Άκαρπες απέβησαν οι γεωτρήσεις, που έγιναν στον χώρο του Πάρκου Εθνικής Συμφιλίωσης στο Γράμμο, για την άντληση πόσιμου νερού, που θα κάνει εφικτή την λειτουργία του, εν ευθέτω χρόνω, σύμφωνα με την επιθυμία του Προέδρου της Βουλής - που το έχει ένταξει στο ίδρυμά της - και διαφόρων τοπικών παραγόντων, οι οποίοι διαβλέπουν πολλαπλά ωφέλη για την περιοχή.


Η έλλειψη νερού σε τόσο μεγάλο βάθος, που κόστισε στην Νομαρχιακής Αυτοδιοίκηση 50.000 ευρώ για την γεώτρηση, φέρεται να προβλημάτισε έντονα τους φορείς της περιοχής, οι οποίοι αναζητούν πλέον εναλλακτικές λύσεις.
Αλλά για να μεταφερθεί νερό από την πλησιέστερη πηγή, απαιτείται δίκτυο με σωληνώσεις μήκους 3 χιλιομέτρων περίπου, το οποίο θα διέλθει αναγκαστικά μέσα από πυκνή συστάδα δάσους, προκαλώντας ανυπολόγιστη καταστροφή!
Τον κίνδυνο ενός τέτοιου εγχειρήματος, είχε επισημάνει πρόσφατα από τις στήλες της Εφημερίδας μας, ο συνεργάτης μας Λεωνίδας Εκιντζόγλου, με τον δικό τους γλαφυρό τρόπο λέγοντας:
“O Γράμμος, έξω από όλες αυτές τις ‘μεταξύ τυρού και αχλαδίου’ πολιτικές συζητήσεις, δεν παύει να αποτελεί εγγενή επικινδυνότητα σαν ένα άγριο φυσικό περιβάλλον και ενδιαίτημα των αγρίων όντων που φιλοξενεί. Αυτό δεν εννοούν να το εμπεδώσουν οι καλοί μας πολιτικοί. Το προσπερνούνε εύκολα σαν μία υπερβολή, μπορεί και σαν μία αστειότητα. Οι εμπειρίες που οι ίδιοι αποκομίζουν από το βουνό είναι εξω-ρεαλιστικές καθώς, είτε το διασχίζουν αποστασιοποιημένοι, μέσα στην άνεση και στην ασφάλεια των αυτοκινήτων τους, είτε το χαζεύουν μέσα στις στυλιζαρισμένες εικόνες των διαφόρων ευροβόρων ‘κέντρων’ δήθεν παρατήρησης και δήθεν ενημέρωσης που κατά καιρούς στήνουν. Τους δίνει ο Γράμμος την εντύπωση ενός τεράστιου θεατρικού σκηνικού, άκρως εντυπωσιακού με αυτό το «αχ καλέ, τι ωραίο πράσινο!!» του. Όταν λοιπόν αυτές οι σουρεαλιστικές εντυπώσεις τους ανακατευτούν με τις πάγιες πολιτικές τους εμμονές για ‘αξιοποίηση΄ των πάντων, η κατάληξη και μοιραία και αναμενόμενη είναι. Ο Γράμμος απεκδύεται τον χαρακτήρα του οικοσυστήματος, αποσπάται από τους κανονικούς -ζωικούς και φυτικούς- του ιδιοκτήτες και μετατρέπεται σ’ ένα βουνό/ατραξιόν, κατάλληλο να φιλοξενεί χαζοχαρούμενα τρεχαλητά τύπου Κοκκινοσκουφίτσας. Όμως, τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι. Στον Γράμμο ο καθείς οφείλει να έχει τα μάτια του πάντοτε δεκατέσσερα γιατί –εκτός από τον πανταχού-παρόντα-και-τα-πάντα-μασσουλώντα κακό λύκο- καραδοκούνε και δεκάδες άλλοι, μη ανιχνεύσιμοι από τα ραντάρ του μέσου ανθρώπου, κίνδυνοι. Η πιθανότητα μάλιστα εκεί πέρα για παροχή άμεσης βοήθειας σε μία ό μη γένοιτο περίπτωση ατυχήματος παραμένει αυθεντικά ελληνική, που πα να πει: λιγότερο κι από ελάχιστη”.
“Η τοποθεσία που έχει επιλεγεί γι αυτή την ιστορία έχει μέσο υψόμετρο τα 1450 μέτρα και συνιστά ένα από τα ελάχιστα αναπεπταμένα εδάφη του Γράμμου. Μέχρι την στιγμή της ατυχούς μεταβάπτισης της σε ‘Πάρκο ΕΦ’ αποτελούσε καλοκαιρινό βοσκοτόπι μιας παρακείμενης γελαδοστάνης. Η περιοχή, όπως απεικονίζεται σε αντίστοιχους στρατιωτικούς χάρτες της ΓΥΣ , είναι χαρακτηρισμένη ‘ύποπτη’ με δυο κόκκινες τελείες, καθότι λόγω του ευεπίφοδου της διατέλεσε παλιό ναρκοπέδιο του εμφυλίου και παρ’ όλους τους αλλεπάλληλους ελέγχους δεν κατάφερε ποτέ να πάρει πιστοποιητικό ολοκληρωτικής κι ασφαλούς εκκαθάρισης. Το τι ακριβώς σημαίνει αυτό το γεγονός -άμα θέλουμε να μιλάμε σοβαρά και όχι πολιτικάντικα- οφείλει να το αναλογιστεί ο καθένας. Γιατί μπορεί να είναι οικονομικά άκρως επωφελές να σχεδιάζει ο κάθε μεγαλονοών πολιτικός μια τουριστική ανάπτυξη πάνω σε πρώην ναρκοπέδια, αλλά κοινωνικά υπεύθυνο και ηθικό δεν είναι. Αρκεί να θυμίσω ότι στις αρχές αυτού του Απρίλη ένας γεωργός του Επταχωρίου κάλεσε τα ΤΕΝΚΣ να ξηλώσουνε από το χωράφι του ένα έτι λειτουργικό σύστημα παγιδευμένων ναρκών που είχε ξεμείνει εκεί από τον εμφύλιο και το οποίο για 63 ολόκληρα χρόνια περίμενε υπομονετικά τον τυχερό που θα ‘πεφτε στην αγκαλιά του. Η παγίδευση αφορούσε περισσότερες της μίας νάρκες και βρισκόταν σε μια περιοχή που συνόρευε με κατοικίες κι η οποία είχε επανειλημμένα δηλωθεί ως «εκκαθαρισθείσα» Φανταστείτε τώρα πόσες περισσότερες πιθανότητες διαθέτουνε τα δασικά ξέφωτα. Σε κάποια παλαιότερα καλοκαίρια που έκανα επιβίωση πάνω στην οροσειρά, σας διαβεβαιώ πως δεν περνούσε βραδιά να μην ακούσω μία τουλάχιστον έκρηξη νάρκης όπως την παρέσυρε στο διάβα του κάποιο μεγάλο ζώο. Για όλους εκείνους που διαθέτουν ανάλογες εμπειρίες και έχουν λόγο γνώσης, όλες αυτές οι υψιπετείς ασκήσεις επί χάρτου που προβλέπουνε γιουρούσια ανυποψίαστων τουριστών με σορτσάκια και σαγιονάρες να τρεχαλίζουν πάνω-κάτω στο βουνό, σίγουρα τους ανατριχιάζουν. Τους πολιτικούς μας πάλι – για λόγους που αδυνατώ πολύ να κατανοήσω- οι ίδιες αυτές προοπτικές φαίνονται να τους εξάπτουν και να τους ευδαιμονίζουν. Και φυσικά υπάρχουν κι οι άλλοι, οι μακρόθεν εποπτεύοντες πολίτες, που έχουνε αφεθεί να πεισθούν για την σοβαρότητα μιας υποτιθέμενης καταγραφής και αποναρκοθέτησης του βουνού που η πρώην διοίκηση Περιφέρειας κομπορρημονούσε πως επιτέλεσε έναντι ενός τιμήματος 4,3 εκ. ευρώ. Διότι σου λένε οι πολίτες: Αφού αυτή η δουλειά στοίχισε τόσο πολύ, σίγουρα -εκτός από τις νάρκες- αυτοί οι καλοί άνθρωποι θάχουνε μαζέψει και τα ρινίσματα της σκουριάς τους. Στο ίδιο συμπέρασμα, χωρίς καμία επιφύλαξη, φαίνεται να έχει καταλήξει και ο ίδιος ο κ. Πετσάλνικος, γιατί μόνον έτσι μπορεί ευλόγως να ερμηνευτεί η παρατεταμένη τωρινή του σιωπή, την στιγμή που προεκλογικώς -για την ίδια αυτή συγκεκριμένη υπόθεση- ξεσήκωνε το σύμπαν! Σε τελική ανάλυση, όλα τα πράγματα αποτελούν ζήτημα οπτικής γωνίας. Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε που θα ‘λεγε κι ο Luigi Pirandello. Σ’ αυτήν εξ’ άλλου την χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας το αγώνισμα είναι γνωστό. Κανένας δεν θέλει να πιστέψει ότι μπορεί ποτέ να συμβεί κάτι κακό και κανένας δεν το μελετάει για-να-μη-συμβεί. Όλοι κάνουνε ό,τι περνά από το χέρι τους προκειμένου να συμβεί και -μόλις συμβεί-ρίχνονται μετά με τα μούτρα να εντοπίσουν και να παλουκώσουν τον κάθε υπεύθυνο. Καταμετρήσετε τους παλουκωμένους της Αππίας οδού και θα αντιληφθείτε πολύ καλά την αποτελεσματικότητα αυτής της πρακτικής”.