Χρονογράφημα του Χρήστου Γιούτσου

Απόβραδο στο χωριό. 
Ένας περίπατος στην βουνοπλαγιά. 
Ήρθε και πέρασε το Λυκόφως, με χρώματα απαράμιλης ομορφιάς. 
Λίγο αργότερα φάνηκε και το διαχυμένο φως της πανσελήνου. Έψαξα τον πολικό αστέρα. Τον είδα. Πάντα στην θέση του. Ορόσημο για τον προσανατολισμό. Έκατσα, καταγής, πήρε να δροσίζει. 

Αναπνέω με την ησυχία. Μέρος της φυσικής λειτουργίας και ο ίδιος, καταλαβαίνω, τί είναι ζωή. Αισθάνομαι την δύναμη του ανθρώπου. Την τέχνη του. Την δημιουργία. Άναψα τσιγάρο. Κάθε ρουφηξιά πυγολαμπίδα της νύχτας. Γαλήνη. Σιωπή. Αναρωτιέμαι, τί λίγα θέλει ο άνθρωπος για να ηρεμήσει...
Ξαφνικά μελαγχόλησα. 
Έχω καταλάβει πως η ευτυχία δεν είναι ατομική υπόθεση. Έχω καταλάβει, πως ζω με όρους που δεν διάλεξα. 
Μπορώ να αδιαφορήσω για των ανθρώπων τα βάσανα;
Μπορώ να σιωπήσω για την κοινωνική αδικία;
Μπορώ να πάψω να σκέφτομαι για την διαφθορά που μας πνίγει;
Για το ματοκύλισμα στ΄  ανοικτά της θάλασσας της Γάζας;
Δεν μπορώ να οχυρωθώ και να κρατήσω έξω απ΄ εμένα, τα άδικα μέτρα που φτωχαίνουν τους ανθρώπους. 
Ιδρώνω σαν σκέφτομαι τα παιδιά που μεγαλώνουν. 
Τί θα γίνουν;
Το ξέρουν στο χωριό, πως έχω ένα φίλο γέροντα. 
Συζητούμε. Τον ρωτώ. Τον ακούω. Μια φορά τον ρώτησα πως τα ξέρει όλα αυτά που λέει.
Χαμογέλασε και με ησύχασε, λέγοντάς μου ότι τα γράμματα που ξέρει είναι λίγα. Η διαφορά βρίσκεται στο πως λειτουργεί με συλλογική σκέψη, που απέκτησε στα “πέτρινα χρόνια” της ιστορίας του της προσωπικής, εκεί στα ξερονήσια. Τότε που έγινε ιδεολόγος.
Τότε που έμαθε να μοιράζεται με τους άλλους αυτά που έχει και όχι αυτά που του περισσεύουν. 
Θυμάμαι μια φορά, μου είπε, να προσέξω, να μην φύγει η ζωή μου μ΄ ερωτήματα και απαντήσεις. 
Το ζήτημα είναι να αλλάξουμε τον κόσμο. 
Ακριβώς αυτό μου είπε. Αλλάζει όμως; Όλα αλλάζουν - στην φύση, πράγμα που ξέρεις; Και στην κοινωνία - πράγμα, που μαθαίνεις απ΄ την ιστορία. Στην φύση αλλάζουν χωρίς παρέμβαση του ανθρώπου. Στην κοινωνία χρειάζεται να παρέμβει ο άνθρωπος. Όταν λέω ν΄ αλλάξει η κοινωνία, εννοώ να ΄ρθουν τα πάνω κάτω. Έτσι συζητουμε....
Κι εγώ, συλλαβιστά, πια, άρχισα να καταννοώ πως εδώ που έφτασαν τα πράγματα, δεν μερεμετίζονται. 
Στο Ισραήλ σκοτώνουν, γκρεμίζουν, καταστρέφουν, όποιοι κι αν κυβερνάνε. 
Σταθερά η ίδια πολιτική, παρ΄ όλη την εναλλαγή κομμάτων και προσώπων. 
Κι εδώ τα ίδια. 
Και στην Γερμανία, την Ισπανία, στην Γαλλία, στις ΗΠΑ παντού. Δεν είναι ζήτημα προσώπων. 
Κάτι ουσιαστικό επιβάλλει την συγκεκριμένη πολιτική. 
Μου λέει ο φίλος μου, πως πρέπει να καταλάβουμε την ουσία της πολιτικής. 
Το επόμενο που έχουμε να κάνουμε είναι να εντάξουμε τον εαυτό μας στην τάξη που ανήκουμε. 
Την ταξική συνείδηση εννοεί. 
Γιατί αντικειμενικά, όλοι ανήκουμε σε κάποια τάξη. 
Κάποια φορά του ζήτησα να μιλήσουμε σαν σε όνειρο. 
Πώς δηλαδή θέλουμε να ζούμε. 
Άκου να δεις,  μου είπε, το κοινωνικό όνειρο δεν είναι ατομικό. Υπερβαίνει το άτομο, το εγώ μας, πρέπει να επιβεβαιώνει το ΕΜΕΙΣ.
Άρα, όσο κι αν ως άτομο ονειρευτείς, σαν ξυπνάς τα πράγματα θα είναι ίδια.
Όταν όμως σμίξεις με άλλους ανθρώπους, αγωνιστείς και πονέσεις, τότε πολλά μπορούν να αλλάξουν. 
Του απάντησα ρωτώντας με τους στίχους του μεγάλου παγκόσμιου και δικού μας, ποιητή Γιάννη Ρίτσου:
“Πρέπει να κλάψεις πολύ, για να μάθεις τον κόσμο να γελάει”;;
Ναι μου είπε. 
Όλα αυτά βέβαια, τα συλλογιζόμουν εκεί στην βουνοπλαγιά του χωριού. Έρριξα μια τελευταία ματιά στον ουρανό, έτσι πριν πάρω τον κατηφορικό δρόμο για το χωριό και ξαφνικά είδα το “αστέρι του Βορρά” να είναι πιο λαμπερό από τις άλλες φορές. 
Μπορεί να ήταν και η ψευδαίσθησή μου, αλλά νομίζω ότι μου χαμογέλασε και ταυτόχρονα μου κλεισε το μάτι. 
Βγέστε και σεις λοιπόν ένα βράδυ σε μια βουνοπλαγιά. 
Μπορεί και σε σας να χαμογελάσει το “αστέρι του Βορρά”, μπορεί και σε σας, να σας κλείσει το μάτι! Μπορεί!!!

Τ' αστέρι του βοριά θα φέρει ξαστεριά
μα σαν φανεί μεσ' απ' το πέλαγο πανί
θα γίνω κύμα και φωτιά να σ' αγκαλιάσω ξενητιά

Και 'συ χαμένη μου πατρίδα μακρυνή
θα μείνεις χάδι και πληγή σαν ξημερώσει σ' άλλη γή

Τώρα πετώ για της ζωής το πανηγύρι
τώρα πετώ για της χαράς μου την γιορτή

Φεγγάρια μου παλιά καινούργια μου πουλιά
διώχτε τον ήλιο και τη μέρα απ' το βουνό
για να με δείτε να περνώ σαν αστραπή στον ουρανό Δίς 

Διώχτε τον ήλιο και τη μέρα απ' το βουνό
για να με δείτε να περνώ σαν αστραπή στον ουρανό