Στο facebook

Αρχειοθήκη

Από το Blogger.

ΑΝΑΖΗΤΕΙΣΤΕ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΑΣ

Πνευματική ιδιοκτησία & Αντιγραφή υλικού
Το περιεχόμενο του blog μας αποτελεί πνευματική ιδιοκτησία του kastorianiestia.gr
H αναδημοσίευση υλικού σε άλλη ιστοσελίδα επιτρέπεται μόνο με την προϋπόθεση αναφοράς της πηγής με ενεργό link προς το πρωτότυπο άρθρο.

Πρόσφατα

16 Οκτωβρίου 2014

Οι τραγουδοποιοί της ζωής...

10/16/2014 12:26:00 μ.μ. | |
Χρονογράφημα του Χρήστου Γιούτσου

 Μάνος Χατζηδάκης 

  Μας “δώρισε” ένα “γαλαξία” από νότες υπέροχες, σμιλεμένες με βαθειά ευαισθησία και την υψηλή αισθητική του. 
Πνεύμα κριτικό και ασυμβίβαστο, που αφουγκράστηκε την ελληνική κοινωνία, τους πόθους και τα πάθη της, ο Μάνος Χατζηδάκης υπήρξε, πάνω απ΄ όλα, κορυφαίος αναμορφωτής του ελληνικού τραγουδιού, ανοίγοντας νέους μουσικούς δρόμους,
φωτίζοντας αθέατες “γωνιές”, κινητοποιώντας μυαλό και ευαισθησίες. 
Δεκαέξι χρόνια, συμπληρώθηκαν φέτος από το “φευγιό” του αλησμόνητου συνθέτη, που σημάδεψε τον ελληνικό μουσικό πολιτισμό, μέσα από ένα βαθιά λαϊκό πολυσήμαντο και αξεπέραστο έργο. 
“Λαϊκό” όπως έλεγε σε συνέντευξή του (27-5-90) “είναι, ό,τι ασχολείται με τον άνθρωπο και προέρχεται από τον άνθρωπο”. “Η τέχνη του τραγουδιού αποτελεί κοινωνικό λειτούργημα” σημείωνε... “Η τέχνη υπάρχει, διότι ανατέμνει την λειτουργία του ανθρώπου. Του κινητοποιεί τις ευαισθησίες του. Τις αληθινές του ευαισθησίες. Όχι τις εμπορικές. Η τέχνη συμπληρώνει τον άνθρωπο, τον βοηθά να αισθανθεί, έστω και για λίγο, προς τα πού πρέπει να τείνει. 
Η μεγάλη τέχνη εννοώ”. 
Ο ίδιος σ΄ όλη του της ζωή αντιπαρατέθηκε στην εμπορευματοποίηση και στον εκχυδαϊσμό της τέχνης και αντιτάχθηκε στους κρατούντες, στην κολακεία και στην αναρρίχηση. 
Κάποια φορά είχε πει: “όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει και η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά”. 
Κι αν σήμερα στις μαύρες μέρες, που περνά ο πολιτισμός μας, ο Μάνος Χατζηδάκης μας λείπει ολοένα και περισσότερο, το έργο του παραμένει στις καρδιές μας. Θα παραμείνει ζωντανό όσο υπάρχουν άνθρωποι που τραγουδούν τα τραγούδια του και διψούν για ομορφιά και αλήθεια, που αντιστέκονται στο “τέρας” που μας απειλεί, στο εφήμερο, στο ευτελές, στην ισοπέδωση. 
Ο θάνατος του συνθέτη, που μετουσίωνε την μελωδική του έμπνευση σε μεγάλη τέχνη, ήταν αναμφισβήτητα μια μεγάλη απώλεια για την τέχνη και τον τόπο μας. 
Μάνος  Λοϊζος

   Είκοσι οκτώ χρόνια συμπληρώθηκαν φέτος από τον πρόωρο, άδικο θάνατο του Μάνου Λοϊζου - στις 17 Σεπτέμβρη 1982 - σε νοσοκομείο της Μόσχας όπου είχε μεταβεί για νοσηλεία. 
Ο αιφνίδιος χαμός του δημιουργού, που ήταν μόλις 45 χρόνων και είχε πολλά ακόμη να δώσει, αναμφίβολα άφησε ένα μεγάλο δυσαναπλήρωτο κενό στην ελληνική μουσική. Παρ΄ όλα αυτά, στο σύντομο διάβα του από την ζωή, ο αστείρευτος μελωδός και στρατευμένος ιδεολόγος καλλιτέχνης- αγωνιστής, πρόλαβε να σημαδέψει τον ελληνικό μουσικό πολιτισμό, μέσα από μια μεγάλη σε ποιότητα δημιουργία, η οποία παραμένει ζωντανή και συνεπαίρνει με την ίδια δύναμη εδώ και χρόνια. 
Ο Μάνος Λοϊζος, για τον οποίο κορυφαίοι ομότεχνοί του, έχουν αναγνωρίσει ότι ήταν ο πιο μελωδικός της γενιάς του, υπήρξε ένας πρωτοπόρος δημιουργός που κατάφερε μέσα από τα έργα του αλλά και την αγωνιστική στάση ζωής του να μείνει με αυτούς με τους οποίους ξεκίνησε: με τους πολλούς. “Ο Λοϊζος δεν ήταν μόνο ένας άνθρωπος της εποχής μας, αλλά ένας προοδευτικός διανοούμενος της εποχής μας”, αναφέρει ο στιχουργός και στενός του φίλος Φώντας Λάδης “Νέος ακόμα γνώρισε τη στέρηση, την καχυποψία και τον εκβιασμό “που ασκεί ο καπιταλισμός στους καλλιτέχνες. Δεν τυποποιήθηκε όμως δεν συμβιβάστηκε”. 
Τις απόψεις του για τα πολιτιστικά μας χάλια, τις είχε εκφράσει λίγο πριν τον θάνατό του λέγοντας, ότι  ο πολιτισμός δεν ανεβαίνει ψηλότερα με το δόγμα “άρτος και θέαμα”.
Όσα χρόνια και να περάσουν ο Μάνος Λοϊζος των ωραίων τραγουδιών της ευαισθησίας, του αγώνα δεν ξεχνιέται... και το έργο του, πρωτότυπο και ποικίλο, παραμένει άφθαρτο στο χρόνο, όπως αποδεικνύεται από την θέση που κατέχει στην καρδιά όσων, δεκαετίες τώρα, “συνταξιδεύουμε” μαζί του, αλλά και των χιλιάδων νέων που ολοένα τον ανακαλύπτουν. 
Από τα “Νέγρικα” σε μουσική Μάνου Λοϊζου και στίχους του Γιάννη Νεγρεπόντη ακούστε: “ο Γέρο νέγρο Τζιμ”  Τραγουδήθηκε σε δυο εκτελέσεις, από τον Γιώργο Ζωγράφο και από την Μαρία Φαραντούρη.

 Ω γέρο νέγρο Τζιμ
σε ολόκληρο το Χάρλεμ
ει, γέρο νέγρο Τζιμ

 Κορνέτα δεύτερη δεν είχε σαν εσένα
κορνέτα δεύτερη δεν είχε σαν εσένα

 Μέσα στην νύχτα ούρλιαζε η κορνέτα
λευκοί και νέγροι δίνανε τα χέρια
ει, γέρο νέγρο Τζιμ

 Γιατί να καινε στο Νότο τη σοδιά
όταν πεινάν στον κόσμο τα παιδιά
ποιοι και γιατί
σκοτώσανε τον Τζον
τι θέλουν τα παιδιά μας στο Βιετνάμ

 Ω γέρο νέγρο Τζιμ
σε βρώμικο χαντάκι
ει γέρο νέγρο Τζιμ

 Τώρα η κορνέτα πιο δυνατά ουρλιάζει
τώρα η κορνέτα πιο δυνατά ουρλιάζει

 Μέσα στην νύχτα ουρλιάζει η κορνέτα
λευκοί και νέγροι δίνουνε τα χέρια
ει γέρο νέγρο Τζιμ
γέρο νέγρο Τζιμ
γέρο νέγρο Τζιμ.

Υ.Γ. Το 2002 ο Δήμος Κορεστείων πραγματοποίησε στην Άνω Κρανιώνα, αφιέρωμα στον Μάνο Λοϊζο, με τους τραγουδιστές Κώστα Μάντζιο και Αργυρώ Καπαρού. 
Την συναυλία αυτήν, όσοι την παρακολούθησαν - θέλουμε να πιστεύουμε - ότι θα την θυμούνται πάντα, σαν μια από τις καλύτερες, που έχουν πραγματοποιηθεί στον νομό μας. 

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

Πρωτοσέλιδα Εφημερίδων

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Designed by ER.