα, που το είχαν βάψει με χρώμα κίτρινο και ο κόσμος το είχε βαφτίσει περιπαιχτικά “καναρίνι”...
Ανάμεσα στους επισκέπτες που έφθαναν στο Δισπηλιό για προσκύνημα, ήταν και ένας αρχαιολόγος από το Μπλάτσι (Βλάστη) ονόματι Κεραμόπουλος. 
Εκείνη την περίοδο είχαν αρχίσει τα έργα για την κατασκευή του μώλου και ο Δήμος είχε ανοίξει τις “πόρτες” στο Γκιόλε, για να πέσει η στάθμη της λίμνης και να διευκολυνθούν οι εργασίες.
Ήταν κάτι μεγάλες ξύλινες πόρτες, τις οποίες είχαν κατασκευάσει το 1916 οι Γάλλοι στρατιώτες της ειρηνευτικής δύναμης, για να κρατούν την στάθμη της λίμνης σε επιτρεπτά  επίπεδα, αφού αυτή κυμαίνονταν κάθε χρόνο, ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες και τα νερά που συγκέντρωνε η λεκάνη απορροής από τα γύρω βουνά. 
  Όταν η βάρκα που μετέφερε τον Κεραμόπουλο έδεσε στο “ζγκάλωμα” (προβλήτα) του Δισπηλιού εκείνος ρώτησε τους χωρικούς τι είναι αυτά τα “παλούκια” που εξέχουν από την λίμνη;
Αλλά η απάντηση που πήρε δεν φάνηκε να τον ικανοποίησε. Διότι οι απλοϊκοί χωρικοί ισυχρίζονταν ότι αυτά τα χρησιμοποιούσαν οι ψαράδες για να δένουν τις βάρκες τους στην άκρη της λίμνης. 
Τότε το ψάρεμα στην λίμνη γίνονταν με τα λεγόμενα “κατίκια”, που έφτιαχναν με τα καλάμια της λίμνης οι ψαράδες και ήταν ένα είδος πλεχτής παγίδας, με στενό στόμιο, έτσι ώστε αν έμπαινε το ψάρι μέσα, δεν μπορούσε να βγει με τίποτα!
Ο Κεραμόπουλος κατάλαβε ότι πρόκειται για προϊστορικό αρχαιολογικό χώρο, αλλά δεν έκανε μεγάλες ανασκαφές στην περιοχή. Απλά συγκέντρωσε τα πρώτα ευρήματα σε ξύλινα κιβώτια τσιγάρων που δανείστηκε από την αντι- προσωπεία “Παπαστράτος” του Αθανασίου Τουμπίδη και τα έστειλε στο Παλαιοντολογικό Μουσείο των Αθηνών. 
Αντίθετα ο καθηγητής Μουτσόπουλος, στην έρευνα που έκανε την δεκαετία του 1960, βρήκε πολλά αντικείμενα καθημερινής χρήσης των προϊστορικών κατοίκων του Δισπηλιού. Ανάμεσά τους και ένα λίθινο τσεκούρι, με μια μισοτελειωμένη τρύπα στο κέντρο, γεγονός που προκάλεσε μεγάλες συζητήσεις μεταξύ των αρχαιολόγων, για τον τρόπο με τον οποίο οι προϊστορικοί άνθρωποι τρυπούσαν τα εργαλεία τους!
Όλα τα ευρήματα που βρήκε ο καθηγητής Μουτσόπουλος στον λιμναίο οικισμό, τα παρέδωσε στο Δημοτικό Σχολείο Δισπηλιού για να τοποθετηθούν σε γυάλινες προθήκες και να τα βλέπει ο κόσμος. 
  Βέβαια η έρευνα του καθηγητή εστιάζονταν περισσότερο στα αρχαία τείχη που βρίσκονται δίπλα στον λιμναίο οικισμό, και φθάνουν μέχρι το χωριό. 
Οι πάσσαλοι που υπήρχαν στην λίμνη ήταν πάρα πολλοί και αργότερα ο καθηγητής τους είχε υπολογίσει σε 1 εκατομύριο περίπου!
Γεγονός που μαρτυράει και την έκταση του οικισμού. 
  Τελευταία, όπως είναι γνωστό, το λιμναίο οικισμό Δισπηλιού ανέδειξε με πιστή αναπαράσταση, ο καθηγητής Γεώργιος Χουρμουζιάδης, που ασχολήθηκε με πάθος μέχρι το θάνατό του. 

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

Πρωτοσέλιδα Εφημερίδων

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Designed by ER.