Στο facebook

Αρχειοθήκη

Από το Blogger.

ΑΝΑΖΗΤΕΙΣΤΕ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΑΣ

Πνευματική ιδιοκτησία & Αντιγραφή υλικού
Το περιεχόμενο του blog μας αποτελεί πνευματική ιδιοκτησία του kastorianiestia.gr
H αναδημοσίευση υλικού σε άλλη ιστοσελίδα επιτρέπεται μόνο με την προϋπόθεση αναφοράς της πηγής με ενεργό link προς το πρωτότυπο άρθρο.

Πρόσφατα

14 Σεπτεμβρίου 2010

Η ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΗΣ ΨΗΦΟΥ

9/14/2010 12:37:00 μ.μ. | |
Αν οι εκλογές αποτελούσαν μια επιτυχημένη πολιτική διαδικασία ασφαλώς και δεν θα τις χρειαζόμασταν πλέον. Θα ζούσαμε εδώ και καιρό σε ένα κοσμικό παράδεισο. Κάθε φορά όμως κάτι οδεύει στραβά και πιάνουμε να σχεδιάζουμε επιδιορθώσεις στη δεδηλωμένη μας από την επόμενη ευκαιρία. Άχρηστο να μετρήσουμε το πόσες τέτοιες ευκαιρίες ξοδέψαμε ίσαμε τώρα. Άπειρες. Και παρ’ όλα αυτά ακόμη να καταφέρουμε να βρούμε το δρόμο για την σπηλιά του Αλή-Μπαμπά. Εκ των πραγμάτων υποχρεούμαστε να υποθέσουμε πως κάτι πάει στραβά –μα πολύ στραβά- μ’ όλες αυτές τις ασκήσεις δημοκρατίας, κάτι που βαραίνει περισσότερο στον δώθε μπαλαντζόδισκο του εκλέγειν κι όχι στον αποκείθε του εκλέγεσθαι. Γιατί, ναι μεν, μπορεί και να είναι οι πολιτικοί μας αυτό που είναι, αλλά κι η δική μας καπατσοσύνη, ρε παιδί μου, τόσα χρόνια σιδέρωμα κι ακόμη δε λέει να σιάξει.


Στα Λούνα Παρκ –ας αναλογισθούμε- οι γύφτοι σου δίνουνε πάντα τρεις ευκαιρίες. Ορίστε μανδάμ, να οι τρεις σας κρίκοι, ορίστε κύριε μου, πάρτε τις τρεις σας σφαίρες. Ξοδέφτε τις πρώτες δυο ριξιές να ξοικειωθείτε, να μετρήξετε και να πάρουτε τα μπόσικα του τιλάρου και μιτά παρακαλώ πολύ κιτάχτε να συγκεντρωθείτε, να χτυπήσουτε με την τρίτη κέντρο. Το πετύχατε? Αμ πως! Λυπόμεθα κάργα, αλλά είστε μιγάλοι μπουμπούνες οπότε και θα χρειαστεί να ξαναμαδήσετε του πορτοφόλι σας. Κι έτσι, μια ολόκληρη ζωή πληρώνουμε. Πληρώνουμε τους κρίκους, αλλά πληρώνουμε και την πολιτική μας ανεπιτηδειότητα. Φταίγοντας βέβαια εμείς οι ίδιοι και κανένας άλλος. Φταίγοντας είπα? Μπορεί. Ίσως. Στο μέτρο που κανένας Έλλην δεν παραδέχεται εύκολα τα λάθη του, οι περισσότεροι εξ ημών καταλήγουν δεδηλωμένοι οπαδοί του ‘ίσως’. Το οποίο βεβαίως εκφέρουν με το νόημα που του προσδίδει ένας διπλωμάτης και όχι μία γκόμενα. Διότι η γκόμενα όταν σου λέει ‘όχι’ εννοεί ‘ίσως’ κι όταν σου λέει ‘ίσως’ εννοεί ‘ναι’. Αντιθέτως ο διπλωμάτης όταν σου λέει ‘ναι’ εννοεί ‘ίσως’ κι όταν λέει ‘ίσως’ εννοεί ‘όχι’. Πράγματα γνωστά παιδιόθεν διότι και την υψηλή διπλωματία την κατέχουμε ως κληρονομικό χάρισμα από τους παππούδες μας τους Φαναριώτες, μπροστά στους οποίους υποκλινότανε ακόμη κι οι μεγάλοι Βεζίρηδες, αλλά και λίγο-πολύ όλοι μας διατελέσαμε κάποτε καμακίζοντες θαλασσο-γκόμενες (γκόμενα εκ του ‘good-woman’ παρεμπιπτόντως).
Διαθέτουμε οπότε ελαφρυντικά για τις πανωλεθρίες μας, και αυτό θέλουμε να πιστεύουμε. Με παλαιότερο εξ αυτών την χρησιμότατη αναγωγή στις παλιές καλές θεωρίες συνωμοσίας. Διότι καμία εκλογική διαδικασία δεν αξίζει την κούραση σου ω πολίτα αγαπητέ, καθάπερ συμβουλεύουν οι υποψιασμένοι πως ‘πάντοτε βγαίνει εκείνος που προτιμούν οι Αμερικάνοι’. Τώρα θα μου πεις, υπάρχει άραγε -από την Χούντα και εντεύθεν- καμία ιστορική τεκμηρίωση έστω κι ενός τέτοιου γεγονότος? Όχι, κατηγορηματικά όχι. Το μεγάλο καλό όμως με τις θεωρίες συνομωσίας είναι πως αδιαμφισβήτητα ενδυναμώνονται από την παντελή έλλειψη αποδεικτικών στοιχείων. Όσο πιο μειούμενες βαίνουν οι φανερές συναρτήσεις ενός αιτίου με ένα αιτιατό, τόσο πιο μυστική –άρα επιτυχής- κρίνεται από τους θιασώτες της η συνομωσία. Όπερ έδει δείξε.
Φαίνεται λοιπόν σε μερικούς τελεσίδικο πως οι Αμερικάνοι εκτίμησαν ιδιαιτέρως –ας πούμε επί παραδείγματι- τα ειδικά προσόντα του Θεσσαλονικέως πολίτου κκ. Ψωμιάδη ή την συγκλονιστική ενεργητικότητα του Καστοριέως πολίτου κκ. Τσαμίση και δια τούτο, με τις εκλογές του 2006, τους ανέδειξαν στα πολιτειακά αξιώματα που ήδη κατέχουν. Τώρα, το πως ακριβώς οι Αμερικάνοι το πέτυχαν αυτό, παραμένει μέγα μυστήριο. Μπορεί να επηρέασαν εξ’ αποστάσεως τα μυαλά των ψηφοφόρων με νοητικά κύματα Tesla ή με τους τοξικούς ατμούς που αφήνουν ξοπίσω τους τα διηπειρωτικά τζετ. Ποιος ξέρει? ‘Credo quia absurdium’ όπως θα έλεγαν οι μουρλοτέκτονες της California τους. Διότι άμα το ‘ξερε κανένας διάολε, τότε τι στα κομμάτια συνωμοσία θα ‘ταν!
Το μονοπάτι του παραλογισμού είναι ολόκληρο στρωμένο με λογικά συμπεράσματα. Όπως πολύ καλά έδειξε ο Wittgenstein με την διάκριση του ανάμεσα σε ‘φράσεις’ και ‘προτάσεις’ είναι δυνατόν ένα συμπέρασμα να είναι έγκυρο και να προκύπτει από την κατά γράμμα τήρηση ενός λογικού συντακτικού, αλλά παρ’ όλα αυτά να μην είναι αληθές. Πράγμα που οπωσδήποτε συμβαίνει όταν ένα τουλάχιστον από τα προκείμενα επιχειρήματα του είναι ψευδεπίγραφο. Το συμπέρασμα επί παραδείγματι στο οποίο κατέληξε ο αξιότιμος βουλευτής μας κ. Τζηκαλάγιας το βράδυ της Δευτέρας 30/8/10 από τo δελτίο της τοπικής τηλεόρασης πως «ικανότερος είναι αυτός που ψηφίζεται από την πλειοψηφία» ανήκει προφανέστατα σε αυτή την κατηγορία. Ο πλήρης συλλογισμός του κ. Τζηκαλάγια θα μπορούσε να είχε προσλάβει τη μορφή: 1) κάθε υποψήφιος αξιολογείται από τους ψηφοφόρους πριν ψηφιστεί 2) οι περισσότεροι άνθρωποι προτιμούν τους ικανούς πολιτικούς άρα > Ο πλέον ικανός εκ των υποψηφίων συγκεντρώνει την προτίμηση της πλειοψηφίας. Ο συλλογισμός είναι τυπικά σωστός, αλλά το συμπέρασμα είναι ουσιαστικά λαθεμένο. Αυτό συμβαίνει επειδή η πολιτική ικανότητα του υποψήφιου δεν είναι δυνατόν να ζυγιστεί εκ των προτέρων μιας και αποτελεί μετεκλογικό χαρακτηριστικό. Το εάν είναι ή το εάν δεν είναι ικανός στην διεκπεραίωση των καθηκόντων του μέλλεται να αποδειχθεί ΕΚ ΤΩΝ ΥΣΤΕΡΩΝ. Πριν από τη ψηφοφορία το μόνο που μπορεί να εμφιλοχωρήσει στα μυαλά των πολιτών είναι μια ιδεατή εντύπωση και μία εικασία περί αποτελεσματικότητας του κρινόμενου. Ο νικητής των εκλογών είναι σίγουρα πρόσωπο δημοφιλές -το δημοφιλέστερο όλων- αλλά εξ’ ίσου καλά μπορεί να είναι και ο ανικανότερος όλων. Μας έχει τύχει στο παρελθόν και εξακολουθεί να μας συμβαίνει. Προφανώς ο κ. Τζηκαλάγιας χρειάζεται φροντιστήριο λογικής, δεν κινδυνεύει ωστόσο καθόλου να νοιώσει μεγάλη μοναξιά μέσα στην τάξη.
«Πολλοί λόγον μη μαθόντες ζώσι κατά λόγον» αποφαίνεται κάπου ειρωνικά ο Δημόκριτος και πολύ κοντά στην σκέψη του ένας από τους μεγαλύτερους λογικιστές όλων των εποχών, ο Bertrant Russell αναγκάστηκε κατά το τέλος της επιγειότητας του να ομολογήσει πως αείποτε αναζητούσε αποδείξεις περί της υποτιθέμενης ελλογιμότητας της ανθρώπινης φύσης αλλά δεν μπόρεσε ποτέ του να συγκεντρώσει επαρκείς. Κατά τα φαινόμενα το ‘πράσσειν άλογα’ αποδεικνύεται κοινοτυπία στις ανθρώπινες κοινωνίες. Δυστυχώς.
Η σύγχρονη κοινωνική ψυχολογία κάνει πλέον αποδεκτό πως ο ρασιοναλισμός ενέχει δύο τύπους. Την λογική 1 που είναι κοινή σε όλα τα έμβια όντα, αφού είναι στενά συνδεδεμένη με την επιβίωση και έχει να κάνει με την αντίληψη, τη μάθηση, την μνήμη και την επίλυση ζωτικών προβλημάτων της καθημερινότητας και -από την άλλη μεριά- την λογική 2 που αφορά αποκλειστικά το είδος μας και σχετίζεται με την κατανόηση και την διαχείριση των γενικών κανόνων του συλλογίζεσθαι και τον αφαιρετικό στοχασμό. Όπως κατ’ επανάληψη δείχνουν τα πειραματικά ευρήματα της επιστήμης πάρα πολλοί άνθρωποι σε αυτή την κατεύθυνση βιώνουν σοβαρό πρόβλημα. Τόσο σοβαρό που εδώ και κάμποσο καιρό διακεκριμένοι επιστήμονες (βλ. Kahneman & Tversky, 1972 ή Baron, 1988 και Evans et al., 1993) έχουν πλέον διατυπώσει ανοικτά τον σκεπτικισμό τους περί του εάν στα αλήθεια αποτελεί η λογική μία σταθερή και μόνιμη ανθρώπινη ιδιότητα ή εάν έχει πραγματικά συνεισφέρει διόλου στην συνολική μας επιβίωση ως είδος. Τελικά φαίνεται ότι όλοι οι άνθρωποι δεν είναι sapiens και κυκλοφορούν ακόμα πολλοί Neanderthal αναμεταξύ μας.
Θα μπορούσαν άραγε τα πράγματα να είναι κάπως καλύτερα στο πεδίο των πολιτικών επιλογών? Αμφίβολο. Ο τρόπος συλλογίζεσθαι πολλών συμπολιτών μας δείχνει να παρακολουθεί κατά βήμα το ανορθολογικό πρότυπο της διαφήμισης ‘τυχαίο-δε νομίζω’ η οποία με ΤΟ ΕΤΣΙ ΘΕΛΩ οδηγεί το μυαλό το καταναλωτή εκεί ακριβώς που βρίσκονται τα συμφέροντα της. Διότι ο κατ’ υπόθεσιν καθηγητής/πρωταγωνιστής της αυθαιρετεί κι ελίσσεται διανοητικά σαν μια μεθυσμένη μέλισσα. Τέσσερα τακάκια, λέει, εμπρός και τέσσερα πίσω ίσον οκτώ. Μάλιστα! Οπότε και κατ’ αναλογία: Τρία πουλάκια στο κλαδί μαζί με τρία ευρώ στην τσέπη μου μας κάνουν έξη συν 2520 το υψόμετρο του Γράμμου συν δέκα τρίχες που μου πέσανε σήμερα μας δίνουν 2536. Τυχαίο? Έτσι νομίζω! Πάρτε το νούμερο αυτό και μπορεί να βγει η θειά μου η Αμερσούδα που -κατά τον ποιητή- τρία βρακιά φορεί.
Πολλοί λοιπόν από αυτούς που κάθονται τώρα στα καφενεία και βρίζουνε τους πολιτικούς μπορούν να υποδειχθούν ως οι απευθείας υπεύθυνοι για την ανάδειξη αυτών των ακατάλληλων προσώπων στην εξουσία. Διότι σε αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις υπέκυψαν στον πειρασμό να εφαρμόσουν κριτήρια πέρα για πέρα λαθεμένα και ανεδαφικά.
Ένα μεγάλο μέρος της νεολαίας για παράδειγμα ιδιωτεύει. Μεθοδικά και επίμονα, χρησιμοποιώντας ως δικαιολογία την κακή πρακτική της πολιτικής, απέχει από όλες τις καθολικές ψηφοφορίες οποτεδήποτε και για οιανδήποτε λόγο κι αν διεξάγονται αυτές. Έχει απλώς απαξιώσει στην συνείδηση του τον μοναδικό τρόπο που έχουμε σήμερα διαθέσιμο να ρυθμίζουμε οι ίδιοι τις γενικές κοινωνικές εξελίξεις και μέσα από αυτές τις ίδιες τις ζωές μας. Το τμήμα αυτό των ψηφοφόρων δρα όχι απλώς απολιτικά, αλλά κυριολεκτικά ενάντια στα στενώς εννοούμενα ίδια συμφέροντα του, δυναμιτίζοντας τις βασικές αρχές του κοινωνικού συμβολαίου και βαδίζοντας ανάποδα το μονοπάτι του Zan Zak Russo. Πρακτικά αποτάσσεται την ελευθερία που του χαρίζει ο Νόμος και αποδέχεται την ασυδοσία που ασκεί ο εκάστοτε πλέον ισχυρός. Έξυπνο? Δεν νομίζω!
Εύκολα εξάλλου αντιλαμβάνεται κανείς και την ύπαρξη πολιτών οι οποίοι, παρασυρμένοι από την libido τους πηγαίνουν και ψηφίζουν όμορφους και κομψούς ανθρώπους. Μπερδεύουνε τις εκλογές με τους ερωτικές σχέσεις και τους γάμους και νομίζουνε ότι η ψήφος τους φέρνει πιο κοντά στα αντικείμενα της λατρείας τους.
Υπάρχουνε πάλι άλλοι που καταφάνερα επηρεάζονται από τις παρλαπίπες και την ανερμάτιστη ευγλωττία των επαγγελματικών της πολιτικής. Δεν εμβαθύνουν σε αυτά που ακούνε και δεν αντιλαμβάνονται ότι δεν διαθέτουν κανένα απολύτως ουσιαστικό περιεχόμενο. Το κόλπο των ρητόρων της πολιτικής είναι ότι λένε πράγματα τόσο γενικά και ανούσια ώστε να μπορούν κάλλιστα με αυτά να καλύπτουν τα συμφέροντα κάθε ακροατηρίου, από την ακτή του Ελεφαντοστού ίσαμε την Αλάσκα. Όταν κάποιος πολιτικός για παράδειγμα παροτρύνει το ακροατήριο του ‘ζήτω η πατρίδα’, υπάρχουν πάρα πολλοί μέσα στους κόλπους του που ασμένως θα συμφωνήσουνε ‘ζήτω!!!’ Κι όμως! Στην περίπτωση που κάτσουνε να συγγράψουνε έκθεση ‘τι είναι η πατρίς’ παραμένει εξαιρετικά αμφίβολο πως ακόμη και δύο ανάμεσα σε χίλιους θα έχουν διατυπώσει παραπλήσιες απόψεις. Συμφωνούνε μόνο και μόνο γιατί δεν μπαίνουν στον κόπο να διευκρινίσουν το τι ακριβώς λένε.
Ορισμένοι ψηφοφόροι από μια άλλη πλευρά, έλκονται από τους οικονομικά και κοινωνικά εύρωστους και ισχυρούς. Αναιτίως ευελπιστούν πως τα ινδάλματα τους θα τους ‘θυμηθούνε’ εν ευθέτω καιρώ και εν τω πληρώματι της βασιλείας τους.
Άλλοι πάλι εκδηλώνουν μια ανεκδιήγητη τάση να συντάσσονται με τον εκάστοτε διαφαινόμενο ως νικητή. Πρόκειται για πολίτες που είτε ανήκουν στην κατηγορία των φοβικών της εξουσίας και φροντίζουν προνοιακά να εξευμενίζουν και τουν αστυφύλαξ και τουν χουρουφύλαξ, είτε αποτελούν εγγενώς ετερόφωτα όντα τα οποία έχουν φτάσει στο σημείο να πιστεύουν πως το κύρος, η υπόληψη και τιμή είναι κοινωνικά αγαθά που μεταδίδονται δια της αφής και της προσκολλήσεως.
Ορισμένοι εξάλλου πολίτες πιθανότατα μπερδεύουν τη δημοκρατία με την κομματοκρατία. Κι αν ακόμη δεν έχουν επιλύσει τελεσίδικα αυτή την εξίσωση, έχουν ωστόσο διαβάσει τα πάντα για την ‘στάση του νίκα’ και δείχνουν μια μεγάλη βεβαιότητα πως δεν είναι δυνατόν να υπάρξει πολιτική πράξη χωρίς να τσακώνονται κάποιοι πράσινοι με κάποιους βένετους. Πρόκειται βεβαίως για ανθρώπους απολύτως διατεθειμένους να ψηφίζουν τον οποιονδήποτε γήινο ή εξωγήινο εκάστοτε υποδεικνύει το κόμμα τους, τηρώντας απαράλλακτη την βασική αρχή των Ναζί που φάνηκαν ιστορικά διατεθειμένοι να κάνουνε τα πάντα εκτελώντας απλώς ‘διαταγές ανωτέρων’. Το κόλπο εδώ είναι να κρατάς καλή στοίχιση στις μεσαίες σειρές ενός ανεύθυνου όχλου και να αφήνεις πάντα τους άλλους να σκέφτονται για χάρη σου.
Υπάρχουν ακόμη και εκείνοι που δεν ορρωδούν ποτέ να εκμεταλλεύονται τα δημόσια αγαθά χάριν των ιδιωτικών τους συμφερόντων, τηρώντας με μεγάλη προσήλωση όλες τις μπακάλικες αξίες του Καραγκιόζη. Quid pro quo ή do ut des στα Λατινικά, με την έννοια του ‘αυτό χάριν εκείνου’ ή ‘σου κάνω αυτή την χάρη προκειμένου να μου κάνεις εσύ την άλλη’. Η ψήφος αυτών των ανθρώπων έχει οικονομική μόνον και όχι κοινωνική αξία. Παζαρεύεται και προεξοφλείται πολύ πριν από τις εκλογές. Κι έτσι καταφέρνει να μετατρέψει ένα θεμελιώδες κοινωνικό γεγονός, σαν την καθολική ψηφοφορία των πολιτών, σε ένα ευτελές οικονομικό αλισβερίσι. Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι δεν διστάζουν να ψηφίσουν δημάρχους για λίγα μόνον ευρώ, για ένα βολεματάκι σε κάποια δημοτικο-θεσούλα, ή και την χάρη μιας εσκεμμένης πολεοδομικής παρατυπίας. Αυτοί βεβαίως, αν και συμμετέχουν δια της ψήφου τους στα δημόσια πράγματα, ωστόσο κάθε άλλο παρά ως πολίτες μπορούν να χαρακτηριστούν. Παραμένουν Ιδιωτεύοντες με ένα ‘Ι’ κεφαλαίο.
Όπως αδιαμφισβήτητα παραμένουν ιδιώτες και όλοι εκείνοι οι άλλοι που ψηφίζουν καταναγκαστικά και κοντόθωρα. Είτε πρόσωπα από το ένδοξο και τιμημένο σόι τους, είτε κάποιον απ’ εκείνους στους οποίους χρωστούν οικονομικές ή άλλες χάρες. Αυτοί φτάνουν στο σημείο να απολογούνται στους υπόλοιπους υποψήφιους ελαφρά τη καρδία: Θα σε ψήφιζα ωρέ καρντάση οπωσδήποτε, αλλά τι να σου κάνω που κατεβαίνει κι ο μπατζανάκης μου…’ Κουνάει κι ο ανθυποψήφιος με κατανόηση την κεφαλή του, που να φανταζότανε ποτές του ο άνθρωπος, ο μορφωμένος, ο συγκροτημένος κι ο πολιτικά προγραμματίζων πως θα ‘φτανε μέρα να κονταροχτυπηθεί ατός του, ωσάν Τσιτσιλιάνος μαφιόζος, με τις φάρες και τις κουμπαριές των συντοπιτών του. Και γεμίζουνε έτσι τα δημοτικά συμβούλια από ανθρώπους που το μεγαλύτερο τους προσόν είναι πως η μάνα τους ήτουνε ξαδέλφη του πατρός μας ή ότι μας εβαφτίξανε απροπέρσι το δεκαπενταύγουστο το μικρανίψι της αδελφής μας στον Αη Λια του Εβερεστ -μεγάλη η χάρη του!
Σε όλη αυτή την διαστροφή κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί πως δεν συντελούν και οι άνωθεν διαβολές. Ενώ είναι γνωστό τοις πάσι πως στις 7 του Νοέμβρη θα ψηφίσουμε ανθρώπους που θα μας διοικήσουν από τον Ιανουάριο του ‘11 ίσαμε τον Ιανουάριο του ’15, ορισμένοι εντέχνως φαίνεται να ξεχνούν αυτή τη λεπτομέρεια. Δύο τουλάχιστον κόμματα επισήμως συνιστούν να ακυρώσουμε τις δημοτικές εκλογές και να τις μετατρέψουμε σε δημοψήφισμα έγκρισης ή όχι του κυβερνητικού έργου. Να ψηφίσουμε, όχι τόσο αναζητώντας τους αυτοδιοικητικούς κατάλληλους, όσο καταδικάζοντας τους κυβερνητικούς ακατάλληλους.
Η μεν συντρόφισσα Παπαρήγα στην ομιλία που πραγματοποίησε στο 36ο φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή», στο Κάστρο της Πάτρας συμβούλεψε το κοινό της πως «η πορεία προς τις τοπικές εκλογές πρέπει να γίνει πορεία πάλης κόντρα στην κυρίαρχη πολιτική και να έχει αποκορύφωμα την ενίσχυση του ΚΚΕ’»
Ο δε αρχηγός της μείζονος κ. Σαμαράς, σε συνέντευξη που παρεχώρησε στις 5-9-10 προς την εφημερίδα ‘Έθνος της Κυριακής’ κάλεσε όλους τους ψηφοφόρους να καταδικάσουνε το μνημόνιο. «Αν το αποτέλεσμα είναι τέτοιο που το ΠΑΣΟΚ μπορεί να το παρουσιάσει ως ‘νίκη’ του, τότε θα λυθούν τα χεριά του να κάνει πολύ χειρότερα...» δήλωσε.
Το πρόβλημα είναι ότι μία τέτοια πολιτική πρακτική είναι βαθύτατα ανορθολογική. Είναι σαν να προσπαθεί κανείς να διαλέξει σύντροφο εκδικούμενος στο πρόσωπο του κάθε υποψήφιου τον αποτυχημένο γάμο των γονιών του. Η σαν να προσπαθεί να διαλέξει σταφύλια κρίνοντας το πόσο ώριμα ή άγουρα είναι τα καρπούζια. Εάν επιμείνει σε μια τέτοια την πρακτική, ένα είναι το σίγουρο: Είτε πως θα περάσει δύσκολα χρόνια με έναν ακατάλληλο σύντροφο, είτε πως θα χαλάσει το στομάχι του τρώγοντας αηδίες.
Με το να υποδεικνύουν η Παπαρήγα κι ο Σαμαράς μια τέτοια πολιτική απλώς εκθέτουν πολιτικά την νοημοσύνη του ευρύτερου εκλογικού σώματος. Οι πλέον διορατικοί ανάμεσα μας είναι εύκολο να αντιληφθούν τη ρίζα του ατοπήματος τους. Γιατί μία τέτοια πολιτική το μόνο που επιτυγχάνει είναι να μετατρέψει την όλη διαδικασία των εκλογών από ΑΦΕΤΗΡΙΑ μιας νέας πολιτικής περιόδου σε ΤΕΡΜΑΤΙΣΜΟ μίας προηγουμένης. Και οι πολιτικοί που συνιστούνε αυτές τις εξυπνάδες το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να δείχνουν ξεκάθαρα πως ΔΕΝ ενδιαφέρονται καθόλου για το μελλοντικό ευ ζειν των τοπικών κοινωνιών αλλά μόνο και μόνο για τη βελτίωση της προσωπική τους θέσης και της κομματικής τους απήχησης. Έχουν το βλέμμα τους εστιασμένο στις 7 Νοεμβρίου και δεν κοιτάζουν ρούπι παραπέρα. Κι έτσι τίθενται σε απόλυτη ασυμφωνία με το δικό μας βήμα που ΑΡΧΙΖΕΙ στις 7 Νοεμβρίου και προχωρά εμπρός για τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Η δική τους πολιτική τελειώνει ακριβώς εκεί που αρχίζει η δική μας. Μεγάλη η χάρη τους, αλλά δεν θα τους επιτρέψουμε βεβαίως να επιβάλλουν έναν τέτοιο παραλογισμό στις πολιτικές μας πρακτικές. Κουραστήκαμε πολύ να κερδίσουμε τον τίτλο του homo sapiens και δεν έχουμε καμία διάθεση να τον ανταλλάξουμε έτσι εσπευσμένα με εκείνον του homo demens!
Θέλω να πιστεύω ότι θα κάνουμε το παν να προετοιμαστούμε για την ψηφοφορία που έχουμε εμπρός μας τηρώντας κάποιες βασικές αρχές της λογικής. Αρχές που θα μας επιτρέψουν να πραγματοποιήσουμε την καλύτερη δυνατή επιλογή ανάμεσα στους πολλούς υποψηφίους. Γιατί όπως πολύ σωστά το έχει θέσει και ο Andrew Carnegie: «Εκείνος που αδυνατεί να αιτιολογήσει μία δράση του είναι βλάκας. Εκείνος που απαξιεί να την αιτιολογήσει είναι φανατικός κι εκείνος που δεν τολμά να κάνει τίποτε, είναι σκλάβος».

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

Πρωτοσέλιδα Εφημερίδων

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Designed by ER.