Ο Μήτσος Παπαχρήστος, ήταν ο εκφωνητής του «Σταθμού του Πολυτεχνείου» των «Ελεύθερων Αγωνιζόμενων Φοιτητών των Ελεύθερων Αγωνιζόμενων Ελλήνων».

Έδωσε συνέντευξη σε ένα μαθητή 15 ετών, τον Νοέμβριο του 2008. Στο τέλος του κειμένου θα δείτε video που ακούγεται η φωνή του Δ. Παπαχρήστου που έλεγε εκείνη τη νύχτα:

Προλογίζει ο Καναλιώτης
Γεννήθηκε στο χωριό Άγιος Γεώργιος της Ιστιαίας Ευβοίας στις 31 Ιανουαρίου 1950 όπου τελείωσε και το Γυμνάσιο το 1968. Φοίτησε στην Ανωτάτη Εμπορική όπου από την πρώτη στιγμή συμμετείχε στο φοιτητικό κίνημα και πήρε μέρος στους αγώνες ενάντια στη Δικτατορία.
Ο Μήτσος Παπαχρήστος είναι ποιητής. Είναι ο ποιητής της γενιάς του. Είναι ένας λεκτικός χείμαρρος. Ο χείμαρρος που δεν μπόρεσε να γίνει η γενιά του.   
Έχει γράψει και δημοσιεύσει πεζά και ποιήματα 

Ερώτηση: Έχουν περάσει 35 χρόνια από την 17η Νοέμβρη του 1973. Για μένα που είμαι 15 χρονών μοιάζει να είναι γεγονός που είναι πολύ μα πάρα πολύ παλιό. Αρχαία ιστορία που λέμε. Πείτε μου πόσο κοντά είστε εσείς σήμερα σε αυτό; Πόσο συχνά θυμάστε τα γεγονότα του Πολυτεχνείου και με ποια συναισθήματα (αν είναι βέβαια δυνατό να αποτυπωθούν με λόγια). Σας βοηθάει σε κάτι να τα θυμάστε;
Δημήτρης Παπαχρήστος: Η εξέγερση του Πολυτεχνείου έχει σημαδέψει το χρόνο. Είναι η ζώσα μνήμη που αντιστέκεται στη φθορά του χρόνου και σε κάθε μορφή εξουσίας. Το πολυτεχνείο έχει υπάρξει αληθινά και ότι είναι αληθινό δεν γίνεται να χαθεί θα το βρούνε μπροστά τους όσοι δεν έχουν μνήμη και γνώση και θα αγωνίζονται για ένα καλύτερο κόσμο. Είναι σταθμός ανεφοδιασμού για την συνέχεια. Οι νέοι μπορούν να συνεχίσουν από εκεί που δεν μπορέσαμε να φτάσουμε εμείς. Η εξέγερση της 17ης Νοεμβρίου είναι ότι πιο σημαντικό έχω ζήσει. Αισθάνομαι περήφανος και δεν γίνεται να ξεχάσω αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους. Στα βιβλία μου πάντα υπάρχει η αίσθηση της εξέγερσης. “ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ ΤΟΥ ΜΟΥΣΕΙΟΥ” περιγράφονται οι τελευταίες στιγμές, το ίδιο και στα ποιήματά μου. Ακόμα και στα θεατρικά μου έργα. Δεν θέλω και δεν μπορώ να απαλλαγώ. Με έχει καθορίσει και αισθάνομαι το χρέος και την ανάγκη μοιράζομε αυτά που έζησα. Είμαι θυμωμένος με την τροπή που πήραν τα πράγματα από τότε και δεν μπορώ να ξεθυμώσω. Τα παιδιά που συνεχίζουν να εξεγείρονται εναντίον κάθε αδικίας με βοηθάνε να θυμάμαι.

Ερώτηση: Έχει σημασία να θυμόμαστε τα γεγονότα αυτά σήμερα; Έχει κοινά η εποχή μας με εκείνη την εποχή;
Απάντηση: Έχει και παραέχει μεγάλη σημασία και αξία να θυμόμαστε αυτά που ζήσαμε για να γινόμαστε καλύτεροι. Το συναίσθημα μας βοηθάει να μην στραγγίσουμε από την αγάπη τα όνειρα και την ελπίδα. Το συναίσθημα και η τρυφερότητα μπορούν να συντρίψουν και την πιο σκληρή πραγματικότητα. 
Έχει πολλά κοινά η σημερινή εποχή με αυτήν που ζήσαμε. Απλούστατα η χούντα ήταν ορατή, τώρα υπάρχουν πολλές και αόρατες άρα περισσότερο επικίνδυνες που μας βγάζουν τα μάτια ηλεκτρονικώς και δημιουργούν ψευδαισθήσεις και την παραπλανητική εικονική πραγματικότητα. 
Υπάρχει σήμερα παγκόσμια Δικτατορία, οικονομική, στρατιωτική και πολιτιστική.

Ερώτηση: Ισχύει και σήμερα το αίτημα για ‘Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία’;  
Απάντηση: Ευτυχώς υπάρχει και παγκόσμιο κίνημα εναντίον της παγκοσμιοκρατίας και παντοκρατίας. Το δικαίωμα στη δουλειά είναι το  ψωμί. 
Το δικαίωμα στην παιδεία είναι και τώρα το ίδιο αναγκαίο όπως και το δικαίωμα στην ελευθερία που άξιζε πιο πολύ και σήμερα ζούμε την ψευδαίσθησή της.  Η δημοκρατία έχει μέσον στα χέρια αυτών που δεν την έχουν ανάγκη και την χρησιμοποιούν για να νομιμοποιούν τις παρανομίες, τις αυθαιρεσίες τους και τους πολέμους. Στο όνομα της πάταξης της τρομοκρατίας μας τρομοκρατούν και ψαλιδίζουν τις κατακτήσεις των εργαζομένων και τα δικαιώματά τους….
Όσο το σύστημα θα στηρίζεται στο δομημένο κεφάλαιο που θέλει επαγγελματίες υπαλλήλους πολιτικούς για να διαχειρίζονται τα συμφέροντά του, τότε όλες οι λέξεις, ονόματα που εκφράζουν τους πόθους για την ουσία των πραγμάτων και την απελευθέρωση θα είναι υπονομευμένες.
Συνεπώς η ελευθερία θα είναι δοτή και προβληματική, η παιδεία θα εμπορευματοποιείται για να φτιάχνει εξειδικευμένους ηλίθιους και η Δημοκρατία θα χρησιμοποιείται από αυτούς που δεν την έχουν ανάγκη παρά μονάχα για να νομιμοποιούν τις αυθαιρεσίες τους που ούτε επί χούντας θα μπορούσαν να επιβάλουν.

Ερώτηση: Προσπαθούν να μας σπάσουν τα φτερά με διάφορα κόλπα και τεχνικές. Νομίζετε ότι υπάρχει ελπίδα για την γενιά μου;
Απάντηση: Οι φούσκες των δανείων, το άυλο, αντιπαραγωγικό χρήμα και το χρηματοπιστωτικό σύστημα λειτουργούν με το νόμο της μετακύλισης των συνεπειών της οικονομικής κρίσης παγκοσμίως. Όπως το πέταγμα μιας πεταλούδας στην Κίνα μπορεί να προκαλέσει καταιγίδα στην Ευρώπη ή όπου αλλού. Το καπιταλιστικό σύστημα στηρίζεται στην αδικία και στην εκμετάλευση. Το κέρδος τίθεται πάνω από τον άνθρωπο. Τον καθιστά άθυρμα και αριθμό στους λογαριασμούς του. Υπάρχει πλούτος και η δυνατότητα για ένα καλύτερο κόσμο που θα χωράει πολλούς κόσμους και ελεύθερους σκεπτόμενους ανθρώπους. Όποιος αγωνίζεται δεν έχει καιρό να απογοητευτεί. Πάνε να μας κάνουν να πιστέψουμε πως τίποτα δεν αλλάζει, καλλιεργούν στους νέους την απογοήτευση για να γίνουν υποταγμένοι, ο νέος όμως είναι πάντα ωραίος και γίνεται ωραιότερος όταν επαναστατεί.

Ερώτηση: Ποιο είναι το τελικό συμπέρασμα. Είναι ακόμη επίκαιρο το νόημα, η ιδέα, ο δρόμος που χάραξε το Πολυτεχνείο;
Απάντηση: Το πολυτεχνείο μας ομόρφηνε, μας μεγάλωσε, μας ψήλωσε μας έκανε να πιστέψουμε πως τα όνειρά μας μπορούν να γίνουν πραγματικότητα.
Τίποτα δεν πάει χαμένο στη χαμένη μας ζωή. Καμία μάχη δεν πάει χαμένη παρά μονάχα αυτή που δεν αρχίσαμε ακόμα. Σε ένα βιβλίο μου στην «Έξοδο Ονείρου» υπάρχει ως προμετωπίδα η φράση που την έχω σύνθημα στις εκπομπές μου, για να τελειώνουμε μ’ αυτούς που μας κατηγορούν για ονειροπόλους ή ξεπερασμένους ρομαντικούς ή και νούμερα που βαυκαλίζονται με το παρελθόν. “Είναι προτιμότερο να αγωνίζεται κανείς ακόμα και μάταια παρά να ζει μάταια”. Τι να κάνουμε, με το ζόρι δεν αλλάζουν οι κοινωνίες και οι άνθρωποι, αλλά τώρα εγώ φωνάζω περισσότερο για να μ’ ακούω, για να μη γλείψω εκεί που έφτυνα.
Υπάρχουν σήμερα περισσότεροι λόγοι για να αγωνιζόμαστε. Καταστρέφεται το σπίτι μας, το κοινό, ο πλανήτης από την απληστία του κεφαλαίου, γίνονται πόλεμοι, η ντροπή του ανθρώπινου πολιτισμού. Υπάρχει διαφθορά και διάβρωση των συνειδήσεων. Ο κίνδυνος τώρα είναι μεγαλύτερος. Μετά την 11η Σεπτεμβρίου του 2001 χωρίστηκε η ιστορία στο πριν και στο μετά. Το μέλλον θα έχει πολύ ξηρασία και δεν φτάνουν οι κουβάδες με νερό. Θα πρέπει να γίνουμε ποτάμι, είμαστε η μεγαλύτερη πλειονότητα του πλανήτη, που άμα ξεχυθούμε στους δρόμους μπορούμε να τους πνίξουμε. Το πολυτεχνείο, πέρα από ιστορικό και συμβολικό γεγονός, δείχνει το δρόμο. Είναι η δυνατότητα, γι’ αυτό και το φοβούνται. Το αγκάλιασαν πολύ σφιχτά και εμάς μαζί μέχρι ασφυξίας αλλά δεν κατάφεραν να το αποδυναμώσουν και να το διαστρευλώσουν.
Ζει στις ψυχές των νέων που το νοσταλγούν σαν να το έζησαν γι’ αυτό και υπάρχει ελπίδα να συνεχίσουν από εκεί που δεν μπορέσαμε εμείς. Να κάνουν τα δικά τους πολυτεχνεία, τις δικές τους εξεγέρσεις και επαναστάσεις. 

Ερώτηση: Θα μου πείτε μια πολύ σύντομη γνώμη σας για το «Μακεδονικό» πρόβλημα;
Απάντηση: Το πρόβλημα με τα Σκόπια καθίσταται επικίνδυνο γιατί δεν έχει να κάνει με το όνομα αλλά με την πλήρη αποσταθεροποίηση των Βαλκανίων. Ο κυβερνητικός εθνικισμός των γειτόνων μας είναι χειρότερος από των Άνθιμων και των Καρατζαφέρηδων, διότι λειτουργεί αποσταθεροποιητικά, εμφορείται από τον αλυτρωτισμό και εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Το προτεκτοράτο του FYROM μαζί με το Κοσσυφοπέδιο έχουν στο έδαφός τους την μεγαλύτερη στρατιωτική βάση στον πλανήτη και η Σούδα είναι η μεγαλύτερη της Μεσογείου.  Το γεγονός αυτό τα αποκαλύπτει όλα.

Ερώτηση: Τι γνώμη έχετε για την σημερινή «κρίση» των οικονομιών;...

Ακούστε την συνέντευξη και διαβάστε αναλυτικά

madata.gr