Στο facebook

Αρχειοθήκη

Από το Blogger.

ΑΝΑΖΗΤΕΙΣΤΕ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΑΣ

Πνευματική ιδιοκτησία & Αντιγραφή υλικού
Το περιεχόμενο του blog μας αποτελεί πνευματική ιδιοκτησία του kastorianiestia.gr
H αναδημοσίευση υλικού σε άλλη ιστοσελίδα επιτρέπεται μόνο με την προϋπόθεση αναφοράς της πηγής με ενεργό link προς το πρωτότυπο άρθρο.

Πρόσφατα

25 Οκτωβρίου 2013

Το Δημόσιο Χρέος

10/25/2013 01:01:00 μ.μ. | |
Άρθρο του Παντελή Κωνσταντινίδη

 Το ελληνικό ακαθάριστο εγχώριο προϊόν (ΑΕΠ) το 2009 (προ μνημο-νίων) ήταν 231 δις ευρώ και το δημόσιο χρέος 130% του ΑΕΠ δηλ. 300 περίπου δις ευρώ. 
  Το 2012 το ελληνικό ΑΕΠ ήταν 194 δις ευρώ αφού μειώθηκε κατά 16% εν σχέσει με το ΑΕΠ του 2009 και το δημόσιο χρέος 157% του ΑΕΠ, δηλ. 304 δις ευρώ. 
Συνολικό δε δημόσιο χρέος είναι το ύψος των οφειλών ενός κράτους προς τους εγχώριους (νοικοκυριά, επιχειρή-σεις) και ξένους πιστωτές. 

Υπάρχει όμως και το κρυφό δημόσιο χρέος που είναι οι οφειλές του κράτους οι οποίες δεν εμφανίζονται στους δημόσιους λογαριασμούς: έμμεσες εγγυήσεις, χρέος από συναλλαγές στις αγορές παραγώγων, οφειλές κοινωνικής ασφάλισης, συνταξιοδοτικές υποχρεώσεις, συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, υποχρεώσεις αποκατάστασης υποδομών ή περιβαλλοντικών βλαβών.
  Υποτίθεται ότι πάνω από 200 δις ευρώ χρέους “κουρεύτηκαν” σε ποσοστό 53%, άρα κατά ένα ποσόν 105 δις ευρώ, όπως είπε στις 9/3/2012 ο τότε Πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος. 
Αντί όμως το ελληνικό δημόσιο χρέος να μειωθεί κατά 105 δις ευρώ και να κατεβεί στα 195 δις (δηλ. 300-105=195) αυξήθηκε κατά 4 δις ευρώ και έγινε 304 δις. 
Πώς συνέβη αυτό; Δεν ξέρω. Πιθανότατα έχει σχέση με το success story του κ. Πρωθυπουργού. 
Ακόμη πιο τραγικό είναι το γεγονός ότι το ελληνικό ΑΕΠ μέχρι τέλους του 2013 θα μειωθεί συνολικά κατά 25% εν σχέει με το ΑΕΠ του 2009 (προ μνημονίου) και θα περιοριστεί στα 174 δις ευρώ, ενώ το δημόσιο χρέος θα εκτοξευθεί στο 175% του ΑΕΠ, αν δεν ξανακουρευτεί φέτος, όπως εκτιμά η Κομισιόν. 
Πρέπει νάχουμε υπόψη ότι το δημόσιο χρέος μετριέται πάντα όχι σε απόλυτους αριθμούς αλλά σε σχέση με το ΑΕΠ. 
Η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους (δηλ. κούρεμα, επιμήκυνση, μείωση επιτοκίων) υπό τον Λουκά Παπαδήμο έγινε αφού οι γαλλικές και γερμανικές τράπεζες  ξεφορτώθηκαν 240 δις ευρώ ελληνικού χρέους (junk bonds= κουρελόχαρτα, ομολογίες) για να αποφευχθεί ντόμινο στην Ευρωζώνη. Έτσι διασώθηκε προσωρινά η Ευρωζώνη και καταβυθί- στηκε η Ελλάδα. Και αυτό εν γνώσει του τότε Πρωθυπουργού, που βέβαια δεν μπορεί παρά να το γνώριζε. Κατά πάσαν πιθανότητα, εν πάση περιτπώσει. 
Η γαλλική εφημερίδα Monde από τον Νοέμβριο του 2011 είχε γράψει ότι ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) Μάριο Ντράγκι, ο διορισμένος Πρωθυπουργός της Ιταλίας Μάριο Μόντι και ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας Λουκάς Παπαδήμος ανήκουν, σε διαφορετικά επίπεδα ο καθένας, στην ευρωπαϊκή κυβέρνηση Sachs (Goldman Sachs;)
Ο Wayne Merry, εμπειρογνώμονας για ευρωπαϊκά θέματα στο Amerikan Policy Council γράφει μεταξύ άλλων: “Στο τέλος του 2009 η τότε κυβέρνηση (Γ. Παπανδρέου) δεν επέλεξε την οδό της μονομερούς στάσης πληρωμών στο κρατικό χρέος, αλλά εναπόθεσε την τύχη της στα χέρια των ευρπαίων εταίρων της. 
Πλην όμως η “αλληλεγγύη” των Ευρωπαίων είχε ως απώτερο κίνητρο το να αποφύγουν να γράψουν μεγάλες ζημιές από τα ελληνικά ομόλογα οι γαλλικές και γερμανικές τράπεζες που βρίσκονται σε εύθραυστη κατάσταση μετά την κρίση της Lehman Brothers. 
Οι Ευρωπαίοι “θέσανε σε καραντίνα” το ελληνικό πρόβλημα αντί να το λύσουν”.
Συρρίκνωση της αγοραστικής δύναμης των Ελλήνων κατά 37,2%, επαναφορά της δηλ. στα επίπεδα του 2000 και απώλεια μέσα σε τρία χρόνια του 50% του εισοδήματος των μισθωτών καταγράφει η Ετήσια Έκθεση για την Ελληνική Οικονομία και την Απασχόληση 2013 του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ που παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη στις 5/9/2013 από τον επιστημονικό Διευθυντή του Ινστιτούτου Συνομοσπονδίας, καθηγητή  Σάββα Ρομπόλη. 
Οι ασκούμενες πολιτικές κατά την περίοδο 2010-2013 οδήγησαν την ελληνική οικονομία και το βιοτικό επίπεδο της πλειονότητας των πολιτών στο μακρινό παρελθόν. 
Η αναγκαιότητα να παραμείνει η Ελλάδα στην ζώνη του ευρώ συνδέεται με την ζωτική ανάγκη και τον στρατηγικό στόχο της ΕΕ να εξασφαλίσει την ενεργειακή της τροφοδοσία και επάρκεια, σύμφωνα με ανάλυση της διαδικτυακής πλατφόρμας οικονομικών ειδήσεων Deutsche Wintschafts nachrichten.
Σύμφωνα με τη Deutsche Welle το δημοσίευμα επισημαίνει σχετικά: “Η διάσωση της Ελλάδας δεν αποτελεί πολιτικό πρότζεκτ. Έχει να κάνει με το φυσικό αέριο. Η Ε.Ε. θέλει να αποδεσμευτεί από την εξάρτησή της από το ρωσικό αέριο κατασκευάζοντας για το σκοπό αυτό έναν αγωγό, ο οποίος θα οδηγεί από την Τουρκία στην Ιταλία μέσω Ελλάδας. Προκειμένου να μη διακυβευθεί το έργο εξαιτίας μιάς κατάρρευσης της Ελλάδας, η χώρα διατηρείται στο ευρώ. Η πικρή αλήθεια για τους Έλληνες είναι ότι το ζήτημα είναι η χώρα τους, όχι οι άνθρωποι”. 
Στην άλλη μεριά της γης, βορειοδυτικά της Νότιας Αμερικής, είναι μια χώρα που λέγεται Ισημερινός (στα Ισπανικά Ecuador σημαίνει το ίδιο, διότι ο Ισημερινός της Γης περνάει από τη χώρα). 
Έχει έκταση 283.000 τετρ. χιλιόμετρα, πληθυσμό 14 εκατομμύρια κατοίκους, γλώσσα την Ισπανική, Θρήσκευμα του Καθολικισμό και νόμισμα από το 2000 το αμερικανικό δολλάριο. 
Πρόεδρος της χώρας και αρχηγός της Κυβέρνησης είναι ο Ραφαέλ Κορρέα ετών 50. Εξελέγη το 2006 και ανέλαβε το 2007. Το 2009 επανεξελέγη από τον πρώτο γύρο.
Επανεξελέγη για τρίτη φορά (θητεία χωρίς προηγούμενο) με ποσοστό 57% το 2013. 
Μιλάει ισπανικά, κέτσουα, αγγλικά και γαλλικά. 
Στην προεκλογική του εκστρατεία του 2006 τόνιζε πως θα δώσει προτεραιότητα στις ανάγκες των πολιτών και όχι των δανειστών. Αναλαμβάνοντας την εξουσία ξεκίνησε τη διαδικασία του λογιστικού ελέγχου του χρέους της χώρας του σε συνεργασία με διεθνούς κύρους καταξιωμένους οικονομολόγους και την σκληρή διαπραγμάτευση με το ΔΝΤ. 
Ένα μεγάλο μέρος αυτού του χρέους, όπως αποδείχθηκε, δεν χρησιμοποιήθηκε προς όφελος του λαού, αλλά προήλθε από σκανδαλώδεις συμβάσεις, μίζες και δωροδοκίες προηγούμενων κυβερνήσεων (μήπως σας θυμίζει κάτι;) 
Αυτό το παράνομο χρέος ονομάζεται απεχθές και δεν αναγνωρίζεται. Το 2008 ο Κορρέα, σταμάτησε να πληρώνει τους τόκους των κρατικών ομολόγων και κήρυξε στάση πληρωμών. Το αποτέλεσμα ήταν να πληρώσει τελικά μόνο 35 σέντς για κάθε δολλάριο που χρωστούσε η χώρα του. Αυτό έγινε με πρόταση στους ιδιώτες κατόχους ομολόγων να αγοράσει η χώρα τα ομόλογα που κρατούσαν στο 35% της ονομαστικής τους αξίας. Πράγμα που σημαίνει ότι οι επενδυτές είχαν απώλειες 65%. 
Έτσι γλίτωσε από τα μελλοντικά τοκοχρεολύσια. 
“Χωρίς το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα είμαστε καλύτερα από ποτέ άλλοτε. Μετά το συμβιβασμό με τους δανειστές, αποπληρώσαμε το υπόλοιπο για να απαλλαγούμε από την κηδεμονία του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας. Έδιωξα την αποστολή του ΔΝΤ και της Π.Τ. Οι γραφειοκράτες του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος έχουν έξι χρόνια να πατήσουν το πόδι τους στην χώρα μας. 
Τώρα είμαστε πολύ καλύτερα”. 
Ο Πρόεδρος του Εκουαδόρ τοποθετεί την έναρξη του προβλήματος στη δεκαετία του 1970, τότε που χάρη στην άντληση του πετρελαίου, η χώρα σημείωνε ρυθμούς ανάπτυξης 10% ετησίως. Οι κυβερνήσεις με υπόδειξη του ΔΝΤ και της Π.Τ. άρχισαν να δανείζονται ασύστολα και να αγοράζουν μεταξύ άλλων δαπανηρά εξοπλιστικά προγράμματα. Κάποια στιγμή αδυνατούσαν πλέον να εξυπηρετήσουν το χρέος και το 1982 το πράγμα “έσκασε”. 
Τότε, λέει ο Κορρέα, άρχισε να εφαρμόζεται η λογική του ΔΝΤ που έδινε προτεραιότητα στη πληρωμή του χρέους. Οι διαδοχικές κυβερνήσεις αναγκάζονταν να παίρνουν νέα δάνεια για να μπορούν να πληρώνουν τα παλιά, με αποτέλεσμα το χρέος να διογκώνεται συνεχώς. 
Η πληρωμή του χρέους του κράτους και των τραπεζών έγινε η κύρια αποστολή της κυβέρνησης, ενώ την ίδια στιγμή ο κόσμος γινόταν φτωχότερος. Ο ίδιος φαύλος κύκλος στον οποίο είναι σήμερα παγιδευμένες η Ελλάδα, η Πορτογαλλία και η Ισπανία. 
Το σκηνικό που άρχισε να εκτυλίσσεται είναι πλέον πολύ οικείο: Ιδιωτικοποιήσεις, απορρρύθμιση εργασιακών σχέσεων και περικοπές δημοσίων δαπανών. 
Μας επέβαλλαν νόμους που υποτίθεται ότι ενίσχυσαν την ανταγωνιστικότητα και την ευελιξία στην αγορά εργασίας, αλλά στην πραγματικότητα εκμεταλλεύονταν τους εργαζομένους. 
Δαιμονοποιούσαν τη δημόσια δαπάνη όταν επρόκειτο να πληρωθούν οι μισθοί των εκπαιδευτικών, όχι όμως και για την αγορά όπλων. 
Η κρίση κορυφώθηκε το 2000, όταν κατέρευσαν 16 τράπεζες. Η κυβέρνηση τις διέσωσε με δημόσιο χρήμα (και η δική μας, και η δική μας). 
(Από άρθρο της Εριέτας Καλοφώνου στην Εφημερίδα των Συντακτών 30/9/2013).
Τον Μάίο του 2010 ο Πρόεδρος του Ισημερινού συναωτήθηκε με τον Έλληνα ομόλογό του Γεώργιο Παπανδρέου. Ο Ραφαέλ Κορρέα τον συμβούλευσε να μη πληρώσει το χρέος... μάταια.
Του εξήγησε με απλά λόγια και την απλή λογική. Στις 14/12/2008 ο Ραφαέλ Κορρέα έπαιρνε την απλή και σταθερή απόφαση να σταματήσει την πληρωμή του “μη νομιμοποιημένου” δημόσιου χρέους και να αναστείλει την αποπληρωμή των χρεογράφων. 
Η μη πληρωμή του χρέους που αποφάσισε με θάρρος ο Ραφαέλ Κορρέα επέτρεψε στο Εκουαδόρ να εξοικονομήσει περίπου 7 δις δολλάρια που επενδύθηκαν στην υγεία, την εκπαίδευση και άλλες μορφές κοινωνικών δαπανών. 
Κανένας κατακλυσμός λοιπόν, ακριβώς το αντίθετο: πρόκειται να ανακτηθεί η χαμένη κυριαρχία βγαίνοντας από τέτοια “χρεοκοπία” προκειμένου το κράτος να αποκτήσει τα εργαλεία που θα του επιτρέψουν να θέσει το οικονομικό σύστημα στην υπηρεσία του γενικού συμφέροντος του λαού. 
Πρόκειται για το δημόσιο συμφέρον όπως ορίζεται από το λαό για το λαό και όχι από μια κυβέρνηση παραδομένη στις τράπεζες και που συμφωνεί να πληρώσει ο λαός τη χρηματοπιστωτική κερδοσκοπία. 
ΘΑΡΡΟΣ: Μια λέξη που η δεξιά και η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία απογυμνώνουν από το σημασιολογικό πεδίο της. Το θάρρος δεν είναι να κηρύξεις στους λαούς πώς και γιατί θα τους πάρεις από το λαιμό. 
Το πολιτικό θάρρος είναι να καταβάλεις κάθε δυνατή προσπάθεια για να απελευθερώσεις τους λαούς από την τυραννία των αγορών. Το πολιτικό θάρρος είναι η πράξη να σταματήσουμε να μιλάμε για την “κρίση του χρέους” όταν πρόκειται για μια συστηματική κρίση και να κάνεις, ό,τι είναι δυνατόν προς το συμφέρον των λαών και όχι των δανειστών. 
Η εμπειρία του Ισημερινού μεταξύ άλλων πρέπει να βρει ηχώ στην Ευρώπη και αλλού: El pueblo unido jamas sera vencido! (λαός ενωμένος, ποτέ νικημένος).   
(Από άρθρο του Guillaume Beaulande 1/2/2012)
Μα, θα πούνε κάποιοι, η Ελλάδα δεν είναι λατινική Αμερική, είναι Ευρώπη. 
Ναι, λέω κι εγώ, μόνο όμως γεωγραφικά. Διότι πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά, οι κρατούντες την κατάντησαν Μπανανία του 60 και 70. Και κάποτε, με νόμιμες διαδικασίες, θα ζητήσουμε να αναζητηθούν και καταλογισθούν πολιτικές και ποινικές, κυρίως, ευθύνες.

               

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

Πρωτοσέλιδα Εφημερίδων

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Designed by ER.