Μέσα σε κλίμα ... ευρωσκεπτικισμού και υπό το βάρος της περικοπής δαπανών, που επέβαλε το μνημόνιο στην τοπική αυτοδιοίκηση, πραγματοποιήθηκαν την πρώτη Κυριακή του χρόνου οι εκλογές για την ανάδειξη προεδρείων και επιτροπών στους νέους δήμους από τα δημοτικά συμβούλια που προέκυψαν από τις πρόσφατες εκλογές του Νοεμβρίου.

Άρθρο του Δημήτρη Ιατρίδη

Η αρχή του νέου χρόνου και η εφαρμογή του Καλλικράτη, στην τοπική αυτοδιοίκηση, βρήκε τους Δήμους και τους Δημότες, κυριολεκτικά “βου- τηγμένους” στα χρέη!

Διότι η κυβέρνηση δια του ΔΝΤ (ή και αντιστρόφως) επέβαλε, εδώ κι ένα χρόνο, δραστική μείωση των δαπανών και κατακόρυφη αύξηση των φόρων, με αποτέλεσμα να προκληθεί οικονομική ασφυξία όχι μόνο στους Δήμους αλλά και στις τοπικές κοινωνίες, που είχαν προσαρμοσθεί σε μεγάλο βαθμό, στον κρατικοδίαιτο τρόπο του επιχειρείν, μέσω των Δήμων και των Νομαρχιών!

►ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΝ να σβήσουν τα χριστουγεννιάτικα λαμπάκια στους δρόμους και να φορτώσουν τα τελευταία υπολλείμματα του καρναβαλιού, στα απορριματοφόρα του Δήμου, όταν άρχισε ν΄ απλώνεται εκείνη η αδιόρατη κατήφεια της “καλλικρατικής” λιτότητας, στα βλέμματα των εκλεγμένων, που ανέλαβαν κάποιο διοικητικό αξίωμα!

Άρθρο της Μαριάννας Ιατρίδου

Ο «Καλλικράτης» και οι νέοι δήμοι του είναι πλέον πραγματικότητα! Το αν, βέβαια, θα λειτουργήσουν σωστά και αν θα υλοποιηθούν τα προεκλογικώς υποσχόμενα, θα φανεί στην πορεία. Το μόνο σίγουρο είναι ότι για όλα αυτά απαιτούνται οικονομικοί πόροι, τα γνωστά σε όλους μας κονδύλια.

Τα πρώτα χρήματα εγκρίθηκαν για το ξεκίνημα του νέου νόμου, και είναι η πρώτη δόση των ΚΑΠ. 161.815.985 ευρώ, που αφορούν κυρίως δαπάνες μισθοδοσίας και ξεκινούν την εποχή του «Καλλικράτη» οι δήμοι όλης της χώρας. Αν και το ποσό είναι αρκετά μικρό σε σχέση με τις προσδοκίες των νεοεκλεγέντων, ωστόσο οι νέοι δήμαρχοι παίρνουν μια ανάσα προκειμένου να καλύψουν λειτουργικές ανάγκες των δήμων τους.

Άρθρο του Λεωνίδα Εκιντζόγλου

Οι περισσότεροι από μας εκεί έξω νομίζουν πως η κρίση είναι οικονομική. Αυτό είναι λάθος. Η κρίση είναι πρωτίστως κοινωνική. Μέσα στα τελευταία τριάντα-σαράντα χρόνια ένα τεράστιο απόθεμα τoυ κοινωνικού συνεκτικού μας ιστού έχει σταδιακά φθαρεί κι εκπέσει. Αυτό δεν γίνεται εύκολα αντιληπτό από τον μέσο άνθρωπο, πρώτον γιατί αφορά εμάς τους ίδιους οι οποίοι δεν διαθέτουμε την προαπαιτούμενη από τα πράγματα αποστασιοποίηση για να κρίνουμε με αντικειμενικότητα και δεύτερον γιατί ό,τι συνέβη, συνέβη σε μεγάλο βάθος χρόνο με τόσο ήπιους ρυθμούς που τελικά πέρασαν απαρατήρητοι. Όσο ένας άνθρωπος είναι ικανός να διαπιστώνει το καθημερινό γήρας των χαρακτηριστικών του, άλλο τόσο είναι ικανός να διαπιστώνει και τις σταδιακές αλλαγές που λαμβάνουν χώρα στην ιδεολογία και στο αξιακό του σύστημα. Κι όμως πέρα από την όποια παρατηρητικότητα μας οι αλλαγές αυτές πράγματι συνέβησαν κι είναι κολοσσιαίες.